5. Ἁγίου Ἐπιφανίου ἐπισκόπου Κωνσταντίας Κύπρου
Ἀγκυρωτὸς 88η
ΜignePG43,180AD
Ἐρχόμενοι στὸν Ναό μας ἀπὸ τὴν περιφορὰ τοῦ Ἐπιταφίου, μόνο ἐφέτος δὲν ἔγινε αὐτό!!!, διαβάζουμε τὴν ὑπέροχη προφητεία τοῦ προφήτη Ἰεζεκιὴλ 37,1-14.
Εἶναι ἕνα σκηνικὸ μεγαλειῶδες. Παρουσιάζει μιὰ πεδιάδα γεμάτη ξερὰ ἀνθρώπινα ὀστᾶ. Καὶ ὁ Παντοκράτωρ Κύριος δίνει ἐντολὴ στὸν προφήτη νὰ κηρύξη στὰ ὀστᾶ. Καὶ νὰ τοὺς πῆ νὰ σηκωθοῦν. Ὁ προφήτης ὅμως διστάζη ἀκούοντας τέτοια παράξενη ἐντολή. Θὰ μονολόγησε μέσα του, «Μπορεῖ νὰ γίνη αὐτό; Γίνεται τέτοιο πρᾶγμα, ποὺ δὲν γίνεται;». Ὅμως ὁ Θεὸς τοῦ ἐπαναλαμβάνη, νὰ προχωρήση σταθερὰ λέγοντας «Τάδε λέγει Κύριος». Δὲν θὰ πῆ δικά του λόγια ὁ προφήτης, ἀλλὰ θὰ μεταφέρη ἐντολὴ Κυρίου. Ἔτσι ἔκανε, καὶ τὰ ὀστᾶ συναρμολογήθηκαν καὶ σηκώθηκαν καὶ ἔγινε μιὰ τεράστια σύναξι ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι πρὶν ἀπὸ λίγο ἦταν ξερὰ ὀστᾶ.
Τὸ δὲ μέγα μήνυμα τοῦ προφητικοῦ λόγου εἶναι, ὅτι μὲ τέτοια εὐκολία καὶ ἁπλότητα θὰ γίνη καὶ ἡ Ἀνάστασι ὅλων ἡμῶν τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ ἐπακολουθήση ἡ αἰωνία πλέον συνέχεια! Θὰ βροῦν τὴν σειρά τους ὅλα τὰ ὀστᾶ, ὅπουδήποτε κι ἂν διαλύθηκαν καὶ ἀπὸ ὅποιεσδήποτε συνθῆκες θανάτου!
Ἂς ἰδοῦμε ὅμως τὴν ἑρμηνεία τῆς προφητείας ὑπὸ τοῦ ἁγίου Ἐπιφανίου.
«Γνωρίζουμε, ὅτι τὰ πάντα εἶναι δυνατὰ στὸν Θεό. Μπορεῖ ἀκόμα νὰ φτιάξη καὶ σῶμα χωρὶς ψυχή. Καὶ ἂν θέλη, τὰ σώματα ποὺ ἐξαφανίστηκαν μποροῦν νὰ ἀναβιώσουν καὶ νὰ κινηθοῦν ἀπὸ μόνα τους χωρὶς ψυχή.
Αὐτὸ ἔπραξε κατὰ τὴν οἰκονομία τοῦ ἁγιωτάτου προφήτη Ἰεζεκιήλ. Εἶπε στὸν προφήτη. «Υἱὲ ἀνθρώπου. Νὰ ἁρμοσθοῦν ὀστὸ πρὸς τὸ ὀστὸ καὶ ἁρμὸς πρὸς τὸν ἁρμό του». Τότε ἐκεῖ ἦταν νὰ θαυμάζης τὴν δύναμι τοῦ Θεοῦ! Διότι ἐνῶ ἀκόμη δὲν εἶχαν εἰσέλθη οἱ ψυχές, καὶ ἦταν ξερὰ ὀστᾶ, ὄχι μόνο εἶχαν δύναμι νὰ κινηθοῦν καὶ νὰ πράξουν τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ αὐτὰ γέμισαν μὲ ὄχι τυχαία σύνεσι καὶ γνῶσι. Διότι τὰ ὀστᾶ τῶν ποδιῶν δὲν πῆγαν πλησίον τῆς κεφαλῆς κάνοντας λάθος. Οὔτε καὶ οἱ σπόνδυλοι τοῦ τραχήλου περιπλανώμενοι πῆγαν πρὸς τοὺς ἁρμοὺς τῶν ἀστραγάλων ἀναζητώντας τὸν τόπο τους. Καθένα ἀπὸ τὰ ὀστᾶ κινήθηκε καὶ βάδιζε μὲ σύνεσι καὶ προσετίθετο στὸν ἁρμό του.
