Ἴλιγαν ἡ πατέραζμ’ κι ἡ μάνναμ’. Ἰτότι σν’ἀπιλιφθέρουσ’ ἀπ’ τς ἀντίχριστ’ τς Τοῦρκ’ αὐτοὶ πέρασαν κι ἀπ’ τοὺ χουργιό μας. Ἅμα πῆραν χαμπάρ’, ὅτ’ ἀνιβαίν’ ἡ στρατόζμας ἀπ’ τ’Δισκάτα, τὰ χρειάσκαν. Μαζώθκαν στς Λαζαράδις κι ἔκαναν κα’ τιμᾶς.
Φουβοῦνταν μὴν γκριμίσν τ’γκέφυρα κάτ’ στὰ Σέρβγια σν ἁγιαΒαρβάρα κι πῶς θὰ πιρνοῦσαν σν ἄλλ’τ’μιριὰ ἀπ’ τοὺ πουτάμ’, γιὰ νἄφυγναν Κουζιάν’ κι σιαπέρα, ὅπ’ χάλιβαν. Ὅταν εἶχαν φτάσ’ οἱ θκοί μας στς Λαζαράδις ἔδουσαν δγιαταγὴ τ’νύχτα ν’ἀνάψν πουλλὲς φουτχιές, γιὰ νὰ βλέπν οἱ Τοῦρκ’ κι νὰ θαρροῦσαν, ὅτ’ ἔχ’ πουλὺ στρατό.
Στοὺ χουργιό μας πέρασαν βραδάκ’ κι ἴλιγαν τοὺν παπποῦ τοὺ Λυκουπαναέτ’, «Παναέτ’, ντικά μας πιντγιὰ ἔρχουντι κι θὰ βαρέσν τοὺν Γκιουνά». Κι ἡ Λυκουπαναέτς ἴλιγι, «ἄει παλιόσκλα ἔρχουντι, ἔρχουντι ντικά σας πιντγιά κι θὰ φᾶτι καλά». Ἕνας ἀπ’ τς Τοῦρκ’ ἤθιλνι νὰ φάη τυρὶ κι πῆγι στοὺ διρμάτ’ νὰ πάρ’ κι νὰ φάη. Ἰκεῖ εἶδι ἕνα σκλὶ νὰ τρώη ἀπ’ τοὺ διρμάτ’ κι βγάζ’ τοὺ μπιστόλ’ κι τὄρξι μνιὰ σφαῖρα. Οἱ ἄλλ’ ὅμους νόμσαν ὅτ’ ἔφτασι ἡ Γκιουνᾶς κι παρατόρσαν. Τς ἔπχιασι ἀντράλλα κι ἀγλήγουρα ἔφυγναν ὅπους ὅπους. Ὅσα σέα εἶχαν πάρ’ μαζί τς τ’ἀπαράτσαν κι ν’ἄλλ’ τ’μέρα μάζιβαν οἱ θκοί μας μπακούργια κι τιντζιρέδγια. Ἡ Λυκουπαναέτς ἰκείνου τοὺ βράδ’ εἶχι σμπρώξ’ ἕνα γουμάρ’ φουρτουμένου μέσ’ σν αὐλήτ’. ‘Νἄλλ’ τ’μέρα, ἅμα τσακίσκαν σιακάτ’ οἱ Τοῦρκ’, τὄβγαλι κι ὕστιρα τοὖχει κι αὐτὸς σὰν πουλιμικὸ λάφυρου.
Ἰὰ νὰ δῆς τὶ γίνκι τότι.
Διήγησ’ παπαδγιὰἈφρουδίτ’
Γράψιμου ἀρ.νι.μα.
