Άρθρα Κώστα Ι. Φαρμάκη

Δύο ολόκληρες μέρες ΄΄έψηνα΄΄ τον Σπύρο τον Στραπάτσαλο να ανεβούμε στην Βουνάσα ή Μπνάσια ,όπως την λέμε στα μέρη μας. Για τους μη γνωρίζοντες Βουνάσα είναι το βουνό που ορθώνεται πάνω από την Ελάτη,

το χωριό του συντοπίτη, συνομήλικου, συμμαθητή, συμφοιτητή στην ΑΣΟΕΕ και πολύ καλού μου φίλου Βασίλη Παλιούρα. Για να είμαι ειλικρινής τον Σπύρο σχεδόν τον επιστράτευσα κι εκείνος με πολύ χαρά το δέχθηκε.Μα κι εγώ ο ανυπόμονος ήθελα να γνωρίσω ντε και καλά την Βουνάσα από κοντά, αφού εδώ και 60 χρόνια την αγνάντευα από τον Κόκκινο Νόχτο αλλά κι απ’ το χωριό και φαινόταν τόσο πανώρια όπως την περιγράφει κι ο Κώστας Γκαραβέλας.

Κοντά στις οκτώμιση με εννιά περίπου το πρωί παραλαμβάνω τον Σπύρο από το Πρωτοχώρι της Κοζάνης.Εκεί έχει ρίξει ο άνθρωπος την άγκυρά του, μετά την αξιόλογη πορεία του ως καλλιτέχνης, τραγουδιστής και επαγγελματίας στον χώρο της εστίασης. Μέσω Ρυμνίου Μικροβάλτου,Τρανοβάλτου και Λαζαράδων φθάνουμε στις κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις του ποιητή της Βουνάσας .Ο Κώστας παρατάει τις δουλειές του και με χαρά μας υποδέχεται αφού τον διαβεβαιώνουμε πως μόνο δέκα λεπτά θα τον απασχολήσουμε. Πράγμα βέβαια που δεν έγινε ,αφού με το ένα και το άλλο μείναμε μισή ώρα ολόρθοι να κουβεντιάζουμε για τα ζωντανά του, για τον μόχθο του και την παντελή αδιαφορία της Πολιτείας για την κτηνοτροφία. Εκεί γνώρισα δια ζώσης τον Γκαραβέλα ,γιατί τον άνθρωπο τον ξέρω πολύ καλά από μακριά, διαβάζοντας τα πεζά κείμενά του και την ποίησή του εδώ και καιρό. Λέγεται ότι δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνει κάποιος αλλά πως την κάνει. Κι εδώ ο Κώστας κόντρα στις πολλές αντιξοότητες κάνει την δουλειά του με περίσια αγάπη και είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη πρωταθλητής στον τομέα του και στην περιοχή μας.Τραγούδησε και τραγουδά τόσο την Βουνάσα με την ΜΟΝΑΧΙΑ της την ΚΟΥΠΑΝΑ ώστε σήμερα ή Γκαραβέλας λες ή Βουνάσα το ίδιο πράγμα ενοείς. Συγνώμη αγαπητέ Κώστα μα εγώ έτσι το αισθάνομαι.

Επόμενος σταθμός η Ελάτη.Στο κάτω μέρος της όπως ανεβαίναμε από μακριά έκανε μπάμ η καλαίσθητη καφετέρια ΄΄ΜΠΑΜ΄΄ της Κατερίνας Μπαζιώτα- Λιόλιου και του συζύγου της .Εδώ η Κατερίνα θα μας σερβίρει με πολύ ευγένεια τον εξαιρετικό και γευστικό καφέ που απολαύσαμε με τον συνοδοιπόρο μου τον Σπύρο.

Ανηφορίζουμε προς την κορυφή της Βουνάσας.Ο δρόμος άσφαλτος. Πρόσφατο δημιούργημα της Πολιτείας αφού κι εδώ μέχρι τώρα ο δρόμος αυτός που φτάνει μέχρι την Δεσκάτη ήταν χωμάτινος. Αέρας πεντακάθαρος, βλάστηση πυκνή με κάθε είδους δέντρα και σαν πλησιάζουμε προς την κορφή νάσου και χαμηλά μα και ψηλά έλατα μας υποδέχονται. Απ’ αυτά τα έλατα κονόμησε και το ωραίο όνομα η όμορφη ΕΛΑΤΗ. Φθάνουμε στην κορφή και πλησιάζουμε ένα σπίτι- καταφύγιο θα λέγαμε. Είναι κλειδωμένο με μεγάλη αμπάρα κι από ότι μάθαμε είναι ιδιοκτησία κατοίκου της Ελάτης. Εδώ συχνά πυκνά ο Γκαραβέλας μας γράφει πως γίνονται συναντήσεις με συζητήσεις, με τσιμπούσι, μουσική και τραγούδι. Σήμερα που ήρθαμε εμείς βρήκαμε δυστυχώς άκρα ησυχία. .Μάλλον αργία θάχουνε οι άνθρωποι.

Τώρα αφήνουμε την άσφαλτο κι ακολουθούμε τον χωματόδρομο στον αυχένα της Βουνάσας, ώσπου πλησιάζουμε το καταφύγιο κάποιου ορειβατικού συλλόγου της Δεσκάτης. Φυσάει κάπως. Ένας δροσερός αγέρας μαστιγώνει τα πρόσωπά μας, που αγναντεύουν κατά τον Αλιάκμονα μεριά και την λίμνη Πολυφύτου.

Είμαστε τυχεροί κι οι δυο κι εγώ πιο τυχερός απ'τον Σπύρο. Πρώτη φορά από την Βουνάσα αγναντεύω αντίστροφα τον Κοκκινο Νόχτο, αυτό το σπάνιο γαιοφαινόμενο του τόπου μας μα και όλα τα βουνά και τα λαγκάδια του Λιβαδερού.

Κατηφορίζοντας από την άλλη μεριά προς την Δεσκάτη ένα κοπάδι γελάδια μας κλείνει τον δρόμο .Ανεβαίνουν το βουνό αργά,βόσκοντας. Πρέπει να είναι όλα ντόπια ,απ’ αυτά που παλιά βοσκούσαμε κι εμείς στο χωριό και το γάλα τους μπορεί να ήταν λίγο στην ποσότητα μα ήταν πολύ στο άρωμα και στην γεύση του. Ντόπιος είναι κι ο γελαδάρης που έμεινε ξοπίσω και τα προσέχει.

Απ’ την Παλιουργιά θα περάσουμε το ποτάμι,τον Αλιάκμονα για να πάμε στον Άγιο Νικάνορα, στην Τζάμπουρντα, άλλο όνειρο και τούτο που με είχε κολήσει από τα μικρά μου χρόνια.

Συνοδοιπόρε Σπύρο σ’ ευχαριστώ πολύ για την συντροφιά σου και για την υπομονή σου.Γιατί όπου ήθελα ο αθεόφοβος σε πήγαινα καημένε μου. Σήμερα 12 Δεκέβρη που γιορτάζεις σ’ αφιερώνω τούτο εδώ το γραφτό μου και σ’ εύχομαι κι από εδώ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.