Πτολεμαΐδα 25.10.2008 στὶς 3 τὸ χάραμα
Πεφιλημένε μας, Δάσκαλε.
Τὴ στιγμὴ αὐτὴ πλέον δὲν σοῦ εὔχομαι Χαῖρε ἐν Κυρίῳ, διότι ἤδη χαίρεσαι ἐν Κυρίῳ. Εἶναι τρεῖς στὸ χάραμα τοῦ Σαββάτου κι ἀφοῦ ἐγέρθηκα εἶπα νὰ σοῦ γράψω ἕνα γράμμα, αὐτὸ ποὺ δὲν σοῦ ἔγραψα ὄντας ἐν ζωῇ γιὰ νὰ τὸ ψηλαφήσης μὲ τὰ χέρια σου καὶ νὰ στὸ διαβάσουν ἡ Ἕλλη ἢ ὁ Κώστας.
Εὔκολα ἀλλὰ καὶ ἐπώδυνα γυρίζει τὸ ρολόϊ τοῦ χρόνου δεκαετίες στὸ παρελθὸν γιὰ νὰ ἀνασυρθοῦν γεγονότα καὶ εἰκόνες του. Θυμᾶσαι Δάσκαλε;
Ἦρθες στὸ χωριό μας μόλις ἔσβυναν οἱ φωτιὲς ποὺ ἄναψαν οἱ ποικίλοι φωτισμένοι τῆς Εὐρώπης, γιὰ νὰ προκόψουν οἱ φυλές τους! Σωροὶ τὰ ἀποκαΐδια. Καμμένος ὁ Ἅη Γιώργης. Καμμένα τὸ Σχολειό, ἡ Κοινότητα καὶ τὸ χωριὸ ὁλόκληρο. Κάηκε τόση ἱστορία. Οἱ βάρβαροι, ἀμόρφωτοι ἢ μορφωμένοι, μοιάζουν. Βρῆκες τὴ χωριανή μας νεαρὴ δασκάλα Σοφία τοῦ Γραμματκοῦ νὰ διδάσκη τὰ παιδιὰ στὸ μισοκαμμένο χαγιάτι τοῦ Ἅη Γιώργη.
Εἶδες τοὺς χωριανούς μας ἀγριεμένους, μόλις εἶχαν συμμαζεφτῆ ἀπὸ τὰ καλύβια, ὅπου εἶχαν διασκορπισθῆ, γιὰ νὰ γλυτώσουν ὅ,τι πρόλαβαν. Τοὺς εἶδες νὰ κουβαλοῦν ντόπια οἰκοδομικὰ ὑλικά, γιὰ νὰ στήσουν ἀπ' τὴν ἀρχὴ τὰ νοικοκυριά τους.
Γιατὶ τάχα χαίρονται ἢ τὶ καταλαβαίνουν αὐτοὶ οἱ δαιμονισμένοι ἰσχυροὶ Πλανητάρχες (;;;) ὅταν βάζουν φωτιὲς στοὺς ἀδυνάτους;
Θυμᾶσαι Δάσκαλε;
Εἶδες τὸ χωριό μας νὰ χτίζεται ἀπὸ θεμέλιο καὶ συνέβαλες μὲ ὅποιον τρόπο μποροῦσες σὲ κεῖνον τὸν καιρὸ τῆς πολλῆς φτώχειας, ἀλλὰ καὶ τῆς πολλῆς ἁπλότητος.
Παράλληλα ἐσὺ μὲ τοὺς συναδέλφους σου, τότε, ἀρχίσατε ἕνα ἄλλο χτίσιμο. Αὐτὸ ἦταν πνευματικό. Ἔγινε στὶς ψυχὲς τῶν παιδιῶν τοῦ χωριοῦ μας κι ὄχι μόνο. Δέχτηκαν τὴν εὐεργετική σου ἐπίδρασι μικροὶ καὶ μεγάλοι. Ἀκόμη καὶ οἱ παπποῦδες. Ἤσουν νέος τότε, ἀλλὰ σὲ συμβουλεύονταν ὅλοι σὰν νὰ ἦσαν μαθηταί σου. "Δάσκαλι, ἰὰ πέ μας, τὶ νὰ φκιάσουμι, πῶς γίνιτι ἰκείνου...".
Θυμοῦμαι τὸν σχεδὸν συνομίληκό σου πατέρα μου, ὅταν γυρνοῦσε βράδυ ἀπὸ τὸ νυκτερινὸ σχολεῖο μὲ τὰ τετράδιά του γραμμένα μὲ χοντρογράμματα, γιὰ νὰ πάρη τὸ Ἀπολυτήριο τοῦ Δημοτικοῦ. Μὲ τὶ ὄρεξι ἔγραφε καὶ διάβαζε τὰ ὅσα τοὺς δίδασκες!
