nikiforos 2ΔΙΑΒΑΣΑ πρὶν ἀπὸ μέρες τὸ σχόλιο τοῦ σπουδαίου λογοτέχνη Καζαντζάκη γιὰ τὸν Πλούσιο καὶ τὸν πτωχὸ Λάζαρο. Τὸ σκηνικὸ ἀναφέρεται στὴ μετὰ θάνατον στιχομυθία Πλουσίου καὶ Ἀβραάμ.

Μεσιτεύει ὁ μαθητὴς Ἰωάννης στὸν διδάσκαλο Χριστὸ νὰ δείξη ἔλεος ὁ Πατέρας στὸν νεροσκασμένο Πλούσιο καὶ νὰ πιῆ κι αὐτὸς ἀπὸ τὶς βρύσες τοῦ παραδείσου. Γράφω τὸν Πλούσιο μὲ κεφαλαῖο Π σὰν νὰ εἶναι τὸ ὄνομά του, διότι δὲν μᾶς παρατίθεται αὐτό.

ΕΙΝΑΙ ζεστὸς καὶ ὄμορφος ὁ λόγος τοῦ Καζαντζάκη καὶ μὲ πολλὴν συμπάθεια πρὸς τὸν ὀδυνώμενο Πλούσιο καὶ κατ’ ἐπέκτασι γιὰ ὅλους τοὺς Πλουσίους, ποὺ τὸ γλεντοῦν καλὰ στὴν ἐπίγεια ζωή τους. Βεβαίως τοῦτος ὁ ὄμορφος λόγος εἶναι πλαστὸς καὶ παραμυθένιος. Διότι αὐτό, τὸ ὁποῖο πλάθη μὲ τὴν φαντασία του ὁ μέγας λογοτέχνης, ὅπως καὶ τόσα ἄλλα, δὲν ἔγινε. Μακάρι νὰ γινόταν καὶ ἔτσι! Διότι ὅσοι πᾶνε στὸν παράδεισο θὰ τοὺς δοθῆ χαριστικά. Κανεὶς δὲν τὸν δικαιοῦται δικαιωματικά. Ὅμως ὁ Ἀβραὰμ ἢ ὁ Χριστὸς δὲν ἀφήνουν κανένα περιθώριο γιὰ ἀλλαγὴ στὸ σκηνικὸ ἢ μιὰ ἄλλη μεταχείρησι, τύπου παραμυθιοῦ Καζαντζάκη, ἐκεῖ στὰ μετὰ θάνατον.

ΧΘΕΣ Τετάρτη 14.3.2018 ἀπεβίωσε σὲ ἡλικία 76 ἐτῶν καὶ ὁ Βρεττανὸς μέγας ἀστροφυσικὸς Στίβεν Χόκινγκ. Μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ συμπαθὴς γιὰ τὴν ἀσθένειά του ἐπιστήμων διότι κοντὰ στὶς θεωρίες του ποὺ προήγαγαν τὴν μελέτη τοῦ Σύμπαντος ἀποφάνθηκε καὶ γιὰ τὸν Παράδεισο. Εἶναι καταγραμμένη ἡ θέσι του αὐτή, ποὺ ἔχει ὡς ἑξῆς. «…Δὲν ὑπάρχει παράδεισος ἢ μεταθανάτια ζωὴ γιὰ τοὺς χαλασμένους κομπιοῦτερ. Αὐτὸ εἶναι ἕνα παραμύθι γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ φοβοῦνται τὸ σκοτάδι». Τὴ στιγμὴ αὐτὴ πλέον ὁ Χόκινγκ βρίσκεται στὴν μεταθανάτια πραγματικότητα. Ἂν ἔφθασε στὸ μὴ ὄν=μηδέν, τότε μὲ γειά του μὲ χαρά του. Οὔτε κρῦο, οὔτε ζέστη. Ἂν ὅμως ἀνερχόμενος συνάντησε καὶ πάλι ζωή, διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἐρευνοῦσε στὸ μακρυνὸ σύμπαν, τότε, «καλὸν εἰ οὐκ ἐγεννήθη ὁ ἄνθρωπος οὗτος» ἔστω κι ἂν ἦταν τόσο μεγάλος ἐπιστήμονας. Εἴθε νὰ ἐλεήση ὁ Κύριος τὴν μεγάλη κακοπέρασί του καὶ νὰ τὸν βάλη μαζὶ μὲ τὸν Λάζαρο ποὺ κακοπέρασε μιὰ ζωὴ στὰ σκαλιὰ τοῦ παλατιοῦ τοῦ Πλουσίου.

Φυσικά, «ὅπως στρώσης, θὰ πλαγιάσης» καὶ «στερνή μου γνῶσι νὰ σ’ εἶχα πρῶτα» καὶ «ὅταν μποροῦσα δὲν ἤθελα, τώρα ὅμως ποὺ θέλω δὲν μπορῶ». Ὑπάρχουν πολλὰ παροιμιώδη λόγια, τὰ ὁποῖα ὑπογραμμίζουν τὴν εὐθύνη τῶν πράξεων καὶ τῶν λόγων τῆς ζωῆς μας.

ΤΕΛΟΣ, «Αὐτὸς θὰ ἀνταποδώση στὸν καθένα σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα του» (Ρωμαίους 2,6). «Εἶδα τοὺς νεκροὺς τοὺς μικροὺς καὶ τοὺς μεγάλους νὰ στέκωνται ἐνώπιον τοῦ θρόνου. Καὶ ἀνοίχτηκαν βιβλία. Καὶ ἀνοίχτηκε καὶ ἄλλο βιβλίο, τὸ ὁποῖο εἶναι τῆς ζωῆς. Καὶ κρίθηκαν οἱ νεκροὶ σύμφωνα μὲ τὰ γραμμένα στὰ βιβλία καὶ σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα τους. Καὶ ἡ θάλασσα ἔδωσε τοὺς νεκρούς, ποὺ ἦταν σαὐτήν. Καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ ἅδης ἔδωσαν τοὺς νεκροὺς ποὺ ἦταν σαὐτούς. Καὶ κρίθηκαν ὁ καθένας σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα τους… Καὶ ὅποιος δὲν βρέθηκε γραμμένος στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς, ἐβλήθη στὴν λίμνη τῆς φωτιᾶς» (Ἀποκάυψις 20,11-15).

(Στὸ ἑπόμενο τὸ σχόλιο τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου γιὰ τὸν Πλούσιο).

ἀρ.νι.μα. 15.3.2018

nikiforos 2