Ἰά ἦταν πιδγιὰ κι τἄλιγαν. Πῶς τοὺ ἕνα ἀ κι πῶς τἄλλου κι δὲν ἔσουναν τὰ μασλάτχια τα. Ἔφυγναν ἀπ’ τοὺ σκουλειὸ κι προυτοῦ πααίν’ νὰ πιτάξν τοὺ σακκούλ’ ποὖχαν μέσα τὰ παλιουχάρτχιατα φώναζαν ἀπ’ ἀλάργα τ’μάννατα.
«Μό, μάννα, τὶ φαΐ ἔφκιασις; Θέλου νὰ φάου. Κι ἔχου μνιὰ πεῖνα… Δὲν μὶ φτάν μνιὰ προυβατίνα». Ἔτσιας ἴλιγαν τὰ πιδγιὰ ἰτότι, κα’ τοὺ 1960. Ὅμους μὴ θαρρεῖτι, ἰσεῖς ὅλ’ οἱ ἰξιλιγμέν’. Κι ἰδῶ π’τὰ λέμι, μὴ μᾶς ἀκούσ’ κι καμνιὰ ἀπ’ αὐτέσια τςοὐργανώσεις φουκαράδιζμ… ΑΜΥΚΡΥΟ θαρρῶτςλέν’; Θὰ τ’βάψτι.
Φουνάζ’ κι ἡ μάννατ’ ἰκεῖ ἀπ’ ἀλάργα. Δὲν κουντεύ’ κάνας, γιὰ νὰ μὴν ἁρπαχτοῦν κιόλας. Ἒ ρὰ ξιπατουμένου, (αὐτὸ τοὔλιγαν στοὺ πιδὶ ἢ στοὺ κουρίτσ’ σὰν καλημέρα ἀ κι καλουσώρσις ἀπ’ τοὺ σκουλειόσ’ κι ἅμα εἶπις μάθημα κι ἅμα ἔγραψις καλὰ στοὺ διαγώνισμα…). Ὕστιρα θἄλιγαν στοὺ πιδίτς τὶ φαΐ μαγέριψαν. Κι τὶ λέτι εἶπι ἡ πρώτ’, σὰν τὶ φαΐ μαγέριψι…
Ἰά μά, ἰκεῖ στοὺ σουκάκ’ ἔχ’ χουντρὰ σκατ…ἀπ’τὰ ἰψέ νὰ πᾶς νὰ φᾶς, εἶπι στοὺ πιδίτς!
Ἡ ἄλλ’, κι ἦταν συντρόφσις, λιέι στ’ μάννατς. Κι ἰσὺ μὰ μάννα, τὶ μαγέριψις. Κι ἀπηλουιέτι ἡ ἄλλ’ κι λιέει, Οὔει, χρυσιᾶμ’. Ἔφκιασα μπακαλιάρουν κι τοὺν ἔχου στοὺ φαναράκ’ σκιπασμένου κι κλεισμένου καλά, μὴν πααίν’ καμνιὰ χουντρουμυῖγα κι πάθουμι κάναν μπέρκουν! Χάρκι ἰτούτ’ ἡ ἄλλ’ κι πχιαλάει ἀγλήγουρα σπίτιτς γιὰ νὰ φάη μὶ ὄριξ’ τοὺν μπακαλιάρουν τςμάνναςστς!
Μὶ κάμπουσ’ ὥρα ἀντάμουσαν ξανὰ κιὰ οἱ δγυὸ οἱ συντρόφσις κι σὰν κουρτσούλια πάλι τἆπαν ὅλα. Τὶ ἔφαγις μά χαζιά; Ἒ μά, μόνου μνιὰ φιλοῦδα ψουμὶ κι καντίπουτας ἄλλου.
Κι σὺ μά, λιέι ἡ πρώτ’ σνἄλλ’, ποὺ τάχαμου θἄτρουγι μπακαλιάρουν. Σῶπα μά. Μαύρουν μπακαλιάρου! Πχοιὸν μπακαλιάρου, μὰ κι σὺ; Καντίπουτας. Κι γὼ μά, μόνου μνιὰ φιλοῦδα μουχλιάρκου ἔφαγα. Ἀμ τὶ καρτιροῦσις; Θὰ μἄλειβι μιρέντα ἄκρια κι ἄκρια στ’φιλοῦδαμ’ ἀ κι μπισκότα, ἁπ’ λέν’ αὐτοῦϊας σιακάτ’ κα’ νἈνθήνα; Τὶ θάρσις μά; Σιαποῦ εἶσι; Κι ἰγὼ τοὺ ἴδγιου μά, μουχλιάρκου κι στιγνό. Ἰά μόνου ποὺ μ’εἶπι καλὸν λόγουν μπακαλιάρουν κι φαναράκ’ κι σκατ… χουντρά. Ἰσένα στοὖπι ντὶπ γιὰ ντὶπ χῦμα κι μένα μὶ τοὖπι ἰκπουλιτζμένα. Ἀλλὰ ἦταν ντὶπ τοὺ ἴδγιου.
Ξέρς τὶ ἔπαθάμι, μὰ φιλνάδα;
Ἰά μά. Ὅπους μᾶς φκιάν’ σήμιρα, ἁπ’ τράνιψάμι σὰν τςμάννιζμας αὐτοί, π’τςλέν’ πουλιτικοί. Ἰά ἔτσιας ξιγιλοῦν τοὺν ἔρμουν τοὺν κουσμάκ’ μὶ μπακαλιάρουν στὰ φαναράκια ἢ στὰ μπακαλιαρουκασιλάκια… Ὅλα ὅμους εἶνι σὰν τὰ χουντρά…, ἁπ’εἶπι ἡ πρώτ’ ἡ μάννα ντὶπ χῦμα στοὺ κουρίτσιτς στοὺ σουκάκ’… Ἀμ τὶ καρτιρᾶς; Ὅλα εἶνι τοὺ ἴδγιου. Ἀπ’ τοὺν Μακρυγιάνν’ κιὡς τὰ σήμιρα… Ἡ Θιὸς νὰ βάλ’ τοὺ χέριτ’.
Αὐτόϊας τοὺ παραπάν’ μὶ τὰ κουρίτσια εἶνι γιγουνὸς στοὺ χουργιό.
Δὲν ἔβαλάμι οὐνόματα. Ἒ ντέ, δὲν κάν’.
Ὅπους κι τοὺ τιλιφταίου. Ἄει…
ἀρνιμα
κάναδγυὸ μέρις προυτοῦ τςἸβρουικλουγές 9.6.2024
Τί τοὺ θέλτς; Κι τὶ νὰ τςφκιάης κιαὐτοί;