Η Πεντηκοστή είναι η γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας του Χριστού, γι’ αυτό καθιερώθηκε να γιορτάζεται με λαμπρότητα, συνδυασμένη με τη γιορτή του Αγίου Πνεύματος, που ακολουθεί. Ο Νεοέλληνας, αλλοτριωμένος από την παράδοσή του,
επωφελείται από την αργία της δεύτερης γιορτής, ώστε να αποδράσει επί τριήμερο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας, να εκδράμει στην ύπαιθρο ή στη θάλασσα. Έτσι αποφεύγει και την «επώδυνη» γονυκλισία του εσπερινού. «Απελευθερωμένος» ο σύγχρονος άνθρωπος αισθάνεται άβολα και αντιδρά, όταν του ζητούν να γονατίσει, καθώς «έμαθε» να μη προσκυνά αφέντες, να ζει «ελεύθερος»!
Η Πεντηκοστή είναι η γιορτή ανάμνησης θαυμαστού γεγονότος, της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού. ΟΙ κριτικά ή αρνητικά ιστάμενοι έναντι των γεγονότων της εκκλησιαστικής ιστορίας αντιπαρέρχονται αυτά θεωρώντας τα ή μύθους ή ασήμαντα για την πορεία της ανθρωπότητας. Και όμως είναι εξεχόντως θαυμαστά για κάθε απροκατάληπτο και μη εμπαθή πολέμιο της Εκκλησίας, λόγω ιδεολογικής προκατάληψης ή τρόπου βίου. Η Πεντηκοστή στάθηκε ορόσημο μεταμόρφωσης των δειλών και τρομοκρατημένων μαθητών του Χριστού σε διαπρύσιους κήρυκες του Ευαγγελίου! Πώς συνέβη αυτοί που εγκατέλειψαν τον διδάσκαλό τους μόνο, από τη σύλληψή Του μέχρι τη σταύρωσή και την ταφή Του, με εξαίρεση τον ευαγγελιστή Ιωάννη, να μεταμορφωθούν σε άφοβους κήρυκες, που αψήφησαν τις εντολές του ιουδαϊκού συνεδρίου, στην αρχή, και τις διαταγές των εξουσιών, ρωμαϊκής και άλλων, στη συνέχεια, με συνέπεια να υποστούν όλοι μαρτυρικό θάνατο. Και δεν ήσαν μόνο οι δώδεκα Απόστολοι, με εξαίρεση πάλι τον ευαγγελιστή Ιωάννη, που πέθανε από φυσικό θάνατο, άλλα πλήθος και άλλων μαθητών και στη, συνέχεια, μαρτύρων, που αποδέχθηκαν τον ευαγγελικό λόγο ήδη από αυτή την ημέρα της Πεντηκοστής και επί τρείς αιώνες μέχρι τη λήξη των διωγμών. Όσοι επιχείρησαν να καταρρίψουν τον περί τον Ιησού «μύθο» απέφυγαν να εξηγήσουν πώς ο «μύθος» εξαπλώθηκε τόσο ραγδαία στους λαούς περί την λεκάνη της Μεσογείου! Άραγε έθεσαν στον εαυτό τους το ερώτημα, αν αυτοί, που χλευάζουν την πίστη και ειρωνεύονται τους πιστούς, θα άντεχαν το μαρτύριο εμμένοντες στις φιλοσοφικές δοξασίες και μυθεύματα, που διασπείρουν, αποκομίζοντες δάφνες θαυμαστών διανοητών και κοινωνικών μεταρρυθμιστών; Οι Απόστολοι μας άφησαν λαμπρή εντολή τονίζοντας ενώπιον του ιουδαϊκού Συνεδρίου: «Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»! Γι’ αυτό και έγιναν μιμητές του διδασκάλου τους, ο οποίος, κατά τον Απόστολο Παύλο, έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού»! Σήμερα οι πολέμιοι της Εκκλησίας αισθάνονται βαθειά την ικανοποίηση, καθώς οι λεγόμενοι χριστιανοί πειθαρχούν στις ανθρώπινες εξουσίες και όχι στον Θεό!
Η Εκκλησία μας, στην ακολουθία του όρθρου της Πεντηκοστής, περιλαμβάνει ως κοντάκιο τον ακόλουθο θαυμάσιο ύμνο:
Ὅτε καταβάς τάς γλώσσας συνέχεε
διεµέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος.
Ὅτε τοῦ πυρός τάς γλώσσας διένειµε
Εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε.
Καί συµφώνως δοξάζοµεν τό Πανάγιον Πνεῦµα.
Αρχίζει ό ύμνος με υπόμνηση του συμβάντος της τιμωρίας της αλαζονείας των πρωτανθρώπων, οι οποίοι, πριν διασπαρούν, αποφάσισαν να οικοδομήσουν πύργο, που να φθάνει μέχρι τον Θεό, για να αποτελέσει ανάμνηση της διασποράς. Η εμφάνιση πολλών γλωσσών αντί της μιας αρχικής, σήμανε και την εμφάνιση των εθνών επί της γης. Στην πορεία το έθνος διακρίθηκε και από άλλα στοιχεία, όπως η θρησκεία, τα ήθη και έθιμα και ο πολιτισμός. Βέβαια το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης κατέπεσε σε άκρα ανυποληψία, κατά την νεωτερικότητα, και θεωρείται μυθολογία των Εβραίων ακόμη και από «χριστιανούς». Καλό πάντως είναι όλοι αυτοί να έχουν κατά νου τουλάχιστο το δίδαγμα του «μύθου». Ανάλογο δίδαγμα καλλιεργούσαν και οι αρχαίοι πρόγονοί μας: Η ὐβρις, δηλαδή η αλαζονεία, τιμωρείται από τους θεούς με τιμωρό την Νέμεσιν! Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος πορεύεται από ύβριν σε ύβριν χωρίς συναίσθηση και με την βεβαιότητα ότι δεν υπάρχουν θεοί ή Θεός!
