ΩΣ ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο σὲ τοῦτο τὸ δύσκολο καὶ ἀμφιλεγόμενο θέμα, τὸ ὁποῖο διεξήλθαμε μὲ τὴν σίγουρη χειραγωγία ἁγίων διδασκάλων, ἄφησα καὶ τὴν μαρτυρία τῆς ἐξόδου ἀπὸ τὰ γήϊνα ἑνὸς δεκαοχτάχρονου ἀγγέλου, ὁ ὁποῖος ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον τὸν Αὔγουστο τοῦ 1971.
Ἤμασταν συνθαλαμιζόμενοι στὸ οἰκοτροφεῖο 40Μάρτυρες καὶ ἕνα χρόνο μικρότερός μας στὸ Βαλταδώρειο Γυμνάσιο Κοζάνης. Τοῦτος ὁ ἀδελφός μας καὶ ἐπίγειος ἄγγελος μετὰ ἀπὸ ἐπώδυνη ἀνάβασι ἔφθασε στὸ τέλος του. Τὸ ὄνομά του Κωνσταντῖνος Μύρου ἀπὸ τὸ Παλιογράτσανο Βελβενδοῦ καὶ καταγράφει τὸ κλείσιμο τῆς ἐπίγειας καὶ τὸ ἄνοιγμα τῆς οὐράνιας αὐλαίας του ὁ ἐκ Κοζάνης γιατρὸς τότε καὶ σήμερα καθηγητὴς Ἰατρικῆς τοῦ ΑΠΘ Ἰωάννης Κουντουρᾶς, ὁ ὁποῖος παρέστη αὐτόπτης μάρτυρας μαζὶ καὶ μὲ ἄλλους τοῦ τέλους του.
«Ποῦ καὶ ποῦ ἄκουγες τὴν ἴδια πάντα ἐρώτησι. –Τὶ ὥρα εἶναι;... Ἦταν περασμένες τρεῖς τὸ χάραμα, ὅταν ἡ ἴδια φωνὴ ἀκούστηκε ἔντονα. Ὡστόσο εἶχε κάτι τὸ ἐξωκοσμικό…
-Τὶ ὥρα εἶναι τώρα; -Γύρω στὶς τέσσερις Κώστα.
-Πρέπει νὰ φύγω...
Ἐκείνη τὴ στιγμὴ ἀκούστηκε τὸ πρῶτο σφύριγμα τοῦ τραίνου. Τέντωσε τὰ σκέλη του. Τὰ μάτια του ἔπαιξαν.
-Ἐγὼ θὰ φύγω, φεύγω... -Ποῦ θὰ πᾶς; Τόλμησε νὰ πῆ ὁ πατέρας.
-Γιὰ μακρυνὸ ταξείδι... Μακρυά, πολὺ μακρυά... Ψηλά, πολὺ ψηλά... Νά, μὲ καλοῦν,... μὲ καλοῦν... φεύγω...
-Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ σὲ καλοῦν, Κώστα;
-Ἄγνωστοι, δὲν γνωρίζω κανέναν... Καὶ μὲ μιὰ διακοπὴ, ἀνάπνευσε βαθειὰ καὶ ρώτησε.
-Ποῦ βρίσκομαι, ποῦ εἶμαι; -Στὸ οἰκοτροφεῖο Κώστα. Ποῦ ἤσουνα; -Πολὺ μακρυά... ψηλά, πολὺ ψηλά... -Τὶ ἦταν ἐκεῖ ἐπάνω;
-Ὅλα ἔλαμπαν. Φῶς, πέρα... Τὶ παντοδύναμο Φῶς! Ἔβλεπα. Ἦταν μεσημέρι! -Ἐδῶ βλέπεις;
-Ὄχι. Ἐσεῖς ἔχετε σκοτάδι. Ὢ πόσο ὄμορφα ἦταν ἐκεῖ ἐπάνω!!! (ΣΑΛΠΙΓΞ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ τ.Αὐγούστου 1971).
ἀρ.νι.μα.