Άρθρα π. Νικηφόρου

Τη  Δευτέρα, 12.04.2021 έφυγε η Αφροδίτη, η Παπαδιά, μια μάνα, στα 93 της χρόνια.

Μια γλυκιά, ήρεμη, πάντα χαμογελαστή άσχετα με το τι μπορεί να τη βασάνιζε, πονεμένη γυναίκα.

Έχασε το  δεύτερο, μικρότερο γιό της στο άνθος της ηλικίας του. Κι αυτή συνέχισε, μέσα στα χρόνια, μια φιγούρα με το μαύρο της μαντήλι στο κεφάλι,  όρθια, στητή, δυνατή, μετρημένη, στωική, στοργική με όλους εμάς, που ήμασταν σαν τα παιδιά της, ήμασταν τα παιδιά της. Ήταν μάνα.

Με σταθερή πίστη, με απέραντη μνήμη, γεμάτη ιστορίες, που κατέγραψε ο άλλος ακούραστος γιός της Πατέρας Νικηφόρος. Έζησε πολλά, πολέμους και φουρτούνες, όπως όλοι οι της γενιάς της. Αυτή όμως θυμόταν, θυμόταν με κάθε αφορμή. Μια ιστορία για τον καθένα μας, μια ιστορία για τους παππούδες και τους γονείς μας, μια ιστορία για όλους μαζί, περιγραφές, ανάγλυφες στιγμές του παρελθόντος. Μας έδωσαν μαζί με τον Πατέρα Νικηφόρο ένα ολόκληρο βιβλίο της ζωής και παράδοσης του χωριού μας.

Κι ας μην βλεπόμασταν τελευταία, ήταν εκεί, τη σκεφτόμασταν, μας σκέφτονταν.

Γυρνώ πίσω, στη μάνα της, πρωτοξαδέρφη της γιαγιάς μου, τη Μαρία τη γιάτρισσα, στην ίδια, κοπέλα, που πικράθηκε απ΄ τη ζωή, στην ίδια, γυναίκα, που παντρεύτηκε, απόχτησε δυό γιούς κι έχασε νωρίς τον ένα, στον άντρα της , τον ταπεινό και γλυκό το μελισσοκόμο τον ΠαπαΧρήσο, στον πεθερό της, το δυναμικό ΠαπαΝικόλα που μας βάφτισε όλους μας, στους γιούς της, συνοδοιπόρους μας, στην ίδια, που ακτινοβολούσε αγάπη. Όλα αυτά αναμνήσεις μιας άλλης εποχής, συστατικό της ύπαρξης όλων όσων έχουμε καταγωγή Μικρόβαλτο.

Ο Νικηφόρος ο γιός της, τελευταίος. Με το δικό του αγώνα. Μια πνευματική αγκαλιά για όλους τους Μικροβαλτινούς όπου και να είμαστε.

«Έλα να σου δείξω το σπίτι μου», μου είχε πει η Παπαδιά, όταν κάποια στιγμή πέρασα να τη δω. Και μούδειξε το όμορφο σπιτάκι της, που αντικατέστησε το παλιό τους, εκείνο που θυμόμουν εγώ, το πέτρινο με τη μεγάλη αυλή μπροστά. Μούδειξε και τις φωτογραφίες του Βασίλη κι όλων όσων έφυγαν, τις είχε όλες εκεί, στο τζάκι. Τι θα σε κεράσω… χαμογελαστή και χαρούμενα ήρεμη πάντα. Τη συναντούσα στην εκκλησία, όποτε πήγαινα, πάντα στην ίδια θέση. «Έκανα πίτα για τη μάνα σου», μου είχε πει στα σαράντα της μάνας μου, ξαδέρφες ήταν κι αγαπημένες, αν και η Αφροδίτη ήταν μικρότερη. Μικρές, πολύτιμες στιγμές.

Νόμιζα πως είχαμε χρόνο. Νόμιζα θα ξαναβρισκόμασταν, θα μιλούσαμε, θα μου έλεγε κι εμένα τις ιστορίες της…

Ο χρόνος δεν περιμένει. Ροκανίζει την ύπαρξη μαζί με την αρρώστια . Ήρθε η αρρώστια . Και την κλόνισε. Κι ούτε που μπορέσαμε να την αποχαιρετήσουμε.

Δε φοβόταν η Παπαδιά η Αφροδίτη. Της έδινε δύναμη η πίστη της στο Θεό. Όμως όλα τελειώνουν κάποτε.

Κι έτσι  μια από τις τελευταίες μάνες μας έφυγε.

Τις μάνες μας τις κουβαλάμε πάντα μέσα μας Πατέρα Νικηφόρε.

Κουβαλάμε το γέλιο τους και τη στοργή τους. Την αγάπη, την εικόνα τους.

Ένα κατευόδιο και μια ευχή.

Έχε γεια Παπαδιά Αφροδίτη. Καλόν Παράδεισο.

Έλλη Λαμπρέτσα