Γεννήθηκε στο χωριό Τραπεζίτσα Βοΐου Κοζάνης το 1935. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στο Γυμνάσιο Τσοτυλίου και Σιάτιστας. Απεφοίτησε από την Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Επειδή ο διορισμός του ως δάσκαλος αργούσε, πήγε στη Γερμανία για εργασία, όπου παρέμεινε τρία χρόνια, συγχρόνως γράφτηκε και στο Πανεπιστήμιο, παρακολουθώντας ψυχολογία.
Όταν διορίστηκε, επέστρεψε στην Ελλάδα. Με τον διορισμό του αρχικά τοποθετήθηκε το 1963 στο Πλατανόρεμα και το 1964 τοποθετήθηκε οργανικά στο Μικρόβαλτο. [Όταν για πρώτη φορά ανέβαινε στο χωριό μας με το λεωφορείο-φορτηγό του κ. Γιάννη Καβουρίδη, του συστήθηκα, γνωριστήκαμε. Κατάλαβα πως το δρομολόγιο αυτό δεν του ήταν και πολύ ευχάριστο. Ενώ εγώ του έλεγα κάποια πράγματα κατά τη συζήτησή μας κάπως ευχάριστα για να του δώσω χαρά και κουράγιο, αυτός κουνούσε κάπως αρνητικά το κεφάλι. Του έλεγα πως το χωριό μας είναι καλό, θα του αρέσει και θα μείνει πολύ ευχαριστημένος. Μου απάντησε. Ίσως αύριο θα κατέβω στα Σέρβια και μάλλον δεν θα ξανάρθω στο Μικρόβαλτο. Του είπα, κάθε αρχή και δυσκολία. Θα παραμείνεις και ίσως θα παραμείνεις για πολλά χρόνια, πράγμα το οποίο και έγινε].
Το 1966 νυμφεύτηκε τη νεαρή τότε δασκάλα του χωριού μας Όλγα Νικ. Τζιούτζιου, με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά. Στο Μικρόβαλτο εργάστηκε από το 1964 μέχρι το 1975. Εργάστηκε με μεγάλη όρεξη, αξιοποιώντας τις παιδαγωγικές του ικανότητες καθώς και τις γνώσεις της ψυχολογίας. Η προσφορά του υπήρξε πολύ μεγάλη. Τα αποτελέσματα της εργασίας του αρκετά ικανοποιητικά. Πολλά παιδιά μαθητές του πήγαν στο Γυμνάσιο και στη συνέχεια σε διάφορες πανεπιστημιακές Σχολές. Εγκαινίασε μια νέα εποχή-αρχή επικοινωνίας δασκάλου-μαθητή. Πολλοί από τους μαθητές του τελειώνοντας ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά Ιδρύματα έγιναν χρήσιμα άτομα στην κοινωνία. Μεγάλος ο σεβασμός, η εκτίμηση και η αγάπη των μαθητών του στο πρόσωπο του δασκάλου. Γι’ αυτό όταν ύστερα από καιρό ερχόταν στο χωριό μας οι μαθητές του πήγαιναν να τον συναντήσουν, να συζητήσουν μαζί του επίκαιρα θέματα της κοινωνίας μας και να ακούσουν τη γνώμη του. Πρόσφερε πολλά και εισέπραξε πολλή αγάπη. Το 1976 μετατέθηκε στο Σοχό, αργότερα στη Μηχανιώνα και τέλος στη Θεσ/νίκη. Και εδώ η προσφορά του ήταν εξ ίσου αποδοτική.
Έφυγε όμως πολύ νωρίς για το μεγάλο και χωρίς επιστροφή ταξίδι. Το 1997 έκλεισε οριστικά ο κύκλος της επιγείου ζωής του. Καλόν Παράδεισον-καλή Ανάσταση.
Θα τον θυμούμαστε για πάντα με αγάπη.
Μανάδης Δημήτριος του Παπανικόλα
Συνταξιούχος Θεολόγος-Φιλόλογος