Σήμιρα προυΐ προυΐ Παρασκιβὴ 28.8.2020 ἔφαγάμι βρασμένου καλαμπούκ’. Δηλαδὴς ἐφαγάμι ντόπχις ρόκις βραζμένις γαλατσιάνγκις κι γλυκούτσκις. Ἦταν μνιὰ γεῦσ’ ἀπ’ τὰ παλιά μας.
Φόντας ἤμασταν λιανουπαίδγια, βουσκούσαμι ἀρνιὰ κι ἔψηνάμι καμνιὰ ρόκα στὰ κλιφτά… Τς ρόκις μᾶς τς ἴφιρι στοὺ Μαναστήρ’ ἡ Τάκης μὶ τὰ ἀσανσέργια. Ἅμα τς ἔφαγάμι ρώτσα τ’μάνναμ’ πῶς ἴλιγάμι τοὺ κουτσιάν’ ἀπ’ τ’ρόκα κι μὶ λιέει τοὔλιγάμι κουκότσ’, κι τὰ πουλλὰ τἄλιγάμι κουκότσια.
Τήρσα κι στοὺ Λιξικὸ τ’Δημητράκου κι καπάκσα, ὅτ’ μπουρεῖ αὐτὴν ἡ θκή μας ἡ λέξ’ νὰ οὐντίζ’ μὶ τοὺ κουκκούτσ’, ἀπ’ λέν γιὰ τὰ κιράσια, γιὰ τὰ δαμάσκνα, γιὰ τς ἰλιές, κι ὅσ’ καρποὶ ἔχν σκληρὸν πυρῆνα. Τοὺ λιξικὸ ἔχ’ πουλλὲς λέξεις ἀπ’ οὐντίζν.
Κι τὶ τἄφκιανάμι τὰ κουκότσια, ἀ ρὰ μάννα, ‘νξαναρώτσα. «Ἰὰ μὶ λιέει, πρῶτα πρῶτα πουλιουμνιούσασταν κάμπουσου ἀναμιταξύ σας μὶ τὰ κουκκότσια, φόντας ξισπυργιαζάμι τοὺ καλαμπούκ’.
Ὕστιρα στουπουνάμι μὶ κουκκότσ’ τς ραματζάνις κι τς μπουκάλις μὶ κρασί, ἢ μὶ ρακί, ἢ μὶ ξύδγια. Ἦταν οἱ καλλίτιρις τάπις-φιλλοί. Κι φύλαγαν, ἀ κι πχιάνουνταν κι ἔβγηναν ἰφκουλότιρα.
Ἅμα τἄχιτι μαζιμένα πουλλὰ κουκκότσια ἔφκιανέτι συρτοί. Ἔβαζέτι ἡ ἕνας καταῆς στοὺ πάτουμα στοὺ σάϊζμα ἢ σν κουριλοῦ δγυὸ κουκκότσια κι ἡ ἄλλους ἔβαζι ἀπάν’ σιαὐτὰ τὰ δγυὸ ἄλλα δγυὸ ἀπ’ τν ἄλλ’ τ’μιριά, κι ἀνέβηνι ἀράδα. Ἅμα ἔχτιζέτι καμνιὰ 7-8 κι γένουνταν σὰν συρτός-πηγάδ’, ἀλλὰ στράβουνι κι λίγου, τότι ὅπχοιους προυλάβισκνέτι τὄρχνιτι μνιὰ μὶ τοὺ πουδάρ’ κι τοὺ γκρέμζιτι. Κι ὕστιρα ἄει πάλι ἀπ’ ‘νἀρχή.
Ἄλλ’ δλιὰ ἀπ’ ἔφκιαναν τὰ κουκκότσια, ἦταν καλὸ προυσάναμμα. Ἔβαζάμι στ’ σόπα τ’χαραὴ κουκκότσια κι τνἄναβάμι. Αὐτάϊας ἦταν στιγνὰ-μπαρουτχιαζμένα κι ἅρπαζαν φουτχιὰ κι λαμπάδγιαζαν μὶ τοὺ πρώτου.
Ὅμους μὶ τοὺ κουκκότσ’ ἦταν κι μνιὰ παροιμία φαρμακιρή. Αὐτὴν ἴλιγι, «ἀ ρὰ ξέρς ἢ δὲν ξέρς φουκαράμ’; Δὲν ξέρς τὶ λουϊὸς εἶμι ἰγώ. Θὰ σὶ γδάρου μὶ τοὺ κουκκότσ’». Τὶ ἤθιλνι νὰ πῆ αὐτὴν ἡ παροιμία; Ἰά. Ἰπειδὴς τοὺ κουκκότσ’, ἀπ’ τὰ ντόπχια τὰ καλαμπούκια, ἅμα στιγνώσ’, γένιτι λουΰρ’ λουΰρ’ σὰ τζιάμ’ κουφτιρό, γιατιαὐτὸ κι μπουροῦσι νὰ γδάρ’ ἕναν ἄνθρουπου, ἀλλὰ θὰ ἰμπριτοῦσι κι θὰ ὑπούφιρνι πουλύ, ἰπειδὴς θὰ ταλιπουργιοῦνταν.
Ἰὰ νὰ δῆς πόσις νοικουκυρίσις δλιὲς ἔσουνι τοὺ ἔρμου τοὺ κουκκότσ’ στοὺ χουργιὸ τοὺ κιρὸ ἰκείνου»!
παπαδγιὰ Ἀφρουδίτ’
κι ἡ γιός τς ἀρ.νι.μα. 29.8.2020 ὅμους τώρα π’τοὺ στέλνου αὐτόϊας εἶνι 3.3.2021
κι ἡ μάνναμ’ εἶν’την στοὺ ΚΑΦΚΑ στ’Ἀμύντιου.
ἡ θκόζμας ἡ Τρανὸς τοὔλιγι Σόρουβιτς ἀ κι μ’Πτουλιμαΐδα-Καϊλιάργια.
Ἀ ρα μάννα, πόσα τραβᾶς, ὡς τοὺ τέλους σ’!
