ΜΕ πολλὴν ἄνεσι καὶ σταθερὰ ὁ μέγας ἑρμηνευτὴς τῶν Γραφῶν ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος κινεῖται στὸ ἐξεταζόμενο θέμα. Ἂν δηλαδὴ ἔχη ἢ δὲν ἔχη αἰώνια κόλασι καὶ αἰώνιο παράδεισο. Ἑρμηνεύοντας τὰ ἱερὰ κείμενα δὲν διστάζει νὰ τὰ πῆ ὅλα μὲ τὸ ὄνομά τους.
Σὲ κάθε δὲ εὐκαιρία τονίζει αὐτὴν τὴν μεγάλη καὶ αἰώνια ἀλήθεια. Ὅταν λήγη τὸ ἐπίγειο πανηγύρι γιὰ τὴν κάθε ψυχή, ἄρχεται πλέον τὸ αἰώνιο. Μᾶς ἀναμένουν ὅλους αὐτὲς οἱ δύο αἰώνιες πόρτες, ἢ τῆς κολάσεως ἢ τοῦ παραδείσου.
Ἐπαναλαμβάνει ὁ Χριστὸς τὴν διδαχή τοῦ Προδρόμου περὶ δένδρων καλῶν καὶ σαπρῶν, καρπῶν καὶ ἀκαρπίας. Τὸ καλὸ καὶ τὸ σαπρὸ μὲ ἀνάλογη καρποφορία. Ὅποιο δένδρο δὲν παράγει καρποὺς καλούς, κόβεται καὶ καίγεται στὴν ἄσβεστη φωτιά. «Πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλόν, ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται» (Ματθαίου 7,19). Ἑρμηνεύει ὁ ἅγιος καὶ λέγει, «ἐδῶ φαίνεται ὡς μία τιμωρία, τὸ ὅτι θὰ κατακαίωνται. Ἂν ὅμως κάποιος ἐξετάση μὲ ἀκρίβεια, θὰ δῆ ὅτι εἶναι δύο οἱ κολάσεις. Διότι αὐτὸς ποὺ θὰ καίεται, σίγουρα ἐκπίπτει καὶ ἀπὸ τὴν βασιλεία. Αὐτὴ ἡ δεύτερη τιμωρία εἶναι πολὺ σκληρότερη ἀπὸ τὴν πρώτη. Γνωρίζω ὅτι πολλοὶ φρίττουν γιὰ τὴν κόλασι. Ἐγὼ ὅμως λέω, ὅτι εἶναι πικρότερη ἀπὸ τὴν κόλασι ἡ ἔκπτωσι ἀπὸ τὴν δόξα τῆς βασιλείας. Βεβαίως τὸ ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὰ παραστήσουμε αὐτὰ μὲ τὸν λόγο, δὲν εἶναι παράξενο. Ἀφοῦ δὲν γνωρίζουμε τὴν μακαριότητα ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, γιὰ νὰ ξέρουμε μὲ ἀκρίβεια καὶ τὸ βάρος τῆς στερήσεώς τους. Ἀφοῦ ὁ Παῦλος, ποὺ τὰ γνώριζε μὲ σαφήνεια, καταθέτη ὅτι ὁ ἐκπεσμὸς ἀπὸ τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ σκληρότερο ἀπὸ ὅλα, «τῆς χάριτος ἐξεπέσατε», (Γαλάτας 5,4). Ἐμεῖς αὐτὸ θὰ τὸ γνωρίσουμε τότε, ὅταν δοκιμάσουμε αὐτὴν τὴν ἐμπειρία.
Ἀλλὰ ἂς μὴν τὸ πάθουμε ποτὲ αὐτό, ὦ μονογενῆ Υἱὲ τοῦ Θεοῦ. Οὔτε νὰ δοκιμάσουμε ποτὲ αὐτὴν τὴν ἐμπειρία τῆς ἀνίατης κολάσεως…
Εἶναι ἀφόρητη ἡ γέεννα καὶ ἡ κόλασι ἐκείνη. Ὅμως ἀκόμη κι ἂν βάλη κάποιος μύριες κολάσεις, δὲν θὰ πῆ οὔτε ἐλάχιστο, μπροστὰ στὴν ἀπώλεια τῆς μακαρίας ἐκείνης δόξας. Δηλαδὴ ἀπὸ τὸ νὰ μισηθοῦμε ἀπὸ τὸν Χριστό, ἢ ἀπὸ τὸ νὰ ἀκούσουμε ὅτι δὲν μᾶς γνωρίζει, ἢ νὰ μᾶς κατηγορήση ὅτι τὸν εἴδαμε νὰ πεινᾶ καὶ δὲν τὸν θρέψαμε. Θὰ ἦταν προτιμότερο νὰ πέσουν πάνω μας χίλιοι κεραυνοί, παρὰ νὰ ἰδοῦμε νὰ μᾶς ἀποστρέφεται ἐκεῖνο τὸ ἥμερο πρόσωπό του καὶ τὰ γαλήνια μάτια του νὰ μὴν ἀνέχωνται νὰ μᾶς βλέπουν».
Εἰς Ματθαῖο ὁμιλ 23η ΕΠΕ 10,102
ἀρ.νι.μα 26.2.2018
μὲ χιόνια πολλά.