Δὲν στέκει. Τὸ λέει ἡ λογική μας. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι δυνατώτερη ἡ πραότης. Αὐτὴ ποὺ εἶναι ἄνευρη, ποὺ δὲν ἔχει τσαγανὸ καὶ νεῦρο. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ νικήση ἐκεῖνον ποὺ ἔχει δύναμι στὰ δόντια καὶ ὁρμὴ στὸ νεῦρο; Ποὺ χτυπάει γροθιὰ στὸ τραπέζι καὶ διεκδικεῖ μὲ ὀργὴ τὸ δίκιο του;
Ὑπάρχει καὶ ἡ θεωρία φιλοσόφου γιὰ τὸν Ὑπεράνθρωπο. Σαὐτὴν ἐκθειάζεται ἡ πρακτικὴ τῆς γροθιᾶς καὶ τῶν ἀποτελεσμάτων της. Ἡ θεωρία ἐφαρμόστηκε ἐπαρκῶς ἀπὸ δαιμονισμένους πλανητάρχες καὶ οἱ καρποί της ἦταν οἱ παγκόσμιοι πόλεμοι μέχρι τοὺς σημερινούς. Δυστυχῶς. Καὶ τὸ λέν πολιτισμὸ αὐτό….
Αὐτὴν τὴν παράξενη θέσι τοῦ τίτλου μας θέτει καὶ ἐκθειάζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος σὲ ἀντίθεσι μὲ τὴν κυριαρχοῦσα λογική. «Γιαὐτὸν τὸ λόγο, λέγει, μᾶς παραγγέλλει νὰ βρισκώμαστε σὰν πρόβατα ἀνάμεσα σὲ λύκους. Γιὰ νὰ μὴ δικαιολογῆσαι, ὅτι «ἔπαθα αὐτὰ καὶ αὐτά, καὶ γιαὐτὸ ἐξαγριώθηκα». Κι ἂν ἀκόμη πάθης μύρια, νὰ παραμείνης πρόβατο. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο θὰ κατανικήσης τοὺς λύκους. Ὁ τάδε εἶναι πονηρὸς καὶ διεφθαρμένος. Ἐσὺ ὅμως ἔχης τόση δύναμι πνευματική, ὥστε νὰ νικήσης καὶ τοὺς πονηρούς. Τὶ εἶναι πιὸ ἥμερο ἀπὸ τὸ πρόβατο; Καὶ τὶ εἶναι ἀγριώτερο ἀπὸ τὸν λύκο; Κι ὅμως τὸ πρόβατο νικᾶ τὸν λύκο. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἀπεδείχθη μὲ τοὺς ἀποστόλους. Δὲν ὑπάρχει τίποτε δυνατώτερο ἀπὸ τὴν πραότητα καὶ ζωηρότερο ἀπὸ τὴν μακροθυμία. Γιαὐτὸν τὸ λόγο ὁ Χριστὸς παραγγέλλει νὰ εἴμαστε πρόβατα ἀνάμεσα σὲ λύκους.
Στὴ συνέχεια μόλις εἶπε αὐτά, σὰν νὰ μὴν ἀρκοῦσε ὁ λόγος γιαὐτὴν τὴν πραότητα, δηλαδὴ τοῦ προβάτου, προσθέτει καὶ ἄλλο στοιχεῖο γιαὐτὸν ποὺ θέλει νὰ τὸν ἐμφανίση ὡς μαθητή του. Λέγει, «νὰ εἶσθε ἀκέραιοι σὰν τὰ περιστέρια» (Ματθαίου 10,16). Ἀνέμειξε τὴν πραότητα δύο ζώων, ποὺ ζοῦν ἄκακα. Τόση καλωσύνη ἀπαιτεῖ ἀπὸ ἐμᾶς, ὅταν βρισκώμαστε μεταξὺ ἀγρίων. Μὴ μοῦ λὲς εἶναι πονηρὸς καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸν ὑποφέρω. Διότι τότε κατ’ ἐξοχὴν πρέπει νὰ δείξης πραότητα. Ὅταν ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ ἀγρίους καὶ ἀνημέρους. Τότε ἀποδεικνύεται ἡ δύναμί της. Τότε λάμπει τὸ ἔργο της, τὸ κατόρθωμα καὶ ὁ καρπός της» (ὁμιλία εἰς Ψαλμὸ 119 ΕΠΕ 6,626).
ἀρ.νι.μα.
Παρασκευὴ 13.12.2019