Στο δεύτερο μέρος του ύμνου ο υμνωδός αναφέρει την ενότητα, στην οποία καλούμαστε πάντες με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, η οποία πλούσια δόθηκε στους Αποστόλους κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Η ενότητα, δηλαδή η κατάργηση των αντιθέσεων, είναι πόθος διακαής του ανθρώπου διαχρονικά, πλην ανεκπλήρωτος ακόμη. Η ενότητα επιτεύχθηκε, κατά το παρελθόν με τον σχηματισμό μεγάλων αυτοκρατοριών, μετά από κατακτήσεις απλήστων για κυριαρχία ηγεμόνων. Όμως η επίτευξη ειρήνης, μέσω της ενότητας εν υποταγή, διαφέρει τρομακτικά από την ενότητα, στην οποία μας καλεί ο Παράκλητος. Και η ενότητα υπήρξε εύθραυστη ακόμη και στο σώμα της Εκκλησίας, το οποίο συγκλονίστηκε κατά καιρούς από ποικίλες αιρέσεις, από παρεμβάσεις του Καίσαρα στα της Εκκλησίας και από εθνικές αντιπαραθέσεις.
Κατά τη νεωτερικότητα, εκδηλώθηκε το κίνημα του κομμουνιστικού διεθνισμού ως αντίδραση στην κοινωνική αδικία και την άγρια εκμετάλλευση επί των λαών του αστικού καθεστώτος, που ανέτρεψε στη δυτική Ευρώπη το φεουδαρχικό. Το σύνθημα «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα» παρακινούσε αυτούς να εγκαταλείψουν την πατρίδα, που οφείλουν να έχουν οι λαοί, για να πορεύονται προς το μέλλον της ιστορίας. Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και διαχρονικά εκμεταλλεύεται τη φιλοπατρία του λαού! Η πίστη του Χριστού κάλεσε τους λαούς σε ενότητα χωρίς την απαίτηση να αρνηθούν την εθνότητά τους, που είναι δημιούργημα του Θεού. Το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης αφανίστηκε, καθώς οι πρωτεργάτες οραματίστηκαν παράδεισο επί γης ερήμην του Θεού. Ο σοσιαλισμός ή θα είναι βασισμένος επάνω στο Ευαγγέλιο του Χριστού ή δεν θα επικρατήσει ποτέ. Και βέβαια κύρια την ευθύνη για την αστοχία φέρουν οι Χριστιανοί! Η πλασματική ενότητα του κομμουνιστικού κόσμου, υπό συνθήκες άκρας ανελευθερίας, μετά την κατάρρευσή του, έδειξε πόσο θέριεψε ο αρρωστημένος εθνικισμός, ο οποίος έντεχνα καλλιεργήθηκε και ως αντικομμουνισμός από τις καπιταλιστικές, χώρες.
Ο καπιταλιστικός κόσμος επωφελήθηκε από την εξασθένηση της φιλοπατρίας, λόγω των κηρυγμάτων διεθνισμού, για να διασπείρει τον νέο διεθνισμό της νέας τάξης πραγμάτων. Ύπουλη προπαγάνδα διασπείρει τη στρεβλή θεώρηση ότι για την αιματοβαμμένη ιστορία της ανθρωπότητας την κύρια ευθύνη φέρουν οι θρησκείες και τα έθνη, δίδοντας άφεση αμαρτιών σε άπληστους και αλαζόνες κυριάρχους ή επίδοξους κυριάρχους, χωρίς πίστη στον Θεό (χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται) και αγάπη προς την πατρίδα, πρόθυμους να θυσιάσουν τον λαό τους για την προσωπική τους δόξα! Στα πλαίσια κυριαρχίας έχουν δομηθεί και ισχυροί διεθνείς οργανισμοί. Δεν αναφέρομαι στον δύσμοιρο ΟΗΕ, με το δικαίωμα της αρνησικυρίας των ισχυρών και αδυνατούντα να αποτρέψει τους φονικούς πολέμους στην έκταση του πλανήτη. Έχω κατά νου την Ευρωπαϊκή Ένωση, που είναι πλέον πασίδηλο ότι μέσω αυτής έχει εδραιωθεί η κυριαρχία του διεθνούς κεφαλαίου επί των λαών, που την απαρτίζουν, με θύματα ιδίως αυτούς των πλέον ανισχύρων χωρών. Δεν πρόκειται βέβαια για Ένωση επί ίσοις όροις, αλλά για υποταγή των αδυνάτων στους ισχυρούς. Τραγικότερη είναι η στρατιωτική «ενότητα» στα πλαίσια της «συμμαχίας» του ΝΑΤΟ, η οποία στοχεύει στη διατήρηση της ισχύος του οικονομικού παράγοντα με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του από χώρες, οι οποίες, αν και οικονομικά ανίσχυρες, αιμορραγούν με την προμήθεια στρατιωτικού εξοπλισμού δήθεν για την προάσπιση της ειρήνης! Οι ενώσεις αυτές, κατά ύμνο της Εκκλησίας «κακώς ομονοησάντων» (για την κατασκευή του νέου πύργου της Βαβέλ), στην ουσία ενώσεις ισχυρών και αδυνάτων υποταχθέντων στους ισχυρούς με τη συγκατάθεση των κατά χώρα ασκούντων την εξουσία θα διασπαστούν. Δεν στοχεύουν στην εν ελευθερία και ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων. Αυτές μόνο η εν Χριστώ ζωή μπορεί να εξασφαλίσει. Τα έθνη θα επιβιώσουν.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»