Τετάρτη, 9 Μαρτίου 2011
Για την ημέρα της Γυναίκας που μόλις πέρασε
Της Όλγας Ντέλλα*
Σκέψεις στο πόδι αλλά όχι του ποδαριού
Να πω ότι δεν έχω γιορτάσει ποτέ την Ημέρα της Γυναίκας. Να πω ότι θα εξακολουθήσω να μην τη γιορτάζω. Θα τη σκέφτομαι όμως. Όχι την ημέρα. Τη γυναίκα. Στην κάθε μέρα της. Και στον αγώνα της. Να υπάρξει η ίδια. Να υπάρξουν και οι άλλοι γύρω της. Να σκορπά και να σκορπιέται. Να πέφτει και να σηκώνεται. Να σηκώνει και τους πεσμένους. Θα εξακολουθήσω να τη σκέφτομαι και να τη συμπονώ. Μαζί με αυτήν και εμένα. Όχι, όταν είναι σηκωμένη. Όχι. Αλλά, όταν είναι πεσμένη και πληγωμένη, όταν λυγίζει και δεν πάει παραπέρα, όταν χάνει κάθε ελπίδα. Τότε θα τη σκέφτομαι. Και θα την προσδοκώ. Μαζί με αυτήν και μένα. Να σηκωθεί και να συνεχίσει.
Θα σκέφτομαι όλες αυτές που δεν είναι εδώ σήμερα. Που δε θα βραβευτούν φέτος. Ενδεχομένως ούτε και του χρόνου. Πιθανότατα ποτέ. Γιατί ο αγώνας τους δε θα φτάσει στα αυτιά μας και δε θα τον δουν τα μάτια μας. Θα υπάρχει όμως στο σκέπαστρο του Θεού και στην πλατιά απαλάμη του θα κουρνιάζουν, όταν για τον κόσμο δε θα υπάρχουν, ούτε καν για τους δικούς τους. Θα σκέφτομαι, όχι αυτή που η κοινωνία αποκάλεσε επιτυχημένη, δίνοντάς της άλλη μια ετικέτα, αλλά εκείνη που βάφτισε αποτυχημένη και παράδειγμα προς αποφυγή. Αυτή που δεν άντεξε και παρέμεινε λυγισμένη και πονεμένη και άγνωστη μέσα σε αγνώστους. Και θα παρακαλώ να υπάρξουν άνθρωποι να την αγκαλιάσουν και να την απαλύνουν, άνθρωποι που θα της δώσουν χαρά και θα τη συμπονέσουν και θα στρέψουν το βλέμμα τους στο απεγνωσμένο δικό της. Άνθρωποι που δε θα την κρίνουν, αλλά θα την αγαπήσουν. Γυναίκες και μητέρες μοναχικές ή μόνες, με το φόβο στα μάτια, τα θαμμένα όνειρα, γυναίκες και μητέρες που φροντίζουν, δίχως να τις φροντίσει κανείς, που ζητούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, που έχουν βυθιστεί στο τέλμα της καθημερινότητας, ενός κόσμου άξενου, από τον οποίο κανείς δε σκέφτεται να τις ανασύρει. Γυναίκες, μάνες, που σηκώνουν στους ώμους τους, όχι μια, αλλά πολλές οικογένειες, που στέκονται και κρατούν ισορροπίες, που πασχίζουν να στεριώσουν γεφύρια αστέριωτα, τις δύσβατες και ακανθώδεις ανθρώπινες σχέσεις. Γυναίκες που σηκώνουν παιδιά, πολλά παιδιά, και κάποτε αγγέλους, χοϊκούς αγγέλους, που τους στέλνει ο Θεός στη γη, για να μας απαλύνουν, γιατί ξέρετε υπάρχουν οι άγγελοι με τα φτερά που δεν τους βλέπουμε και μας παραστέκουν, υπάρχουν, όμως, και οι άλλοι άγγελοι δίχως φτερά, που τους στέλνει ο Θεός δώρο, εκεί που δεν το περιμένεις και σε παραστέκουν και η κοινωνία τους έδωσε μια ακόμα αποτυχημένη ετικέτα και τους είπε άτομα με ειδικές ανάγκες. Ποιες ειδικές ανάγκες, λέω εγώ, αυτοί είναι άγγελοι, δεν έχουν καμιά ειδική ανάγκη. Εμείς, όμως, μονάχα εμείς, έχουμε απόλυτη ανάγκη την ειδική αγάπη τους. Αυτές τις μάνες σκέφτομαι.
Ευχαριστώ για την τιμή τη Δήμαρχο Εορδαίας. Της ζητώ να κάνει τη μικρή μας πόλη όμορφη και να δώσει στους κατοίκους της χαρά. Δεν είναι εύκολο. Της λέω, όμως, από αυτή τη θέση ότι έχει χρέος. Και να μην το λησμονήσει. Όπως όλοι μας. Ο καθένας εκεί που είναι. Με τη δύναμη που κρύβει μέσα του, με την κρυμμένη του ομορφιά, με την αγάπη που, όλοι έχουν, σε κατάσταση χειμερίας νάρκης.
Αυτή τη στιγμή, σκέφτομαι μια άλλη γυναίκα, μια ψυχούλα, που δεν τα κατάφερε και δεν άντεξε, αυτή και το μικρό παιδί της, και σύρθηκε και το έσυρε μες στα παγωμένα νερά ενός ποταμού, ενός Ληθαίου ποταμού, για να γλιτώσει από τα παγωμένα νερά του ποταμού του κόσμου. Σε αυτήν πάει το μυαλό μου και ας είναι όλη η τιμή και η μνήμη δική της.
Χωροχρόνος: 8 Μαρτίου 2011 και στο Πνευματικό Κέντρο Πτολεμαϊδας. Βράβευση, λέει, "επιτυχημένων" γυναικών του Δήμου Εορδαίας.
*ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΚΤΡΙΑΣ
ΟΛΓΑ ΝΤΕΛΛΑ
Τόπος: Πτολεμαΐδα : ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ : Ελλάδα
Γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1973 στην Αθήνα.
Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Μεταπτυχιακό στη Φλώρινα με θέμα: "Πίνακας λέξεων των ποιημάτων του Ανδρέα Εμπειρίκου". Διατριβή εν εξελίξει μεταξύ Φλώρινας και Κύπρου: "Η μεταφυσική διάσταση στην ποίηση του Κώστα Μόντη".
Από το "Ροδακιό" οι ποιητικές συλλογές "Αθιβολές" 2002 και "Άκος ψυχής" 2007. Από τον "Ιδαλγό" η συλλογή "Της αλυπίας είναι η χώρα" 2009.
Ζει περίπου μόνιμα στα δυτικά της Μακεδονίας.