Τρίτη, 5 Ιουλίου 2011
Να θυμηθώ να ζήσω!
της Βάσως Σάφη από το kozanimedia.gr
.
Καταραμένη φτώχια! (σκέφτομαι)… Γιατί, δηλαδή, να μην έχω κι εγώ ένα τόσα δω λυόμενο –έστω- εξοχικούλι, ώστε να θαλασσοπνίγω τα βάσανα και τους καημούς μου;;;
Καταραμένο ΔΝΤ! (ξανασκέφτομαι)… Εσύ τα φταις που μπήκες στις ζωές μας και ξαφνικά (;) ξεμείναμε από ρευστό. Μας φτώχυνες, μας ρήμαξες, μας παίρνεις τα καλύτερά μας χρόνια και τώρα μας πετάς σας τις στημένες λεμονόκουπες…
Μια ζωή που κατάντησε να εξαρτάται από το χρήμα… Που τα όνειρα και οι προσδοκίες μας περιορίζονται στα υλικά αγαθά. Στα χρήματα που ΔΕΝ έχουμε, στη διάθεση που ΔΕΝ έχουμε, στην όρεξη που ΔΕΝ έχουμε, στο χαμόγελο που ΔΕΝ έχουμε και που τώρα τελευταία έχει σβήσει πια οριστικά απ’ τα χείλια πολλών. Γιατί μέσα στη δίνη που περνάμε, πρώτη σκέψη στο μυαλό των περισσοτέρων είναι μία: «Να φύγω…». Υπαρκτά ή νοητά, με το σώμα ή το νου…
Ξεχνάμε, όμως, ότι η ζωή είναι τώρα, όχι αύριο, ΤΩΡΑ και τα λεφτά στ’ αλήθεια όμως, δεν φέρνουν την ευτυχία… Σε μα κοινωνία που έχει χάσει τον προσανατολισμό της, σε μια νεολαία άνευρη, ανέραστη, όπου οι σχέσεις παραμένουν επιδερμικές, τυπικές, άοσμες, άγευστες και ανούσιες, τα λεφτά, το ΔΝΤ, το Μεσοπρόθεσμο, η οικονομική κρίση, μπαίνουν ΟΛΑ σε τόσο δεύτερη μοίρα… Γιατί στ’ αλήθεια, δεν μας φταίει κανείς για τη μοίρα μας, παρά εμείς οι ίδιοι…
Λεφτά, χρέη, δανεικά, διακοπές που πρέπει να κάνω, παιδιά, σκυλιά, γατιά που πρέπει να ταΐσω, άντρα, γκόμενο, εραστή ή αφεντικό (ή και με την αντίστροφη σειρά) που πρέπει να ικανοποιήσω…Γκρίνια, μιζέρια, άγχος για το μεροκάματο και την καθημερινότητα και στο τέλος τί μένει για την ίδια τη ζωή; ΤΙΠΟΤΑ…
Γιατί μέσα σε όλα αυτά, ξέχασα το σημαντικότερο…Να θυμηθώ να ζήσω…