Η εκδρομή συνέπεσε με την, προ ολίγων ημερών, παράδοση στην κυκλοφορία του τμήματος της Εγνατίας Οδού από τα Γρεβενά μέχρι τα Γιάννενα. Έτσι είχαμε ένα πρόσθετο λόγο συμμετοχής, να απολαύσουμε μια καινούργια διαδρομή. Ήταν ενταγμένη στην ετήσιο προγραμματισμό για τη χορευτική ομάδα γυναικών του συλλόγου και βέβαια η πρόσκληση απευθυνόταν μόνο σε γυναίκες.
Κυριακή 14 Ιουνίου 2009. Παρά τις κάποιες ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής, ο αριθμός των συμμετοχών έφτασε τις 40, ο καιρός ήταν ιδανικός και το ξεκίνημα έγινε στην ώρα του. Η διάθεση όλων σε πολύ καλό επίπεδο και το ταξίδι στην Εγνατία Οδό έδειξε από την αρχή ότι θα ήταν άνετο και ενδιαφέρον. Η διαδρομή μετά τα Γρεβενά και κυρίως από τον Α/Κ της Παναγιάς μέχρι το Μέτσοβο, βλέποντας δεξιά μας τον Εθνικό Δρυμό της Βάλια Κάλντα, ήταν εκπληκτική μέσα από το πανέμορφο δάσος έλατου και πεύκου. Επιδοθήκαμε και στην καταμέτρηση των σηράγγων που στο τέλος της διαδρομής μέχρι τα Γιάννενα τις υπολογίσαμε σε περισσότερες από τριάντα(30).
Βέβαια υπάρχει και η παράμετρος της καταστροφής δάσους και του οικοσυστήματος από την πολυετή (1994-2009) διαδικασία κατασκευής του δρόμου, με κάποιες συνέπειες να έρχονται τελευταία στη δημοσιότητα (παράσυρση αρκούδων κα). Αναμφισβήτητα όμως πρόκειται για έναν υπερσύγχρονο κλειστό αυτοκινητόδρομο -670 χλμ από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Ηγουμενίτσα- που διευκολύνει αφάνταστα τις μετακινήσεις και συμβάλλει στην ανάπτυξη των περιοχών που διασχίζει, ιδιαίτερα δε αυτές του άξονα Κοζάνης-Γρεβενών-Ιωαννίνων που ήταν και οι πλέον απομονωμένες.
Πρώτη στάση για καφέ στο Μέτσοβο. Σκαρφαλωμένο σε υψόμετρο 1100-
Η συνέχεια εξίσου ενδιαφέρουσα. Όμορφα τοπία, σήραγγες και σε λίγη ώρα, αυτή τη φορά αφήσαμε τα Γιάννενα με τη λίμνη τους δεξιά μας και μέσω της περιφερειακής οδού πήραμε το δρόμο προς Κόνιτσα. Μετά περίπου 20 χλμ στρίψαμε δεξιά με προορισμό πλέον το χωριό Μονοδέντρι, που ανήκει στο σύμπλεγμα των Κεντρικών Ζαγοροχωρίων. Από την αρχή της διαδρομής αυτής, είναι εμφανείς οι πολύ καλές τουριστικές υποδομές της περιοχής που «σέβονται» το φυσικό περιβάλλον.
Φτάσαμε στο Μονοδέντρι -υψόμετρο 1060 μ- γύρω στις 11.00 αφού διανύσαμε 18 χλμ, αφήνοντας 2-3 χλμ πριν το χωριό Βίτσα.Εκπληκτικά και τα δύο χωριά. Ειλικρινά είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς τις τέλειες κτιριακές υποδομές με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και την πέτρα να δεσπόζει σε όλες τις κατασκευές. Όλα είναι αρμονικά δεμένα χωρίς να «ξεφεύγει» από τον κανόνα ούτε το παραμικρό κτίσμα!
