Κοινωνικά Θέματα-Απόψεις

Βρισκομαι στο Ροτερνταμ της Ολλανδιας. Εξω εχει συννεφια και οι δρομοι είναι χιονισμενοι από χθες. Ανοιγω τον υπολογιστη και μπαινω στην ιστοσελιδα του Μικροβαλτου (αυτό το κανω συχνα παρολο που δεν ξερω να χειριζομαι ιδιαιτερα τον υπολογιστη).

Σταματαω στα κειμενα που εχει γραψει ο κ. Κων/νος Γιαννοπουλος (« Αυτό είναι αγνη αγαπη» και « Ηλιας Λαμπρετσας - Προτυπο δασκαλου και παιδαγωγου») που είναι και τα δυο εξισου συγκινητικα. Στη συνεχεια διαβαζω το σχολιο του Π. Νικηφορου («Σφιγγω το χερι …αγαπητε Κων/νε). Ο ηλικιωμενος κυριος δειχνει εμπρακτα την αγαπη του στη συζυγο του και ο κυριος Λαμπρετσας εχει προσφερει αρκετα στους μαθητες και στην κοινωνια του Μικροβαλτου (παρολο που δεν ηταν Μικροβαλτινος). Ειτε με τα καλα του λογια στους συγχωριανους, ειτε προσφεροντας το βιβλιο του που είναι σημαντικο για εμας και για τα παιδια μας που το διαβαζουν.

Εγω όμως πιστευω ότι οφειλουμε και ένα Ευχαριστω στους αφανεις ηρωες, τους συγχωριανους μας παππουδες, θειους, πατεραδες, μαναδες που παρολoηταν αγραμματοι, μας εδωσαν ηθικες αρχες και αξιες, την μορφωση που εχουμε, την αλληλεγγυη που ειχαν μεταξυ τους.

Ηταν μαζι στις λυπες και στις χαρες τους αλλου. Ολοι μαζι εφτιαχναν πραγματα για το χωριο όπως δρομους και αλλα. Φωναζε στο μεγαφωνο ο Γραμματεας και ολοι ετρεχαν να βοηθησουν.

Και ερχομαστε στο σημερα. Που ειμαστε ολοι μας; Πολύ απλο, ολοι ειμαστε κλεισμενοι στα καβουκια μας, στα προβληματα μας. Με αποτελεσμα να μην μπορουμε να λυσουμε τα δικα μας θεματα, ποσο μαλλον των διπλανων μας και των συγχωριανων μας.

Το χειροτερα δεν είναι η οικονομικη κριση που ζουμε, αλλα ότι χαθηκε η ελπιδα, η υπομονη, η στοργη, η αγαπη, το ονειρο, η συμπονια και η αξιοπρεπεια.

Όταν παω στο χωριο αισθανομαι μια συγκινηση αλλα και μια θλιψη, γιατι βλεπω περισσοτερους ηλικιωμενους που εχουν μεινει με ενα σωρο προβληματα (με πολλα θεματα υγειας, μικρες συνταξεις, χωρις γιατρους, χωρις συγκοινωνια) και ολοι ειμαστε αποντες. Το ιδιο νιωθω και στο κοιμητηριο. Οσο υπαρχουν συγγενεις που βρισκονται στο χωριο φροντιζουν τους νεκρους τους, αλλα για τους υπολοιπους τι γινεται? Θα τους αφησουμε ερμαιο? Όχι! Κατι πρεπει να κανουμε είναι οι δικοι μας, οι προγονοι μας.

Οσο μεγαλωνουμε τοσο αναπολουμε το χωριο μας και τις ριζες μας. Ας κανουμε όμως και κατι για αυτο. Τοσοι Μικροβαλτινοι με γνωσεις, με σημαντικες θεσεις σε διαφορους χωρους (γιατροι, δικηγοροι, δασκαλοι, κτλ). Ας κανουμε κατι οσο μπορουμε για το χωριο μας και τους συγχωριανους μας. Να μην ειμαστε μονο λογια. Ολοι χρειαζομαστε ένα χερι βοηθειας, έναν καλο λογο και μια ελπιδα.

Οι πνευματικοι μας ηγετες ας απευθυνθουν με μια καλησπερα στους χριστιανους και με λογια παρηγοριας και αγαπης χρονιαρες μερες που ερχονται (ας μην χρησιμοποιουν τη θεση που τους δινεται   για να μιλουν για τα πολιτικα ζητηματα και τους μισθους, για αυτά να απευθυνονται στους αρμοδιους και όχι στους πιστους που ερχονται στην εκκλησια για τη θεια λειτουργια).

Είναι αυτά που αισθανομαι να και θελω να μοιραστω μαζι σας.

Χρονια πολλα σε ολους τους Μικροβαλτινους, οπου και να βρισκονται, να είναι καλα αυτοι και οι οικογενειες τους!!! Ας δημιουργησουμε στα παιδια μας μια ευχαριστη εικονα για το χωριο μας το ΜΙΚΡΟΒΑΛΤΟ.

Υ.Γ. Ένα μεγαλο μπραβο στους ανθρωπους του αθλητικου συλλογου ΑΙΑΣ Μικροβαλτου για την προσφορα τους στο ΚΑΠΗ και συγχαρητηρια που δειχνουν σε ολους μας οτι υπαρχει ελπιδα.

Eπιπλεον θα ηθελα να ευχαριστησω τον Γ. Μαστρογιαννοπουλο για την προφορα του στο χωριο μας όλα αυτά τα χρονια.

Με εκτιμηση,

Κατερινα Σταθοπουλου

Ρότερνταμ, Κυριακη 16 Δεκεμβριου 2018, Ωρα 12 : 07