Ἅμα κάνας στοὺ χουργιὸ τἄθιλνι ὅλα θκάτ’ τοὺν ἴλιγαν, «ἄειντι ρὰ μαναχουφάη μὶ τοὺν μαναχουφάης». Ἤθιλναν νὰ ποῦν μιτιαὐτὸν τοὺν λόγου, ὅτ’ αὐτόσιὰ ἰδώϊας κι ἕναν τσέντζιαρ φαΐ νἄχ’ θὰ τοὺν φάη ὅλουν μαναχόςτ’.
Αὐτόϊας γένιτι ἀκόμα κι στὰ ζουντανά. Ἅμα ἔχ’ μνιὰ γίδα ἢ προυβατίνα διδυμάρκα κι τοὺ ἕνα εἶνι κὶ λίγου λισβὸ ἀ κι τἄλλου νταλντάει κὶ λίγου παραπάν’ τοὺ βλέπς νὰ τιλειών’ τοὺ θκότ’ τοὺ ρουή, σπρώχ’ τοὺν ἀδιρφότ’ κιἀρίχνιτι κι βζαίν’ στἄλλου. Εἶνι μαναχουφάϊκου.
Τοὺ ἴδγιου γένιτι κι στὰ πλιά. Ἡ κούκους γιννάει τ’αὐγάτ’ σὶ ξένις φουλιές. Ἅμα βγῆ τοὺ πλί, τότι ἡ μκρὸς ἡ κούκους ζγκνάει τἄλλα τὰ πλιὰ κι ἕνα ἕνα κι ἀποὺ λίγου τὰ ζμπρώχ’ κάτ’ ἀπ’ τ’φουλιά. Κι ἰνῶ τοὺν φιλουξινοῦν, γένιτι αὐτὸς ἡ τζιριμὲς ἀφιντικό, ἀφοῦ τὰ θέλ’ ὅλα θκάτ’.
Πάλι τοὺ ἴδγιου γένιτι κι στὰ τρανὰ τὰ πλιά, ἂς ποῦμι στςἀητοί. Κι σιαὐτὰ βλέπς τοὺ μαναχουφάϊκου ἀρχινάει κι τσιουμπάει μὶ βόρζμα τοὺν ἀδιρφότ’, κι αὐτὸ σμμαζώνιτι, κλειδουστουμνιάζ’, δὲν ἀνοίγ’ στόμα νὰ φάη κι λίγου λίγου τοὺ βγάν’ ἀπ’ τ’φουλιά κι τοὺ φουρλατοῦν στοὺν ὄχτου.
Ἔτσιας εἶνι κι ἡ μονόλκους. Εἶνι ντὶπ μαναχουφάης ἡ ξιπατουμένους. Ἡ μονόλκους, λὲν στοὺ χουργιό, ἔχ’ γιρὸν σβέρκουν γιατὶ φκιάν’ ὅλις τςδλιὲς μαναχόςτ’.
Τοὺ ἴδγιου φκιάν’ ἀ κι ἡ μαναχουφάης ἡ ἄνθρουπους. Μόρα ὅλα θκάτ’. Ὅλ’ οἱ ἄλλ’ ἂς λιμάξν σμπεῖνα κι κακὸν ψόφουν νἄχν. Αὐτὸς κι μὶ τ’ἀδέρφχιατ’ ἔτσιας φκιάν, ἀλλὰ κι μὶ τςἄλλ’ τςἀνθρῶπ’.
Ὅμους δὲ γένιτι χουργιὸ ἔτσιας σμιθιρό! Πρέπ’ νὰ κάντς κὶ λίγου πίσου. Νὰ πάρ’ κι ἡ ἄλλους σειρά. Ὄχ’ μαναχὰ ἰσὺ νὰ ντιρλικώντς κι νὰ φκιάησ’ τρανὴ προυστοῦρα κι γιρὸν σβέρκουν σὰν τοὺν μονόλκου, π’δὲν τοὺν λιγάει…
Ἔτσιας λιέει κι στοὺ Ἰβαγγέλιου γιὰ κείνουν τοὺν Ἄφρουνα Πλούσιουν. Ἦταν πλούσιους κι ξίκους κι ἀναίφταγους κι ταλαίπουρους κι καημένους κι ἔρμους κι ξιμπλέτσουτους κι φουκαργιάρς κι φουκαρατζίκους κι νὰ τοὺν ἀλπᾶσι κι τόσα ἄλλα…. Εἶχι λιέει πουλλὰ καλούδγια γιμᾶτα στ’ἀμπάργιατ’ κι τὰ κινούργιατ’ δὲν ἤξιρνι σιαποῦ νὰ τἄβαζι. Ἴλιγι νὰ φκιάησ’ κινούργις ἀπουθῆκις γιὰ νὰ τρώη πουλλὰ χρόνια. Ὅμους τὶ τοὺ θέλτς; Ἰκείνου τοὺ βράδ’ ἁπ’ σκέφτουνταν αὐτάϊας, ἦρθι ἡ Μιχάλτς μὶ ‘νκόσσα κι τοὺν σύμμασι. Φράστ μία κι τοὺν ἔκουψι σὰν τντσιοῦμα ἀπ’τοὺ πράσσου. Κι τοὺν ἔρξι στ’γούρνατ’. Μούγκι αὐτὴν ἦταν θκήτ’.
Κι ὕστιρας;;; Ἰά πέμι ἰσύ, νὰ σὶ πῶ κι γώ! Οὐχταλιέτι μαναχόςτ’, ἀφοῦ τοὺν ἄρζι νὰ εἶνι μαναχουφάης.
Ἰκεῖ ποὺ οὐχταλνιοῦνταν μαναχόςτ’, ἴλιγι κι ἕναν λόγουν.
«Ἀ ρά, ὅταν μπουροῦσα, δὲν ἤθιλνα. Κι τώρα π’θέλου, δὲν μπουρῶ».
Αὐτὸ εἶνι ἡ ἀκόλασ’. Ἰά νὰ δῆς μασλάτχια!
Γιατιαὐτὸ τηρᾶτι καλά, φουκαράδιζμ’.-
ἀρνιμα
διφτιργιάτκα 27.5.2024