Οι γονείς στη Γερμανία,
η γιαγιά στον αργαλειό
ξύλινα παλιά θρανία
εκκλησία για Σχολειό.
Σιδερένια πειθαρχία
δήθεν τάχα για καλό,
στο ένα πόδι τιμωρία
για να βάλουμε μυαλό.
Είναι οι πρώτες μου εικόνες
που θυμάμαι απ’ τη ζωή
και του δάσκαλου οι κανόνες
ξύλο κατά συρροή…
Είχαμε και τα “ωραία”
μεσ’ τους χαλεπούς καιρούς,
μας προστάτευαν τα Τ.Ε.Α.
από ανύπαρκτους Εχθρούς!!
Αχ! Ελλάδα μου καημένη
φτώχεια κι Άγιος ο Θεός,
από τότε ήσουν ριγμένη
σ’ ένα τούνελ δίχως φως.
Πάνε πια πενήντα χρόνια
μνήμες μείνανε θολές,
της Ευρώπης τα σαλόνια
τώρα δίνουν εντολές.
Τώρα γίναμε Ευρωπαίοι,
κολυμπάμε στο Ευρώ.
Τα ελλείμματα, τα χρέη
τρέχουνε σαν το νερό.
Στο Απόγειο της κρίσης
το παλέψαμε γερά,
ρίξαμε και κυβερνήσεις
ήρθε κ’ η “Αριστερά”.
Μα και κείνη φοβισμένη
δήλωσε υποταγή
και παρέμεινε σβησμένη
κάθε ελπίδα για αλλαγή.
Αχ! Ελλάδα μου καημένη
σου ’χουν κόψει τα φτερά,
σ’ έχουν υποθηκευμένη
Δεξιά κι Αριστερά.
Μας πονάει, μας πληγώνει
τούτη η πορεία σου,
η Παρηγοριά η μόνη
Η ΛΑΜΠΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ!!
ΚΩΣΤΑΣ ΓΚΑΡΑΒΕΛΑΣ
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2019
