Άρχισε η εορταστική περίοδος και πορευόμαστε προς τα Χριστούγεννα με μια πραγματικότητα διαφορετική από τα προηγούμενα χρόνια. Τα θετικά κρούσματα αυτών που νοσούν από τον κορωνοϊό (COVID 19) αυξάνονται δραματικά, με αποτέλεσμα να αυξάνεται και ο κύκλος των περιορισμών με άδηλο μέλλον.
Το πρόβλημα της πανδημίας του κορωνοϊού, που επί μήνες ταλανίζει την πατρίδα μας (και την παγκόσμια κοινότητα) και άρχισε να μεταλλάσσεται, έχει δημιουργήσει δυσεπίλυτα προβλήματα. Ο αναγκαστικός εγκλεισμός στο σπίτι λόγω της επιβληθείσας γενικής καραντίνας έχει οδηγήσει σε εφιαλτικές καταστάσεις. Ζούμε όλοι σε μια τραγική περίοδο, με φοβερές οικονομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές και το κυριότερο υγειονομικές επιπτώσεις.
Κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω τον λιγοστό κόσμο που κυκλοφορεί στους δρόμους. Όλοι, εκτός από μερικούς ανεγκέφαλους - ηλίθιους, φοράνε μάσκα και είναι βιαστικοί, σχεδόν τρέχουν. Ζαλισμένοι από τα περιοριστικά μέτρα, το ζοφερό μέλλον και την αγωνία για το αύριο, βαδίζουν φοβισμένοι, με ύφος σκεπτικό και βλέμμα απλανές. Φροντίζουν να τελειώνουν την εργασία τους το ταχύτερο και να επιστρέφουν στο ασφαλές καταφύγιό τους, στο σπίτι τους.
Σήμερα πλέουμε στις αγριεμένες θάλασσες της πανδημίας. Οι άνεμοι λυσσομανούν και τα κύματα των πολλών προβλημάτων ορθώνονται μπροστά μας. Είναι ανάγκη να παραμένουμε προσηλωμένοι στην πορεία μας και να αγωνιζόμαστε όλοι μαζί αγαπημένοι και μονιασμένοι. Πορευόμαστε σε λαβύρινθο με τον κορωνοϊό σε ρόλο Μινώταυρου. Ο ερχομός του εμβολίου είναι ο μίτος που θα μας οδηγήσει στην έξοδο από τη σήραγγα (από το τούνελ), ευαγγελίζεται ένα καλύτερο αύριο και δημιουργεί αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον. Είναι μοναδική ευκαιρία να επιβιβαστούμε στο τρένο της νέας εποχής που θα περάσει μπροστά μας, για να μην το χάσουμε οριστικά. «Αν μείνουμε στον σταθμό περιμένοντας την επόμενη ευκαιρία, ίσως να μην ξανάρθει ποτέ».
Σε λίγες ημέρες γιορτάζουμε την εορτή των εορτών, τα Χριστούγεννα. Είναι ημέρες χαράς, γιορτής, αγάπης και φιλανθρωπίας. Τα φετινά Χριστούγεννα είναι εντελώς διαφορετικά από τα προηγούμενα, είναι δύσκολα, μοναχικά. Να μην στενοχωρούμαστε για την μοναξιά που μας επιβλήθηκε με την καραντίνα. Παρά τον φόβο, τον πόνο, τη θλίψη, την αγωνία για το αύριο, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Προπάντων, να είμαστε ευγνώμονες που είμαστε υγιείς και να προσευχόμαστε οι νοσηλευόμενοι στα Νοσοκομεία ασθενείς να φύγουν υγιείς. Έχουμε υγεία, τα έχουμε όλα. Αφουγκραζόμενοι τον αγώνα επιβίωσης των αδύναμων και πονεμένων, χρειάζεται να βγούμε από τα όριά μας, να αξιοποιήσουμε την μεγάλη δοκιμασία ως ευκαιρία έμπρακτης και ουσιαστικής στηρίξεώς τους για την αντιμετώπιση των ποικίλων προβλημάτων και των ερειπίων που αφήνει το δύσποτμο έτος 2020. Η τραγωδία της πανδημίας να αποτελέσει την προωθητική δύναμη για ξεχείλισμα της αγάπης προς τους εμπερίσταστους αδελφούς μας. Με χαμόγελο, με καλημέρα, με απλό χαιρετισμό, με καλό και παρήγορο λόγο, με προσφορά βοήθειας, υλικής και ηθικής. Ο πονεμένος, ο αδύναμος άνθρωπος έχει ανάγκη από ζεστασιά, από παρηγοριά. Δεν δικαιολογείται καμία ολιγωρία. Η αγάπη σώζει, η αδιαφορία σκοτώνει. Δείχνοντας αγάπη, νικούμε τον θάνατο.
