Τίποτε δὲν εἶναι τυχαῖο. Τελειώσαμε τὴν πανήγυρι τοῦ ἁϊΝικόλα στὴν Καρδιὰ καὶ ἐπιστρέφουμε μὲ τὸν Θωμᾶ, τὸν ὑπέροχο ψάλτη. Παρακάμψαμε τὴν διαδρομή μας γιὰ νἀφήσουμε καὶ τὸν 80χρονο Τάκη καὶ ἀνερχόμαστε τὴν Διοικητηρίου. Στὴν γωνία τοῦ περιβόλου τοῦ 2ου Δημοτικοῦ λέω στὸν Θωμᾶ, «ἡ μάννα τοῦ Στέλιου ἐπιστρέφει ἀπὸ τὸ μνῆμα του».
Ὁ Στέλιος καὶ ὁ Θωμᾶς ἦταν στὸ Δημοτικὸ ἐπὶ ἕξι χρόνια στὸ ἴδιο θρανίο καὶ φίλοι ὡς τὰ 24 τους. Τότε σὲ ἕνα τροχαῖο ὁ Στέλιος μας ἔφυγε… Μᾶς ἔμεινε ἡ φωτογραφία ἀπὸ τὰ ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τῶν Νεομαρτύρων Πτολεμαΐδος, ὅπου μιὰ παιδικὴ παρέα βαστάει τὰ ἑξαπτέρυγα.
Μὲ τὸν λόγο, ἀμέσως δούλεψε ὁ συνειρμός. Λέει ὁ Θωμᾶς. «Γιὰ τὸν Στέλιο θὰ πῶ ἕνα μυστικό του, ποὺ τὸ ξέρω μόνο ἐγώ, ὁ φίλος του. Ἤθελα νὰ τὸ πῶ καὶ στὴν μάννα του, μὰ δὲν μπόρεσα ἐπὶ 20 χρόνια μέχρι σήμερα. Ὅταν ἤμασταν Στ’ Δημοτικοῦ, κατὰ τὸν Δεκέμβριο 1986, γιὰ κάποιον ἁπλὸ λόγο δὲν ἔγινε Ἔρανος Ἀγάπης στὴν τάξι μας. Ἐμεῖς ἐρχόμασταν τότε στὸ Κατηχητικὸ τοῦ ἉηΓιάννη καὶ ρωτήσαμε τὸν Κατηχητή μας τὶ νὰ κάνουμε. Κι ὁ Κατηχητὴς μᾶς εἶπε νὰ δώσουμε ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ θὰ μαζεύαμε στὰ κάλαντα τῶν Χριστουγέννων. Δώσαμε ὅλα τὰ παιδιὰ ἀπὸ κάνα 50ρικο καὶ ἕνας ἀπὸ ὅλους μας, ὁ Στέλιος, ἔδωσε μόνος του 2.500 δραχμές. Δηλαδὴ ἔδωσε ὅλα τὰ χρήματα ἀπὸ τὸ καλάντισμά του. Ἔτσι μαζέψαμε κάπου 3.000 δραχμὲς χάρι στὴ λεβέντικη γενναιοδωρία τοῦ Στέλιου. ΟΣΑ ΕΙΧΕ ΤΑΔΩΣΕ ΟΛΑ….». Ἕνας ἀπὸ τὴν παρέα μας, ἄκουγε κι ἔκλαιγε.
Καὶ συνεχίζει ὁ Θωμᾶς τὸ συμπέρασμα καὶ τὴν εὐχὴ τῆς καρδιᾶς του γιὰ τὴ πρᾶξι τοῦ Στέλιου. «Ὅταν θυμοῦμαι αὐτὸ τὸ γεγονός, δὲν ξέρω τὶ ἄλλο καλὸ εἶχε ὁ Στέλιος, πιστεύω, ὅτι ὁ φίλος μου σίγουρα βρῆκε ἔλεος ἀπὸ τὸν Κύριο, ὅπου πῆγε, μόνο ἀπὸ αὐτὴν τὴν παιδικὴ πρᾶξι του, ποὺ ἔδωσε ὅλα ὅσα εἶχε, σὰν τὸ δίλεπτο τῆς χήρας ποὺ μνημονεύει ὁ Χριστὸς στὸ Εὐαγγέλιο».
-Στέλιο ἄκουσες τὸν φίλο σου; Εὖγε! Νὰ εὔχεσαι καὶ νὰ χαίρεσαι ἐκεῖ ποὺ εἶσαι.
-Εὖγε Θωμᾶ!
τοῦ ἁηΝικόλα 2018
ὁ Κατηχητὴς ἀρ.νι.μα.