Θυμᾶσαι Δάσκαλε;
Ὁ παπαΝικόλας σὲ εἶχε πρῶτο σύμβουλό του στὰ τῆς ἐνορίας του. Κι ὅταν ἐρχόταν τὸ κοινωνικὸ μᾶς ἔλεγε, "πααίντι στοὺ δάσκαλου τ' Δισπότ' 'ν Οἰκουδουμὴ γιὰ νὰ 'ν ἰξιγήσ". Ἔτσι γινόσουν τὴν ὥρα ἐκείνη καὶ ὁ κήρυκας τοῦ Λόγου μεταγγίζοντας στὶς ψυχὲς τῶν χριστιανῶν τὰ ρήματα τῆς αἰωνίου ζωῆς. Ἐνδιάμεσα μπορεῖ νὰ ἄφηνες τὸ ἔντυπο καὶ νὰ ἔλεγες καὶ δικά σου διδακτικὰ λόγια. Ἀκόμα καὶ σήμερα, μετὰ ἀπὸ πενῆντα χρόνια, θυμᾶται ἡ μάννα μου καὶ ἀναφέρει λόγια σου ποὺ ἔλεγες στὴν ἐκκλησιά μας. "Μᾶς εἶχι πεῖ μνιὰ φουρὰ ἡ δάσκαλους στ' λειτουργία ἕνα παράδειγμα..."
Θυμᾶσαι Δάσκαλε;
Τὸ σμίλεμα τῶν μαθητῶν σου. Ἡ πολύτιμη ἐργασία στὸ σχολειό μας. 150 παιδιά, 150 χωράφια μὲ πόσα στρέμματα γιὰ καλλιέργεια! Πρωΐ-ἀπόγεμα. Ποικίλη διδασκαλία. Μάθημα στὴν αἴθουσα κι ὕστερα... 150 σκαλιστήρια, 150 πατόφτυαρα, τσάπες, τσαπιά, θκέλια. Ἐσὺ καὶ ἡ κυρία Σοφία πρῶτοι σὲ ὅλες τὶς ἐργασίες. Σχολικὸς κῆπος μὲ ὀπωροφόρα, φράουλες, μπιζέλια, ἀμπέλι, ἀμυγδαλιές, παρτέρια, ἡ κορῶνα τοῦ βασιλιᾶ φτιαγμένη μὲ λεβαντίνη ὅπως ζητοῦσε ὁ καιρὸς καὶ ὁ ἱστὸς τῆς Σημαίας. Ἐθνικὸς Ὕμνος, Λευκὴ σὰν ὄνειρο, γαλάζια, ὡραία... Ἀπ' τὰ βάθη τῆς ψυχῆς... Ἀντιβούϊζε ὅλο τὸ χωριό. "Ἄει, ἀπόλκι ἡ δάσκαλους τὰ δασκαλούλια", ἔλεγαν οἱ μεγάλοι ἀκούγοντας τὸν χείμαρο ποὺ ροβολοῦσε ἀπὸ τὸ σχολειό.
Θυμᾶσαι Δάσκαλε;
Τὶ ὑπέροχες γιορτὲς κάναμε στὶς ἐθνικὲς ἐπετείους καὶ στὸ κλείσιμο τῆς σχολικῆς χρονιᾶς! Τὶς καρτεροῦσε ὅλο τὸ χωριό. Μερικοὺς διαλόγους τοὺς εἶχαν μάθει ἀπ' ἔξω καὶ οἱ γονεῖς μας, ἀλλὰ περίμεναν κάτω ἀπὸ τὸν ἥλιο νὰ τοὺς ξανακούσουν.
Ἀμ καὶ κεῖνες οἱ ἐκδρομές μας! Πρῶτα ἔκοβες καὶ μοίραζες τὶς κόλλες τῶν περασμένων διαγωνισμῶν μας μὲ τὶς ὁποῖες μᾶς ἔδειξες νὰ φτιάχνουμε ἀεροπλανάκια ἢ βάρκες, ἀφοῦ δὲν εἴχαμε τὰ σημερινὰ πλαστικά, ἠλεκτρονικὰ ἢ παράξενα καὶ κακότροπα. Κι ὕστερα πῶς μᾶς ἐμπιστευόσουν μέσα στὸ δάσος; Ὡς τὸ Καλάμι, τὸ Ριζὸ καὶ τὴ Μαντρινιὰ ἀπὸ ὅπου ἐρχόμασταν φορτωμένοι τσάκνα ὡς προσανάμματα γιὰ τὸ χειμῶνα.
