Παράδοση

ΗΜΑΝ κι ‘γὼ στοὺ Νουσουκουμείου τς μέρις αὐτέσια. Μνιὰ μέρα ἀποὺ δυνάζουμαν, πῆγα κι στς ἄλλ’ τς ἀρρώστ’. Μὶ τοὺ Σταυρὸ στοὺ χέρ’ τς χιριτοῦσα ὅλ’ κι τς ἴλιγα ἀποὺ ἕναν καλὸν λόγουν κι χάρκαν ὅλ’. Ἰγὼ ὅμους χάρκα πιρισσότιρου γιατὶ καγκαένας δὲν γύρσι τοὺ πρόσουπου τ’, ἀλλὰ δέχτκαν ὅλ’ τοὺν Σταυρὸ τ’ Χριστοῦ.

ΕΝΑΣ ὅμους μ’ εἶπει ἕναν λόγουν π’ δὲν τοὺν κατάλαβα γιατὶ μασουλοῦσι τὰ λόγια τ’ ἢ μάλλουν τοὺν πάρουσα γιὰ τούρκικ’ παροιμία κι τοὺν εἶπα νὰ μὶ τν πεῖ λίγου ἀργά, γιὰ νὰ τν καταλάβου. Τότις χαμπάρσα τὶ μἴλιγι. Στοὺ χουργιό μ’, εἶπι, λέμι «Φώτησι καὶ προμήθεια». Χάρκα πολὺ μὶ αὐτὸν τοὺν ἁπλὸ ἄνθρουπου.

Ὕστιρας πῆρα τ’ Μάνναμ’ μὶ τοὺ τηλέφουνου κι τ’ ρώτσα γιὰ τιαὐτὸν τοὺν λόγου. Κι μὶ λιέει. Αὐτὸν τοὺν λόγου κι στοὺ χουργιό μας τοὺν εἶχαν πρώτουν σὰν ἰφχὴ οἱ παπποῦδις μας. Ἴλιγαν κι αὐτοὶ οἱ μακαρίτδις, ὅταν εὔχουνταν στὰ πιδγιὰ τς «φώτησ’ κι προμήθεια, μανάριμ’»

Τώρα τὶ θέλ’ νὰ πῆ αὐτόσια ἡ λόγους. «Πιδίμ’ καλό, νὰ σὶ δώσ’ ἡ Χριστὸς κι ἡ Παναΐα ἡ Ζντιανιώτσα φώτησ’ κι νὰ σὶ γιουμώσ’ μὶ χάρ’, δύναμ’ κι ὅ,τ ἄλλου χρειάζισι, γιὰ νὰ μπουρέσ’ νὰ πιρπατήσ’ σιαὐτὴν τ’ δύσκουλ’ τ’ ζουή»!

Εἴδιτι τὶ βαρὺ λόγουν μεἶπι αὐτὸς ἡ ἁπλὸς ἡ ἄνθρουπους; Ἡ Θιὸς κὶ ἡ Παναΐα Ζντιανιώτσα νὰ τοὺν ἔχ’ «μὶ φώτησ’ κι προυμήθχεια»!

ἀρνιμα ἀγράμματους

16.11.2017