Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012
ΠΑΛΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ του Κων/νου (1955-2012)
Γεννήθηκε στο Μικρόβαλτο Κοζάνης το 1955. Αποφοίτησε από το εξατάξιο Γυμνάσιο Σερβίων και απέκτησε το πτυχίο του δασκάλου από την Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας.
Υπηρέτησε σαν δάσκαλος στη Δάφνη Βοΐου, στο Σπάρτο και τη Χαραυγή Κοζάνης, και από το σχολ. έτος 1983-1984 σε σχολεία της Θεσσαλονίκης. Είχε συνταξιοδοτηθεί το 2010.
Καλός, φιλικός με όλους, δημιουργικός, σεμνός, ανιδιοτελής, δημοκρατικός -με την ευρεία έννοια- και δίκαιος, παθιασμένος στο εκπαιδευτικό του έργο και με απεριόριστη αγάπη για τους μαθητές του, με αστείρευτο χιούμορ…
Εργένης "εκ πεποιθήσεως", παρότι λάτρευε και σεβότανε τις γυναίκες…
"Έφυγε" πρόωρα και ξαφνικά μετά από ολιγοήμερη ασθένεια, στις 10 Απριλίου 2012...
Θα μας λείψει. Θα μας λείψει η παρέα του, το πνεύμα του, οι ατάκες του, τα ανέκδοτά του…
Θα μας μείνουν οι παιδικές αναμνήσεις από τα καλοκαίρια στον Κάμπο και το Ριζό… Θα μας μείνουν οι αναμνήσεις από το μάζεμα των ξύλων στην Κομμένη Ράχη… Θα μας μείνουν οι αξέχαστες μουσικές παρεΐστικες βραδιές του Αυγούστου στην πλατεία του χωριού, όπου συνήθως -χωρίς να το επιδιώκει-πρωταγωνιστούσε…
Θα μας λείψει…
ΥΓ Και μια αφιέρωση -Ο μαύρος γάτος, που ήταν η αδυναμία του-, που ίσως τον κάνει να χαμογελάσει, από εκεί ψηλά…
----------------
Ο μαύρος γάτος
Ήταν ένας γάτος μαύρος πονηρός
κάθε που εβράδιαζε ντύνονταν γαμπρός
τα μαλλιά του έκανε λίγο κατσαρά
κι ένα κόκκινο παπιόν φορούσε στην ουρά
Σε κάθε σπίτι πήγαινε όπου έβλεπε καπνό
ζητούσε τα κορίτσια δήθεν για σκοπό
κι αυτές άλλο δε θέλανε φορούσαν νυφικά
κάλιο μ'ένα γάτο παρά με κοιλαρά
Μα όπως είπα στην αρχή ο γάτος πονηρός
βόλευε τα κορίτσια και γίνονταν καπνός
με τόση καρπερότητα αχ να 'χα μια σταλιά
γέμισαν τα ιδρύματα με μπάσταρδα γατιά
Οι άρχοντες φοβήθηκαν μην πάθουνε ζημιά
και την κουτάλα χάσουνε μαζί με τα ζουμιά
ρε θες να κάνουν κίνημα του γάτου οι καρποί
κι ό,τι γλυκά ροκάνιζαν σαν φούσκα να χαθεί
Έτσι αφού σκεφτήκανε βρήκαν το πιο σωστό
το γάτο να τσακώσουνε σαν μούτρο αναρχικό
βγήκε λοιπόν σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο
αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό
Αχ καημένε γάτο μου την έχεις πια βαμμένη
του έθνους τα λαγωνικά στην έχουνε στημένη
κι όπως το λέω έγινε το πιάσανε το αλάνι
τους είδε μαύρους νόμισε με φίλους πως θα κάνει
Τώρα κλαίει κι οδύρεται μαζεύεται κουβάρι
μήπως τους κρύους δικαστές μπορέσει να τουμπάρει
αχ μη καλοί μου άνθρωποι εγώ δεν είμαι γάτος
εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος
Κοιτάζω το συμφέρον μου διαβάζω εφημερίδα
και στο στρατό υπηρέτησα για τη μαμά πατρίδα
μα εκείνοι που να ακούσουνε τον στήσανε στον τοίχο
τα μάτια κάπως παίξανε στης τουφεκιάς τον ήχο
Αν μία κόρη έχετε κρατήστε την αθώα
μπορεί ο γάτος να μη 'ρθει μα θα 'ρθουν άλλα ζώα
κι αν είστε κάποιος άρχοντας και παρεξηγηθείτε
στα όργανα μου μια χαρά χωράει να γραφτείτε
(Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Μουσική: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου)
Γιώργος Μαστρ.