Ἦταν κάναν κιρὸ στοὺ χουργιό μας οἰκουγένιις οἱ οὑποίις χάθκαν. Ἅμα δγιαβάσουμι τοὺν Κώδικα-Ψυχουχάρτ’ τς Τζάμπουρδας-ἉηΝικάνουρα βλέπουμι οὐνόματα π’ δὲν τἄχουμι σήμιρα.
...ἀπ’ εἶνι παντριμένους στοὺ χουργιὸ ἉγιουΠαρασκιουβὴ πααίνουντας σν Κουζάν’. Ρώτσι τ’ μάνναμ’ νὰ τοὺν πῆ γιὰ τ’ γινιαλουγίατ’, ἀλλὰ ἡ μάνναμ’ λουζγιάσκι λίγου ἰκείν’ τν ὥρα κι δὲν κατάφιρι νὰ τὰ πῆ στοὺ Χαράλαμπου. Τἆπι ὅμους σὶ μένα αὐτέσια τς μέρις ἰδώιας στοὺ μαναστήρ’. Κι γὼ τὰ γράφου γιὰ τοὺν Χαράλαμπου.
Πατέρας τ’ Χαράλαμπ’ εἶνι ἡ Γκαλτσουβασίλτς 1915, γιὸς τ’ Γκαλτσουχαρίσ’ 1876. Ἀδιρφὸς τ’ Γκαλτσουχαρίσ’ ἦταν ἡ Γκαλτσαντώντς 1868, ἀπ’ εἶχι πιδγιὰ τοὺν Γκαλτσουζιώγα 1908, τοὺν Γκαλτσουχρήσου 1910 τοὺν Γκαλτσουνάτσιου 1914, κι κουρίτσια τ’ Γιάννου-Καβρουβαγγέλινα 1905, ‘ν Κατιρίν’-Μιχάλινα 1910, τ’ Στειργιάνου-Γκουβρουκότσινα 1916 κι ‘ν Τσιουβακουσπύρινα-Θόδου 1922.
Εἴπαμι πατέρας τ’ ἦταν ἡ Γκαλτσουχαρίσ’ κι μάννα τ’ Γκαλτσουβασίλ’ ἦταν ἀδιρφὴ τς Ζγκούρινας. Ἔτσιας ἔρχουμέστι κι στοὺν τίτλου τς ἱστουρίας μας. Τώρα πῶς βγαίν’ τοὺ ὄνουμα Ζγκούρινα οὔτι κι ἡ καθηγήτρια ἡ μάνναμ’ δὲν ξέρ’. (Καπακίζου νὰ βγαίν’ ἀπ’ τοὺν ἄντρα τς, π’ θὰ τοὺν ἴλιγαν Ζγκούρα, ἢ Ζγούρα, ἢ Ζυγούρα, ἢ Ζυγούρη, ἢ Σιγοῦρο ἢ κάπους ἔτσ’). Αὐτοὶ δὲν ἄφσαν ἀπόγουν’ στοὺ χουργιό μας. Ἅμα ἀπόμκι μαναχιὰ ἡ Ζγκούρινα ἔφυγι κι παντρέφκι στοὺ Μόκρου. Ἰκεῖ ἀπόχτσι οἰκουγένεια. Εἶχι δγυὸ πιδγιὰ τσαγκάρδις, τοὺν Στέργιου κι ἕναν ἄλλουν. Ἔρχουνταν κι στοὺ χουργιό μας κι ἔφκιαναν δλιὲς τσαγκάρκις. Ἀφνοὺς τς ἀγνώρσι κι ἡ μάνναμ’.
Τοὺ σπίτ’ κι τοὺ οἰκόπιδου ἀπ’ εἶχι ἡ Ζγκούρινα στοὺ χουργιὸ τοὺ πούλτσι στοὺ Γκουβρουχαρίσ’ 1884. Αὐτὸ τὄκαψαν οἱ Γιρμανοὶ κι ὕστιρα ἔχτσι ἄλλου ἡ Γκουβρουχαρίσ’ π’ τοὖχι ἡ γιός τ’ ἡ Γκουβρουκότσιους 1914. Αὐτοῦ ἀπ’ ἦταν ἡ κήπους παλιὰ ἔχ’ τώρα τρανὸ σπίτ’ ἡ Ἀντώντς ἡ γιὸς τ’ Γκουβρουκότσιου.