Ἂν θέλη ὁ Θεός, μπορεῖ νὰ ἐγείρη καὶ σώματα χωρὶς ψυχή! Σαὐτὸ τὸ σημεῖο ἔδειξε τὴν δύναμί του. Δηλαδὴ αὐτὸ στὸ ὁποῖο ἀπελπίζονται οἱ ἄνθρωποι, ὅτι εἶναι ἀδύνατο. Ἀκριβῶς αὐτὸ ἀναβίωσε πρῶτο μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ προφήτη Ἰεζεκιήλ. Δὲν εἶπε, «Υἱὲ ἀνθρώπου, πὲς πρῶτα νὰ ἔλθη τὸ πνεῦμα». Ἀλλὰ ἀφοῦ πρῶτα ἀνεκούφισε τὸ σκηνικό, καὶ ἔγινε τὸ δυσκολοπίστευτο, δηλαδὴ τὸ νὰ συναφθοῦν τὰ ὀστᾶ καὶ νὰ γίνουν τὰ σώματα, τότε πρόσταξε τὶς ψυχὲς νὰ εἰσέλθουν στὰ σώματα αὐτά. Λέγει, «καὶ ἀνέστη μία μεγάλη σύναξι ἀνθρώπων».
Εἶπα ὅτι ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ φτιάξη καὶ νὰ ἀναβιώσουν σώματα χωρὶς ψυχές, ὅπως προαποδείχθηκε. Ὅμως τὸ σῶμα δὲν μπορεῖ νὰ κριθῆ ξεχωριστὰ καὶ μόνο του. Διότι ἔχει δίκαιη δικαιολογία ἀπέναντι στὴν κρίσι τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ κι αὐτὸ νὰ πῆ τὰ ἑξῆς. Αἰτία τῆς ἁμαρτίας ἦταν ἡ ψυχή. Δὲν ἤμουν ἐγὼ τὸ αἴτιο. Ἀπὸ τότε ποὺ ἔφυγε ἀπὸ μένα ἡ ψυχή, μήπως μοίχευσα; Μήπως ἐπόρνευσα; Μήπως ἔκλεψα; Μήπως εἰδωλολάτρισα; Μήπως ἔπραξα κάποιο ἀπὸ τὰ ἁμαρτήματα αὐτά; Καί, ὅπως λένε οἱ φιλονεικοῦντες μὲ λόγια, θὰ εἶναι ἄπρακτη ἡ κρίσι τοῦ Θεοῦ. Γιαὐτὸ καὶ ὅπως εἶναι σύνθετος ἕνας ἄνθρωπος ἀπὸ σῶμα καὶ ψυχή, ἀμέσως ὁ δίκαιος Κριτὴς θὰ ἀναστήση τὸ σῶμα καὶ θὰ τοῦ δώση καὶ τὴν ψυχή του. Ἔτσι θὰ γίνη δίκαιη ἡ Κρίσι. Ἀφοῦ θὰ συγκοινωνῆ τὸ ἕνα μὲ τὸ ἄλλο. Δηλαδὴ θὰ εἰσπράξουν ἢ τὴν τιμωρία ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας. Ἢ τὴν θεοσέβεια μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν μέλλουσα μισθαποδοσία ποὺ θὰ δοθῆ στοὺς ἁγίους».
Τετάρτη 29.4.3030 Κορωνοϊοῦ βασιλεύοντος
μτφρσς ἀρ.νι.μα.