ΔΕΝ ἦταν καὶ μόνος. Εἶχε καὶ συντροφιὰ ἐκεῖ στὸν Γολγοθᾶ του ὁ Χριστός. Εἶχε, ἀλλὰ ἦταν δύο ληστές. «Ἐν μέσῳ δύο ληστῶν, ζυγὸς δικαιοσύνης, εὑρέθη ὁ Σταυρός σου…». Στὴ Γεθσημανῆ καθὼς τὸν συνελάμβαναν, τοὺς εἶπε, «ὡς ἐπὶ ληστὴν ἐξήλθετε συλλαβεῖν με».
Γιαὐτὸ κι αὐτοὶ τὸν ἔβαλαν ἀνάμεσα σὲ δύο ληστές. Ὁ ἕνας τους βάλτωσε στὸ βοῦρκο τῆς βλασφημίας. Ἦταν τὸ ἴδιο μὲ τοὺς ἀσταύρωτους ληστές, ποὺ βλασφημοῦσαν κάτω ἀπὸ τὸν σταυρό. Ὁ ἄλλος ὅμως ἐνῶ ἦταν καρφωμένος ἐπὶ τοῦ σταυροῦ πέταξε σὲ οὐρανοὺς θεολογίας. Ἦταν μαζὶ μὲ τὸν Ἰωάννη, μὲ τὸν Ἰωσήφ, τὸν Νικόδημο καὶ τὶς θρηνωδοῦσες Μυροφόρες. Ὁμολόγησε τὰ ἁμαρτήματά του ἐνώπιον ἑνὸς ἐσταυρωμένου σὰν τὸν ἑαυτό του, καὶ τὸν προσκύνησε ὡς Θεὸ ἀληθινό! Τὶ εἶδε αὐτὸς ὁ ληστὴς καὶ ὁμολόγησε ὅλα αὐτὰ τὰ μεγαλειώδη λόγια ἐπὶ τοῦ σταυροῦ καὶ ζήτησε τὸ ἀκριβώτερο δῶρο; Μεγαλεῖο ἀνεξήγητο!
ΑΥΤΟ τὸ μεγαλεῖο θαυμάζει ὁ μέγας Χρυσόστομος ἀκούγοντας τὴν ἀπάντησι πρὸς τὸν ληστὴ «Σήμερον μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ» καὶ λέγει. «Ἔστω κι ἂν τὰ Χερουβεὶμ φύλαγαν τὸν παράδεισο, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἦταν ὁ Κύριος καὶ τῶν Χερουβείμ. Ἡ Φλογίνη ρομφαία ἐκεῖ στρέφεται. Ὅμως ὁ ἴδιος ἐξουσιάζει καὶ τὴν φλόγα τῆς γεέννης καὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. Βεβαίως κανένας Βασιλιᾶς δὲν θὰ καταδεχόταν κάποιον ληστὴ, ἢ ἄλλον ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους, νὰ καθίση μαζί του καὶ νὰ τὸν μεταφέρη μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο μέσα στὴν πόλι του. Ὁ Χριστὸς ὅμως τὸ ἔπραξε αὐτό. Εἰσερχόμενος δηλαδὴ στὴν ἱερὴ πατρίδα του ἔφερε μαζί του τὸν ληστή. Ἀσφαλῶς κάνοντας αὐτὸ δὲν καταπατεῖ τὸν παράδεισο κι οὔτε τὸν περιφρονεῖ μὲ τὰ πόδια τοῦ ληστῆ, ἀλλὰ πιὸ πολὺ τὸν τιμᾶ. Εἶναι τιμὴ γιὰ τὸν παράδεισο νὰ ἔχη τέτοιον Κύριο, ὥστε νὰ καθιστᾶ ἄξιο καὶ ἕνα ληστὴ νὰ ἀπολαύση τὴν εὐτυχία τοῦ παραδείσου. Διότι ὁ Χριστός, ὅταν ἔβαλε στὴν βασιλεία πόρνες καὶ τελῶνες, δὲν τὸ ἔπραξε αὐτό, γιὰ νὰ τὴν περιφρονήση, ἀλλὰ ἐπειδὴ τὴν τιμοῦσε πολύ. Μὲ αὐτὴν τὴν πρᾶξι του ἔδειξε ὅτι τέτοιος εἶναι ὁ Κύριος τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ὥστε κατέστησε δοκίμους πόρνες καὶ τελῶνες, ὥστε νὰ εἶναι ἀντάξιοι γιαὐτὴν τὴν τιμὴ καὶ τὴν δωρεά. Ἕνα γιατρὸ τὸν θαυμάζουμε ὑπερβολικά, ὅταν ἐπαναφέρη στὴν ὑγεία ἀνθρώπους ποὺ πάσχουν ἀπὸ ἀνίατες παθήσεις. Ἔτσι εἶναι δίκαιο νὰ θαυμάζουμε καὶ τὸν Χριστό, ἀφοῦ θεραπεύη ἀνίατα τραύματα. Ὅταν ἐπαναφέρη σὲ τέτοια πνευματικὴ ὑγεία τὸν τελώνη καὶ τὴν πόρνη, ὥστε νὰ καθίστανται ἄξιοι γιὰ τὸν παράδεισο. Καὶ τὶ εἶναι τὸ μεγάλο ποὺ ἔπραξε αὐτὸς ὁ ληστής, ὥστε νὰ κερδίση τὸν παράδεισο μετὰ ἀπὸ τὴν σταύρωσί του;» (ΕΠΕ 36,14).
ἀρ.νι.μα.
12.9.2018