Μκρὸ πιδὶ ἡ Γκαλτσουβασίλτς ἀπόμεινι ντὶπ μαναχός τ’, οὐρφάνιψι. Στοὺ χουργιὸ τοὺν ἴλιγάμι κι Σταμπλιάκ’ γιὰ παρατσούκλ’, ἰνῶ στὰ Σέρβγια ἔχ’ κανουνικὸ ἰπίθιτου Σταμπλιάκας. Ἅμα ἀπόμεινι μαναχός τ’ δὲν τοὺν ἔβαναν στοὺ σπίτ’, π’ τοὖχαν μισιακὸ μὶ τς ἄλλ’. Αὐτὸς πάηνι κι κοιμοῦνταν οὑλουμόναχους στοὺ χαϊάτ’ σν ἉγιΚοίμησ’, π’ τοὺ πρόλαβάμι κι μεῖς. Αὐτάϊας, ἡ ἀγαθὸς κι ἀπουνήρηφτους Βασίλτς, τὰ μουλουγοῦσι στ’ μάνναμ’, ὅταν ἔφκιανι τὰ πατώματα, τὰ παραθύργια κι τὰ νταβάνια μὶ πηχάκια κι μπαγλαντὶ (ἀσβέστ’ κι γδόμαλλου) στοὺ παλιό μας τοὺ τρανὸ τοὺ σπίτ’ τοὺ 1951, π’ τοὺ γκρέμσι ἡ σεισμὸς τ’ 1995. Ἀποὺ ἰκείνου τοὺ σπίτ’ ἔχουμι ἀκόμα ἕνα τρανὸ τραπέζ’ τ’ Βασίλ’ κι σὶ τούτου τοὺ κινούργιου. «Ἀπ’ λές Χρήσινα, κοιμοῦμαν μαναχόζμ’ στοὺ χαϊάτ’ κι ἔρχουνταν μνιὰ μαυρουφόρα γναῖκα κι μὶ σκέπαζι. Μἴλιγι κιόλας, κοιμήσ’ Βασίλ’, ἰγὼ εἶμι ἰδῶ κι μὴ φουβᾶσι. Αὐτὴν ἡ γναῖκα, μὰ Χρήσινα, ἦταν ἡ ἉγιΚοίμησ’, ἦταν ἡ Παναγία». Τοὺ πιστεύου κι γὼ αὐτόϊας γιὰ ἕνα πιδάκ’ τόσου πουνιμένου!
Ὕστιρα ἔστειλαν τοὺν Βασίλ’ σὶ μνιὰ κρατικιὰ Σχουλὴ κι ἔμαθι ξυλουργός. Εἶχι ξυλουργείου στοὺ χουργιὸ κι ἔφκιανι καλὲς δλιές. Κα’ τοὺ 1940 παντρέφκι μὶ ‘ν Τασιούλα τ’ Τουτσκουγιώρ’ κι ἔφκιασι καλὴ οἰκουγένεια μὶ πιδγιὰ τοὺν Χαράλαμπου 1942, τοὺν Γιώργου 1947, τοὺν Θουμᾶ 1949 κι τοὺν Ἀριστείδη 1951. Φόντας ἦρθι ἡ βασίλτσα ἡ Φειρδιρίκ’ στοὺ χουργιό μας, κα’ τοὺ 1956, ἡ Γκαλτσουβασίλτς φαίνιτι στ’ φουτουγραφία νὰ ἔχ’ στὰ χέργια τ’ τοὺν Ἀριστείδη, κι κάτ’ τν ἴλιγι.
Θιὸς σχουρέσ’ τς, καλὸν παράδεισου, σὶ ὅλ’ τς παλιοί μας. Μνιὰ κι τοὺ Σαββάτου αὐτόϊας ἔχουμι Ψυχουσάββατου.
7.2.2018
ἀρ.νι.μα.