Από τις πολλές πινακίδες βρήκαμε το καλόστρωτο πέτρινο μονοπάτι που οδηγεί στη Μονή της Αγίας Παρασκευής για να βρεθούμε σε 5-6 λεπτά -1000 μ, η απόσταση- στο χείλος της χαράδρας του Βίκου. Θέα εκπληκτική, άγρια ομορφιά, που προκαλεί δέος και κόβει την ανάσα του επισκέπτη. Η χαράδρα του Βίκου, σύμφωνα και με την πινακίδα που προσπεράσαμε, είναι καταγεγραμμένη στο βιβλίο Γκίνες (Guinness) ως το, μοναδικό στον κόσμο, φαράγγι με το μικρότερο άνοιγμα -1100 μ.- και ταυτόχρονα βάθος που ξεπερνά τα
Με «προδιαγραφές» αναζήτησης της ταβέρνας, για καλό φαγητό, μουσική και πίστα για χορό. Τα βρήκαμε και τα τρία και από το πολύ κέφι και το χορό κοντέψαμε να βγούμε χρονικά εκτός προγράμματος.
Επόμενος προορισμός το χωριό Κήποι που βρίσκεται σε μια παράκαμψη 4-5 χλμ στο δρόμο της επιστροφής μας από το Μονοδέντρι. Αναμφισβήτητα το ωραιότερο κομμάτι διαδρομής της ημέρας, αφού στα λίγα χιλιόμετρα θαυμάσαμε τέσσερα πετρόκτιστα τοξωτά γεφύρια -με εντυπωσιακότερο αυτό του Κόκκορη-, γαλαζοπράσινα νερά, εντυπωσιακούς βραχώδεις γεωλογικούς σχηματισμούς με οριζόντιες πλάκες και τελικά το χωριό Κήποι που πρόβαλλε μπροστά μας σαν πανέμορφη κάρτ-ποστάλ στη στάση που κάναμε στο «Καλογερικό» ή του Πλακίδα -όπως λέγεται- τρίτοξο γεφύρι. Στους Κήπους απλά κάναμε στροφή στην κεντρική πλατεία και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τα Γιάννενα.
Βρεθήκαμε στο Μώλο και είχαμε 2,5 ώρες περιθώριο για επιλογές περιήγησης «κατά βούληση» αφού λίγο-πολύ τα Γιάννενα ήταν γνωστά σε όλους. Κάστρο, Νησάκι, βόλτες, καφετέριες. Και μια έκθεση βιβλίου πιο εκεί. Η μεγαλύτερη παρέα πήρε το καραβάκι για το Νησάκι. Ειδυλλιακή διαδρομή -με ευχάριστες αναμνήσεις για τον υπογράφοντα- στα νερά της Παμβώτιδας, όμορφες εικόνες του Κάστρου και της πόλης, άλλη μια επίσκεψη στο Μουσείο Αλή Πασά -το μέρος που θανατώθηκε-, λίγα ψώνια από τα πολλά μαγαζάκια τουριστικών ειδών που υπάρχουν, απολαυστικό το καφεδάκι την ώρα του δειλινού.
Ήρθε και η ώρα του δρόμου της οριστικής επιστροφής. 9 η ώρα και είχε αρχίσει να νυχτώνει όταν ξεκινήσαμε. Σε περίπου δυο ώρες θα ήμασταν στην Κοζάνη. 
Πολύ κέφι και τραγούδι, απολαυστική και τη νύχτα η διαδρομή, κυρίως στις καλοφωτισμένες σήραγγες. Και λίγες σκέψεις από τον «απολογισμό» της ημέρας. Κατά πρώτον η απόλυτη ικανοποίηση από το σύνολο των εικόνων, των παραστάσεων και της καλής διάθεσης και του κεφιού που υπήρχε, από το σύνολο των συμμετεχουσών, σ’ όλη τη διάρκεια της μέρας. Κατά δεύτερον μια νότα μελαγχολίας, συγκρίνοντας τις υποδομές φιλοξενίας των χωριών που επισκεφθήκαμε, με αυτές της δικής μας περιοχής. Η σύγκριση είναι συντριπτικά αποκαρδιωτική εις βάρος μας…
Πράγματι στις 11.00 η ώρα ήμασταν στην Κοζάνη…
Ολοκληρώνοντας ίσως την καλύτερη εκδρομή μας, μέχρι την…επόμενη!!
Γ.Μ.