Μετὰ ἀπὸ τὴν μεγαλειώδη σύγκρουσί του μὲ τὸν Χριστὸ καθ’ ὁδὸν πρὸς τὴν Δαμασκὸ ὁ Παῦλος ἀπέκτησε μέτρο καὶ ζύγι γιὰ ὅλα τὰ πράγματα. Ἀφοῦ πλέον ὅλα τὰ σπουδαῖα ἐπίγεια τὰ θεωροῦσε «σκύβαλα». Κυριαρχοῦσε στὸν λογισμὸ καὶ στὴν ψυχή του ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη.
Μὲ αὐτὴν ἔκρινε, διάλεγε καὶ κρατοῦσε τὸν ρυθμιστὴ τῆς ζωῆς του. Αὐτὸ ἦταν ἡ ἐν Χριστῷ ἀγάπη. Ἀφιέρωσε στὴν Α’Κορινθίους κεφ. 13 λόγο γιὰ τὴν ἀγάπη. Αὐτὸς ὁ λόγος του εἶναι μοναδικὸς στὴν παγκόσμια γραμματεία, ὡς ὁ Ὕμνος τῆς Ἀγάπης.
Στὸ ἐγκώμιό του ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀφιερώνει μία παράγραφο, στὴν ὁποία ὑπογραμμίζει αὐτὴν τὴν μεγάλη ἀλήθεια, ἡ ὁποία εἶναι ἐπίκαιρη μέχρι καὶ σήμερα.
Ὁ Παῦλος λέει «εἶχε στὸν ἑαυτό του ὡς τὸ μεγαλείτερο ἀπὸ ὅλα τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ! Μαζὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἀγάπη θεωροῦσε τὸν ἑαυτό του τὸν εὐτυχέστερο ἀπὸ ὅλους. Χωρὶς ὅμως αὐτὴν εὐχόταν νὰ μὴν ἔχη οὔτε καὶ τὶς ἀγγελικὲς κυριότητες καὶ ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες. Ὅμως μαζὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἀγάπη προτιμοῦσε νὰ εἶναι ὁ ἔσχατος ἀκόμη καὶ κολαζόμενος, παρὰ χωρὶς αὐτὴν νὰ εἶναι κορυφαῖος καὶ τιμώμενος. Διότι κόλασι γιὰ τὸν Παῦλο ἦταν μία. Τὸ νὰ ἀποτύχη καὶ νὰ μὴν ἔχη αὐτὴν τὴν ἀγάπη. Αὐτὸ ἦταν γιαὐτὸν κόλασι, αὐτὸ ἦταν τιμωρία, αὐτὸ τὰ ἀμέτρητα κακά. Ὅπως πάλι καὶ ἀπόλαυσι ἦταν νὰ πετύχη αὐτὴν τὴν ἀγάπη. Αὐτὸ ἦταν ἡ ζωή του καὶ ὁ στολισμός του, αὐτὸ ἦταν ὁ ἄγγελός του, τὸ παρόν καὶ τὸ μέλλον, ἡ βασιλεία, ἡ ὑπόσχεσι, τὰ ἀτέλειωτα ἀγαθά. Ὅ,τι δὲν ὁδηγοῦσε στὴν ἀγάπη δὲν τὸ θεωροῦσε οὔτε λυπηρό, οὔτε εὐχάριστο. Μὲ αὐτὴν τὴ σκέψι καταφρονοῦσε ὅλα τὰ αἰσθητά, σὰν νὰ ἦταν σάπιο χόρτο. Θεωροῦσε σὰν κουνούπια τὴν ἐχθρότητα τῶν ἐξουσιῶν καὶ ὁλοκλήρων πόλεων. Ὁ δὲ θάνατος καὶ οἱ τιμωρίες καὶ τὰ μύρια βασανιστήρια γιαὐτὸν ἦταν σὰν παιδικὰ παιχνίδια. Ὅμως ὅποτε χρειαζόταν τὰ ὑπέμενε γιὰ τὸν Χριστό» (εἰς τὸν ἅγιον Παῦλον ἐγκώμιον Β’ ΕΠΕ 36,422 καὶ ΜignePG 50,480).
ἀρ.νι.μα.
2.7.2019