Ὕστιρα ἀποὺ κιρὸ μᾶς εἶπι ξανὰ μνιὰ παροιμία ἡ μάνναμ’ σήμιρα Σαββάτου στα 17 Οὐκτώμβρ’ 2020. «Ἄειντι μὰ φουκαρίνα, θὰ γλέπς ‘νκουτσουλιὰ ἀ κι θὰ τν παρώντς γιὰ τυρί».
Ἴλιγαν αὐτὴν ‘μπαροιμία γιὰ κάνα κουρίτσ’, π’ τ’ἄρζι τοὺ τυρὶ στοὺ σπίτ’ τς μάννας τς κι τοὺ χλαψάρουνι ἴσια ψουμί, ἴσια τυρί. Γιατιαὐτὸ κι τν ἴλιγαν ἔτσιας. Ἰπειδὴς ἡ κουτσουλιά, ἅμα ἀσπρίζ’ κι λίγου, φαντάζ’ ἀποὺ μακριὰ σὰν κουμματσιούλ’ ἀποὺ τυρί. Κι ἅμα κάνας δὲν εἶχι ζουντανά, γιὰ νἄφκιανι θκότ’ τυρί, τότι ζιάρζι ἀπ’ ἀλάργα ‘νκουτσουλιὰ κι ἴλιγι, «ἀ ρὰ αὐτὴν οὐντίζ’ μὶ τυρὶ» ἀ κι ξάμουσα κι γὼ τοὺ χέριμ’.
Ἡ θκόζμας ἡ Τρανὸς πάλι ἴλιγι τ’ μάνναμ’, «μόϊ Χρήσινα, βάλι μι μὰ μνιὰ κουτσουλιὰ τυρί. Ἀνακάτουσέ του κι μὶ λίγου χλιὸ νιρό, γιὰ νὰ τοὺ λυώσου κι νὰ μουσκεύου τ’φιλούδαμ’. Τοὺ καταλνῶ ἰφκουλότιρα». Ἰννουοῦσι δηλαδὴς νὰ βάλ’ τυρί, ὅσου εἶνι μνιὰ κουτσουλιὰ κι ὄχ’ παραπάν’.
Δόξα Τουν γιὰ ὅλα, παπαδγιὰ Ἀφρουδίτ’
ἀμ’ τώραϊας σᾶς χιριτῶ ὅλ’ ἀπ’ τοὺ ΚΑΦΚΑ, ἀπ’ τ’Ἀμύντιου
κι ἡ γιός τς ἀρ.νι.μ.α
8.3.2021
