Κοινωνικά Θέματα-Απόψεις

Έφυγε πρόωρα από τη ζωή, τη Δευτέρα 7/2/2022 σε ηλικία 55 ετών η Ντίνα Ν. Δαρδούμπα, μετά από μετεγχειρητική επιπλοκή σε επέμβαση καρδιολογικής φύσεως σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.

«Βιάστηκε» να συναντήσει «τον Άγγελό της», την αγαπημένη της κόρη Στάθια που την είχε χάσει όταν ήταν 14 χρονών (το 2008), τόσο απροσδόκητα, τόσο άδικα, ανοίγοντάς της πληγή που δεν θα έκλεινε  ποτέ…

Τη Ντίνα, την είχαμε γνωρίσει καλύτερα πριν λίγα χρόνια (2016), όταν εξέδωσε την ποιητική της συλλογή «Στον Άγγελό Μου», 70 σελίδων (από την «Δυάς ΕΚΔΟΤΙΚΗ), που ήταν μια συγκινησιακή βιωματική κατάθεση ψυχής από 35 ποιήματα με την αφιέρωση «Στο Παιδί Μου, Το Φως της Ζωής Μου, Που Έφυγε Αναπάντεχα» που αναφέρονταν βέβαια στην πολυαγαπημένη 14χρονη κόρη της που έχασε τόσο πρόωρα. Ποιήματα που ξεχειλίζουν από ευαισθησία, αγάπη, τρυφερότητα, νοσταλγία, μεταφυσική προσδοκία, ελπίδα…  

Σε ένα από τα ποιήματα της έγραφε:  

…« Ένα κομμάτι του εαυτού μου αιμορραγεί

κι από τον πόνο αυτόν δε θα γλυτώσω

τι να χωρίζει άραγε ουρανό και γη;

Θα μάθω μόνο όταν σ’ ανταμώσω»…

Η Ντίνα Ν. Δαρδούμπα  γεννήθηκε στο Μικρόβαλτο Σερβίων το 1966 και κατοικούσε με την οικογένειά της στην Πτολεμαΐδα. Ήταν πτυχιούχος τμήματος Διοίκησης Επιχειρήσεων ΤΕΙ.

Από την εφηβεία της έγραφε ποιήματα, στίχους τραγουδιών και πεζά κείμενα, αρκετά από τα οποία έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς σε τοπικές εφημερίδες. Το 2013 κέρδισε με το ποίημά της «ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ» το Β’ βραβείο στον 4ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ποίησης που διοργάνωσε ο Σύνδεσμος Εκδοτών Β. Ελλάδας. Ξεχωρίζει βέβαια η ποιητική της συλλογή «Στον Άγγελό Μου». Έγραψε ακόμη  τους στίχους στα τραγούδια «Λένε», «Δεν εκδικείται η αγάπη» και το «Μεθώ» που μελοποιήθηκαν και ερμηνεύτηκαν (σε βιντεοκλίπ) από τον τραγουδοποιό Ξενοφώντα Τσίτο.

Η Ντίνα αφήνει πίσω της απαρηγόρητους τον σύζυγό της, τα δυο ενήλικα αγόρια της και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της…

Καλό «ταξίδι» Ντίνα, καλό παράδεισο…   

mikrovalto.gr

Δείτε παρακάτω δυο αντιπροσωπευτικά ποιήματα της συλλογής:

Απουσία

Η απουσία του σώματός σου οδυνηρή

μα η ψυχή σου φτερουγίζει ολόγυρά μου

και απ’ το μαρτυρικό μου δρόμο μ’ οδηγεί

στη λάμψη που εκπέμπεις ομορφιά μου.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου αιμορραγεί

κι από τον πόνο αυτόν δε θα γλυτώσω

τι να χωρίζει άραγε ουρανό και γη;

Θα μάθω μόνο όταν σ’ ανταμώσω.

Τα δάκρυα λευτερώνουν το κορμί,

ποτίζουν με σοφία το λογισμό μου,

βαστώ αγκαλιά το κάθε χάδι και φιλί

και δραπετεύω απ’ τον παραλογισμό μου.

Λέω πως τάχα λείπεις μακριά,

πως μας κρατάνε χωριστά χιλιάδες μίλια,

γαντζώνομαι απ’ τα ψέματα αυτά

μα φέγγουν γύρω μου άπειρα καντήλια.

Με προσγειώνουν σε μια αλήθεια θλιβερή,

κλείνω τα μάτια, συνεχίζω τ’ όνειρό μου,

μετρώ στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί

και σε κλειδώνω στην καρδιά σαν θησαυρό μου.

Κανείς δε θα σ’ αρπάξει από κει,

κανείς δε θα ‘βρει το κλειδί ν’ ανοίξει,

η απουσία του σώματός σου οδυνηρή

μα η ψυχούλα σου τα χνάρια θα μου δείξει

Που θα με λευτερώσουν και μ’ υποταγή τυφλή

πάνω τους θ’ ακουμπώ το κάθε βήμα

κι όταν με φέρουν στην ουράνια αυλή

θα κλαίω από χαρά κι όχι στο μνήμα.

♦♦♦

Είσαι Παντού

Ακούω γνώριμα βήματα έξω απ’ την πόρτα

και ανοίγω το κουδούνι πριν χτυπήσεις,

στην αγκαλιά μου να κρυφτείς, να με φιλήσεις,

μόλις περάσεις το κατώφλι, σαν και πρώτα.

Χτυπάει το τηλέφωνο και τρέχω,

πρέπει να το προλάβω πριν το κλείσεις,

πάντα είμαι εδώ όταν θες να μου μιλήσεις,

«λάθος», μου λένε, και με δάκρυα το παρόν μου βρέχω.

Βλέπω κορίτσια ανέμελα στο δρόμο,

εκεί στο βάθος είναι κάποια που σου μοιάζει,

μακραίνει όσο πλησιάζω, η αλήθεια με τρομάζει,

και η λαχτάρα μετατρέπεται σε πόνο.

Βλέπω εικόνες που συνδέονται μ’ εσένα

ξεχύνονταν η μουσική πριν απ’ το κινητό σου,

τώρα σβήνεις το φως απ’ το δωμάτιό σου,

κανείς δε θα με πείσει ότι ζω στο ψέμα.

Είσαι παντού!

Σε κάθε μου λεπτό με συντροφεύεις

κι από τα μάτια μου ούτε στιγμή δε φεύγεις,

όπου κοιτάξω, ξέρω, θα σε δω.

Είσαι παντού!

Κι αν τώρα δεν μπορώ να σ’ αγκαλιάσω,

στης νιότης σου τ΄ άρωμα να φωλιάσω,

περίμενέ με, θα ‘ρθω να σε βρώ.

Όμως δεν ξέρω πότε…

Ίσως χαίρονται οι μοίρες να με βασανίζουν

ή ίσως ο Θεός με δοκιμάζει,

σαν τους κρουνούς τα δάκρυά μου αναβλύζουν

όμως ο θάνατος έπαψε πια να με τρομάζει.

Γιατί ελπίζω όταν σημάνει η στιγμή

να πέσει της ζωής μου η αυλαία,

προτού περάσω στην αιώνια ζωή

να εισακουστεί η επιθυμία μου η τελευταία.

Να ‘μαι μαζί σου, μόνο σε παρακαλώ

πρωί και βράδυ απ’ το Θεό στην προσευχή μου,

τις αμαρτίες μου να συγχωρέσει του ζητώ

ώστε για πάντα να ‘μαστε μαζί παιδί μου.