Αυτά τα Χριστούγεννα τα πονεμένα, τα πληγωμένα, καλούμαστε να τα γιορτάσουμε ανοίγοντας τις φάτνες των καρδιών μας, για να γεννηθεί πραγματικά ο Χριστός στον κόσμο. Η ελπίδα και η χαρά να πλημμυρίσουν την Πατρίδα μας και τον κόσμο. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, επιβάλλεται να σκεφτόμαστε τους άλλους, να είμαστε αρωγοί τους για να φύγει ο πόνος. Ο πόνος φεύγει με την αγάπη που δίνεις και τη βοήθεια που προσφέρεις στον διπλανό σου. Η αγάπη είναι ό,τι πολύτιμο υπάρχει στον κόσμο, η κορωνίδα των αρετών. Δεν είναι απλώς όμορφο. Είναι συναρπαστικό. Είναι όμορφο να συναντάς ανθρώπους που έχουν όμορφη καρδιά.
Ο καθένας να προσφέρει κατά τη δύναμή του. Όποιος έχει, να προσφέρει από το περίσσευμά του, ο φτωχός από το υστέρημά του. Και η ελάχιστη βοήθεια έχει την ίδια αξία με την μεγάλη βοήθεια. Τα εκατό δράμια φακές της υπέργηρης και ανήμπορης γριούλας για τα συσσίτια του αείμνηστου αγωνιστή, πατρός (μετέπειτα μητροπολίτη Φλωρίνης) Αυγουστίνου Καντιώτη στην Κοζάνη το φοβερό έτος 1944, για την αντιμετώπιση της πείνας και της δυστυχίας, ήταν καρπός καρδιάς και αλληλεγγύης. Το μικρό κομμάτι χοιρινό κρέας του πρύτανη της φτώχειας ΜπαρμπαΒασίλη σε συγχωριανό και συναγωνιστή του στην φτώχεια τα δύσκολα μετακατοχικά Χριστούγεννα της δεκαετίας του 1950 στο Μικρόβαλτο, ήταν περίσσευμα καρδιάς, η εφαρμοσμένη αγάπη προς τον πλησίον. Το δίλεπτο της χήρας του Ευαγγελίου ήταν ελάχιστο, αλλά στα μάτια του Θεού ήταν μια δυναμική πράξη αγάπης και ταπείνωσης, ικανή να οδηγήσει στον Παράδεισο. Οι προσφορές σε όσους έχουν ανάγκη αποτελούν μοναδικές πράξεις αλληλεγγύης, είναι το δόσιμο και το ‘’άπλωμα’’ της καρδιάς. Στις δύσκολες και σκοτεινές εποχές ξεχωρίζουν οι φωτεινοί άνθρωποι, οι οποίοι έχουν όμορφη ψυχή, συμπάσχουν με τον πάσχοντα και προσφέρουν αφειδώλευτα την αρχοντική τους αγάπη προς όλους αδιακρίτως. Αυτοί που δίνουν αγάπη, εισπράττουν αγάπη. Η αγάπη είναι η καλύτερη επένδυση. Όσο περισσότερη δίνεις, τόσο περισσότερη παίρνεις.-
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ- ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
Κωνσταντίνος Θ. Γιαννόπουλος