Κάθε Ιούλης στη Σέριφο είναι μία όαση πολιτισμική. Ένας μήνας ολόκληρος με μουσικές συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, εκθέσεις τέχνης, δρώμενα για μικρούς και μεγάλους. Δεν την κατακλύζουν μόνο οι τουρίστες, αλλά και οι ντόπιοι δίνουν το παρόν συμβάλλοντας με κάθε δυνατό τρόπο στη διοργάνωση.
Η 25χρονη Αλεξία ως φιλόλογος αγγλικής αναλαμβάνει εδώ και έξι χρόνια την προώθηση των εκδηλώσεων και την ενημέρωση των ενδιαφερομένων τουριστών. Δεν είναι λίγες οι φορές, ωστόσο, που προσφέρει το κομμάτι της εξυπηρέτησης στον μικρότερο αδερφό της, τον Γρηγόρη, μιας και αυτός είναι ο κοινωνικός! Φέτος, όμως, πρώτη φορά η Αλεξία πρέπει να συμβιβαστεί με νέο συνάδελφο, γιατί ο Γρηγόρης κλήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα.
Φυσικά και αγχώθηκε. Συνεργάτης της θα είναι από όσο έμαθε ένα παλικάρι 29 χρονών, πιλότος, με καταγωγή μεν από το νησί, αλλά είχε να το επισκεφθεί δέκα ολόκληρα χρόνια. Δεν της αρέσει να εκπαιδεύει άτομα που ξεχνούν τον τόπο τους για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά και δεν έχουν επαφή με κόσμο. Άλλωστε οι αεροσυνοδοί συναναστρέφονται με τους επιβάτες, όχι οι πιλότοι.
Τις σκέψεις της διέκοψε το απαλό χτύπημα της πόρτας. Μπροστά της εμφανίστηκε ένας ψηλός, αδύνατος με καστανά ζεστά μάτια και αφοπλιστικό χαμόγελο νεαρός. Τον αντίκρισε μετά από δέκα χρόνια. Εκείνος δεν την αναγνώρισε. Προφανώς, αφού άφησε ένα κοριτσάκι κι αντίκρισε μια δεσποινίδα. Εκείνος δεν άλλαξε καθόλου. Ή μάλλον για την Αλεξία δεν είχε αλλάξει καθόλου. Άραγε τόσο καλή μνήμη έχει;
“Καλησπέρα Νικήτα, καλώς όρισες”
Δε θυμόταν τι είχε σκεφτεί νωρίτερα...Τον ξενάγησε στα γραφεία, στις αίθουσες εκδηλώσεων και τον κατατόπισε σχετικά. Περνούσαν ατέλειωτες ώρες κάθε μέρα μαζί. Ο Νικήτας την άκουγε με αμέριστη προσοχή και θαύμαζε το πάθος της. Το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει είναι γίνει ο καλύτερός της μαθητής.
Για την Αλεξία πλέον ήταν απαραίτητος. Τα βράδια σύχναζαν στην παραλία. Συζητούσαν, τραγουδούσαν, έπαιζαν κιθάρα. Δεν είχε νιώσει ποτέ μέχρι τότε τόσο άνετα και τόσο οικεία με κανέναν άλλον. Μοιράστηκε μαζί του ακόμη και τους πιο αστείους φόβους της. Μάλιστα, της υποσχέθηκε ότι θα την υποστηρίξει και θα είναι δίπλα της να τους αντιμετωπίσει έναν προς έναν. Ακόμη και ο Νικήτας τής εξέφρασε πολύ βαθιές του ανησυχίες.
Μέσα σε λιγότερο από μήνα έγιναν αχώριστοι. Άλλωστε, δε χρειάστηκε μεγάλο χρονικό διάστημα για να αντιληφθούν ότι ταιριάζουν. Αρκούσε ένα βλέμμα, μία συζήτηση. Η χημεία τους ήταν μοναδική! Η Αλεξία ήταν πιο εκδηλωτική, ήξερε τι ήθελε. Ο Νικήτας όμως ήταν πιο σταθερός, πιο τυπικός.
Η Αλεξία θα έκανε όση υπομονή χρειαζόταν. Ήξερε ότι είναι ο άνθρωπός της.
Λίγο πριν κλείσει η αυλαία για το φεστιβάλ, έκανε την καθημερινή της βόλτα στην πλατεία της Χώρας. Τυχαία τον είδε στο μικρό καφέ με τη δημοσιογράφο που είχε καλύψει κάποιες από τις εκδηλώσεις. Αμέσως συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν μία απλή συνάντηση. Ο τόπος που την κοιτούσε, που της μιλούσε, που τη φιλούσε....
Η Αλεξία δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι έπεσε τόσο έξω. Ο τρόπος που μιλούσε στην ίδια, που της τραγουδούσε, που την προστάτευε Ήταν σίγουρη ότι δεν υπήρχε άλλη!
Περπατούσε όλο το βράδυ στην παραλία. Ο μόνος τρόπος πια για να βρεθεί κοντά του ήταν στη μεγάλη του αγάπη, το νερό. Η θάλασσα ήταν τόσο γαλήνια σε αντίθεση με τη διαταραγμένη της ψυχολογία. Φορούσε το κόκκινο φόρεμα όπως τότε στο πρώτο τους ραντεβού με φόντο τον έναστρο ρομαντικό ουρανό. Το φεγγάρι την προσκαλούσε να βουτήξει στα γαλανά νερά.
Όσο πιο βαθιά προχωρούσε, έβλεπε αστραπιαία τη ζωή της σε αμέτρητες σκηνές. Παρελθόν, παρόν, μέλλον έγιναν ένα. Κάπου είχε διαβάσει “Βυθίσου στη θάλασσα και όχι στις σκέψεις σου”. Τι ειρωνεία. Η τελευταία σκηνή στο μυαλό της ήταν εκείνος. Κάποια στιγμή σταμάτησε να ακούει τους γοργούς χτύπους της καρδιάς της... Ήξερε όμως ότι πλέον του ανήκε.
Το Ν.Α.Τ.Ο. είχε έρθει...
…Νικήτας Αλεξία Τέλος Ονείρου
ΣΗΜ.: Η Μαρία Ειρήνη Χαϊδαροπούλου κατάγεται από το Μικρόβαλτο Σερβίων Κοζάνης και είναι πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ)