Το επίθετό τους ήταν Γεωργανάκης.Μα σε όλο το χωριό ήταν γνωστοί σαν Γκουραοί. Γκουραούς τους ανέβασαν οι χωριανοί και Γκουραούς τους κατέβαζαν. ΄Ηταν τέσσερα αγόρια. Ο Θόδωρος ο Γκουραός, ο Γιάννης, ο Γιώργος και ο Φώτης, ο «Βενιαμίν» της οικογένειας.
Κι είχαν και μια αδελφή, την Ρίνα, γυναίκα του Τσιόκανου του Κώστα, που είχε το φορτηγό. Ήταν όλοι τους παιδιά του Αγοραστού Γεωργανάκη, που πρόλαβα μικρός και τον γνώρισα. Ασχολούνταν καθημερνά με την περιποίηση του σπιτιού του, στο κάτω μέρος του χωριού. Σχετικά ψηλός, μελαχρινός, ίσως με μουστάκι και πάντα φορούσε χοντρά μαύρα γυαλιά μυωπίας.
Όλους τους Γκουραούς τους θυμάμαι. Μα τον Θόδωρο τον Γκουραό πιο πολύ. Ήταν ο πιο μεγάλος από τα άλλα αγόρια. Ψηλός, λίγη κοιλίτσα και λίγη φαλάκρα μπροστά. Με καστανά προς ξανθά μαλλιά, ασορτί, σχεδόν πάντα, με την φόρμα εργασίας του, που ήταν γεμάτη με σκόνες, λάδια και πετρέλαια από την δύσκολη δουλειά του. Γιατί ο Θόδωρος ο Γκουραός ήταν αυτοκινητιστής. Ο πρώτος αυτοκινητιστής στο χωριό. Τα σπίτια, που κτίσθηκαν στο Λιβαδερό στις δεκαετίες του 1950 και 1960 στον Θόδωρο τον Γκουραό το χρωστούν.
Ο Θόδωρος είχε βέβαια φορτηγό παλαιάς τεχνολογίας. Του 1930 περίπου. Μικρό σε μέγεθος, μα πολύ ανθεκτικό στα βάρη και στην τραχύτητα των δρόμων εκείνων των χρόνων. Το μεγάλο ατού αυτού του φορτηγού ήταν η καρότσα του. Το δάπεδό της, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, ήταν σίγουρα σιδερένιο, μα το πάχος της λαμαρίνας μεγάλο. Κι αυτό για να να μη σκιάζεται από τα φορτία της πέτρας, που ήταν η κύρια αποστολή του.
Αρχικά ο Θόδωρος διαφέντευε, από ό,τι θυμάμαι, το φορτηγό. Με βοηθούς πάντα τον Γιάννη και τον Γιώργο. Τον σεβόντουσαν πολύ, σαν μεγαλύτερο και τον άκουγαν. Αργότερα κι αυτοί απόκτησαν το φορτηγό τους. Ο δε Γιώργος αργότερα απόκτησε και λεωφορείο. Από κείνα τα παλιά με την μούρη μπροστά. Νομίζω πως έκανε το δρομολόγιο Τρανόβαλτο-Σέρβια και αντίστροφα, για κάποια χρόνια.
Το 1957 που κτίσαμε το σπίτι μας όλη την πέτρα και όλες τις πλάκες για την σκεπή ο Θόδωρος τα κουβάλησε. Με αξιοζήλευτη εργατικότητα και πολύ φιλοτιμία. Όταν οι δικοί μου ανέβαιναν στο φορτηγό του Θόδωρου για να «πετάξουν» κάτω τις πέτρες, στο φορτηγό ανέβαινε κι εκείνος, ο Θόδωρος. Να βοηθήσει, αφού τότε η ανατροπή καρότσας δεν είχε εφευρεθεί ακόμα. Και φόρτωμα και ξεφόρτωμα πάντα με τα χέρια γίνονταν. Μα και μια φορά, που έτυχε να φορτώνουμε πέτρα, κι ο Θόδωρος φόρτωνε. Με το δικό του τέμπο βέβαια. Δεν το έπαιζε αμέτοχος οδηγός. Και να κοιτάει απ’ την μεριά πότε θα τέλειωνε το φόρτωμα. Έτσι ήταν ο Θόδωρος ο Γκουραός.
Πριν το 1970 περίπου ο Θόδωρος και τα αδέλφια του θα μετοικήσουν στα Σέρβια. Εκεί θα συναντήσουμε τον Θόδωρο με πιο μεγάλο και σύγχρονο φορτηγό. Το είχε κάνει επιβατηγό- φορτηγό κι έκανε το δρομολόγιο Λιβαδερό-Σέρβια. Το φορτίο του ήταν πάντα ανάμικτο. Άνθρωποι, τσουβάλια με γκουτσιούνια (γουρουνόπουλα), τελάρα, άλευρα, φρούτα, βαρέλια με πετρέλαιο. Όλα ένα μαζί, ανακατεμένα στην καρότσα. Μέχρι που ήρθαν τα λεωφορεία κι ο Θόδωρος με το φορτηγό του πήραν ξανά τις παλιές γνώριμες στράτες.
Οι Γκουραοί δεν ξέχασαν ποτέ την καταγωγή τους. Πάντα τιμούσαν το κεφαλοχώρι των Καμβουνίων. Κι αν αυτοί έφυγαν κάποτε απ’ το χωριό, το σπίτι τους στέκει μέχρι και σήμερα όρθιο, εκεί αριστερά, όπως πάμε για το Λιβάδι, για να θυμίζει το διάβα και το βαθύ και θετικό αποτύπωμα που άφησαν οι Γκουραοί σ’αυτό.
Κ. Φαρμάκης
Ξάνθη