Σεβασμία πρεσβυτέρα Ἀφροδίτη-παπαΧρίσταινα. Ἄργησα νὰ γράψω. Πῶς ὅμως νὰ σὲ ὀνομάσω; νύφη, ἀδελφή, μάννα; Ὅπως καὶ νὰ σὲ ὀνομάσω, ὅλα τὰ χαρίσματα τὰ ἔχεις. Ὅταν τὸ 1954 ἀπεβίωσε ἡ μάννα μας Σουλτάνα, παπαδιὰ τοῦ παπαΝικόλα, ἐσὺ ἀνέλαβες καὶ ἄλλη μιὰ οἰκογένεια.
Μία οἰκογένεια πιὸ μεγάλη ἀπὸ τὴ δική σου. Ἐμένα τὸν Δημήτριο στὴν Α’ Γυμνασίου Σερβίων, καὶ μὴ δυνάμενο νὰ παραβρεθῶ στὴν κηδεία λόγῳ τῆς βαρυχειμωνιᾶς. Τὴν Βασίλω ποὺ ἐκοιμήθη Μάϊο 1953. Τὴν Βαγγελὴ ποὺ παντρεύτηκε Δεκέμβριο 1954. Τὸν Παναγιώτη στὸ Δημοτικὸ Σχολεῖο Μικροβάλτου καὶ τὴν Σταυρούλα ἕξι ἐτῶν. Σὲ λίγες μέρες γέννησες τὸν Βασίλη 1954. Εἶχες καὶ τὸν Νῖκο 1952 (π.Νικηφόρο σήμερα) δύο ἐτῶν.
Εἶχες νὰ ἀντιμετωπίσης ὅμως καὶ τὸν σεβαστὸ πατέρα μας, πολὺ δύσκολο ἄνθρωπο σὲ πολλὰ πράγματα. Ἀργότερα βέβαια τὸν δικαιώσαμε σὲ πολλά. Τὸν οἰκογενειακὸ αὐτὸ σταυρό μας τὸν ὑπέμενες καὶ τὸν ὑπέφερες ἐσύ, μὲ προσευχή, μὲ καρτερία, μὲ ἀγάπη σὲ ὅλους μας, καὶ θυσίες πολλές. Ἡ Σταυρούλα ἀπὸ καμμιὰ φορὰ σὲ φώναζε καὶ μάννα. Ἤσουν ἡ μάννα ὅλων μας. Αὐτὸν ὅμως τὸν καιρὸ τὸν πέρασες μὲ τὸ νὰ μεγαλώνης συγχρόνως κι ἐμᾶς καὶ τὰ παιδιά σου, ἄξια καὶ δίκαια κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Πόσο κουράστηκες σὲ ὅλο τὸ νοικοκυριό σου καὶ πόσο σὲ εὐχαριστοῦμε! Ἤσουν πρώτη σὲ ὅλα. Νοικοκυριό, ἀλλὰ καὶ στὶς γεωργικὲς δουλιὲς ἐκείνου τοῦ καιροῦ. Δὲν παράβγαινε κανεὶς μαζί σου.
Σὰν νὰ μεγαλώσαμε μαζί. Μᾶς μεγάλωσες ἐσύ! Ἐσὺ μεγάλωσες κι ἐμᾶς καὶ τὸν πατέρα μας. Εἶχε πολὺ δίκαιο ἡ μάννα σου, μπάμπωΣτέργινα, ποὺ σοῦ ἔλεγε, «ἰσένα, μά, σὶ γένντσι ἡ παπαΝικόλας, κι ὄχ’ ἰγώ!!!» Τὸν πατέρα μας τὸν γηροκόμησες ὡς τὰ βαθιὰ γεράματά του μαζὶ μὲ τὸν παπαΧρῖστο. Τὰ πάντα ὑπέφερες καὶ ἔλεγες, «ὁ Θεὸς μοῦ τὰ ἔδωσε. Δόξα Τον».
Ὅμως ἔφτασες κι ἐσὺ σὲ βαθιὰ γεράματα. Ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ σὲ πλησιάσουμε, νὰ σοῦ δώσουμε ἕνα ποτήρι νερὸ γιὰ τὰ πολλὰ ποὺ μᾶς ἔδωσες σὲ ὅλην τὴν ζωή σου. Ἐσὺ σὲ ὅλα τὰ χρόνια μόνο μᾶς ἔδινες. Ἐκεῖ στὸ τέλος σου πλανιοῦνταν πάνω μας τὸ σκιάχτρο τοῦ κορωνοϊοῦ. Καλὴ θέλησι εἴχαμε, ἀλλά… Ὁ Κύριος νὰ σοῦ τὰ ξεπληρώση ὅλα ἐκεῖ καὶ μὲ περίσσευμα! Ὁ π.Νικηφόρος ἀνεπλήρωσε τὸ ὑστέρημα ὅλων μας καὶ ἦταν δίπλα σου μέχρι τέλους.
Ὅμως τώρα ποὺ εἶναι ἄνοιξη, θυμοῦμαι ἕναν καθηγητὴ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης, ποὺ ἔλεγε στὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχη Ἰωακείμ. «Τώρα ποὺ εἶναι ἄνοιξη καὶ ἀνθίζουν τὰ λουλούδια, θὰ ἀνοίξουν τὰ πέταλα, θὰ μοσχοβολάει ἡ ἀτμόσφαιρα καὶ θὰ γίνουν οἱ καρποί. Ἔτσι κι ἐσὺ, τὸ φθαρτὸ σῶμα θὰ μείνη ἐδῶ καὶ τὴν ψυχή σου θὰ τὴν παραλάβουν οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι καὶ θὰ ἑνωθῆτε μετὰ τῶν ἁγίων καὶ δικαίων στοὺς οὐρανούς. Θὰ ἑνωθῆτε μὲ τὶς ἅγιες ψυχὲς τῶν προγόνων καὶ ἀπὸ ἐκεῖ θὰ κάνετε προσευχὲς καὶ γιὰ ἐμᾶς. Ἐσὺ θὰ προσεύχεσαι γιὰ ἐμᾶς κι ἐμεῖς γιὰ ἐσένα».
Αἰωνία σου ἡ μνήμη ἀξέχαστη Νύφη, Ἀδελφή καὶ Μάννα,
ὁ κατὰ πάντα ἀδελφός σου Δημήτριος Μανάδης τοῦ παπαΝικόλα