Θυμᾶσαι Δάσκαλε,
ὅλα τὰ παιδιὰ στὴ λειτουργία καὶ νὰ ψέλνουμε τὰ ἀντίφωνα; Ἕνα ἀγόρι νὰ διαβάζη τὸν Ἀπόστολο ἀφοῦ τὸν εἶχε πάρη ἀπὸ βραδὺς γιὰ νὰ τὸν μάθη καλά, ὅλοι μαζὶ τὸ Πιστεύω καὶ τὸ Πάτερ ἡμῶν. Στὸν καιρὸ τῶν χαιρετισμῶν ἕνα παιδὶ ἔψαλλε τὸ Ἄσπιλε Ἀμόλυντε... καὶ ἕνα τὸ Καὶ δὸς ἡμῖν Δέσποτα...
Θυμᾶσαι Δάσκαλε,
τὴν καρποφορία τῶν κόπων σου; Εἶδες καὶ χάρηκες τὶς ἐπιτυχίες καὶ τὴ σταδιοδρομία πολλῶν μαθητῶν σου σὲ ποικίλους τομεῖς στὴν Ἑλληνικὴ κοινωνία. Μὲ ἰδιαίτερο καμάρι σημειώνεις στὸ βιβλίο σου γιὰ τὸ Μικρόβαλτο τοὺς πτυχιούχους μὲ τὶς εἰδικότητές των. Τὸ 10% ἢ καὶ περισσότερο τῶν κατοίκων ἑνὸς μικροῦ χωριοῦ νὰ εἶναι πτυχιοῦχοι Ἀνωτάτων καὶ λοιπῶν Σχολῶν τοῦ κράτους! Στὸν δὲ ἀδελφό μου Βασίλη σημειώνεις εἰδικὴ παραπομπὴ πόνου. Θυμᾶσαι τὶ τοῦ εἶπες ὅταν ὁ Βασίλης μιλοῦσε ἐναντίον τῶν καινούργιων θεωριῶν τοῦ Ὑπουργείου Παδείας καὶ νᾶ μᾶς φυλάγη ὁ Θεός; "Βασίλη, φυλάξου, μπορεῖ νὰ σὲ κάνουν κακὸ στὴν καριέρα σου".
Πεφιλημένε μας Δάσκαλε.
Χθές, Παρασκευὴ ἀπόγιομα, 24 Ὀκτωβρίου 2008, ποὺ σὲ ξεπροβοδίσαμε ἀπὸ τὸν ἍηΝικόλα κι ἀπ' τὸν ἍηΓιώργη τῆς Κοζάνης, πές μας λίγο. Πόσοι χωριανοί μας σὲ καλωσόρισαν καὶ σὲ ὑποδέχθηκαν μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς σου πρώτους στὰ οὐράνια σκηνώματα; Ὁ μπαρμπα Κώτσιος ὁ γραμματικὸς δεύτερος πατέρας σου, ὁ παπαἈντώνης, ὁ παπαΝικόλας μὲ τὸν παπαΧρῆστο, ἡ παπποῦζμ ἡ Στέργιους, ἡ μπαρμπαΜῆκας, η Μαστρουγιώρς, ἡ Κουτουλουχαρίις, ἡ Σταθαντώντς, ἡ Πασκάλτς, ἡ Γκουβρουντιώνας, ἡ Γκησιλούλτς, ἡ Χαϊνταρουκώτσιους, ἡ Καβρουνικόλας, ἡ Καβρουϊάντς, ἡ Θουδουρουϊάντς, οἱ Νατσιάδις, οἱ Καβουράδις, οἱ Σταθάδις, οἱ Μιχαλάδις, οἱ Γκουβράδις, οἱ Ἀλιξάδις, οἱ Θιουχαράδις, οἱ Κουτουλάδις, οἱ Τζιουνάδις, οἱ Τζουκάδις, οἱ Παπαχαρισάδις, οἱ Παλιανουπουλαῖοι οἱ Γιαννοπουλαῖοι, οἱ Χαρισοπουλαῖοι, οἱ Τζιουτζιάδις, οἱ Παπαδάδις, οἱ Παπαδημητράδις, οἱ Παπαντουνάδις, οἱ Ζαραβιγκάδις, οἱ Τσιουβακάδις, οἱ Τσιουτσιουλιανάδις;
Σὲ ὑποδέχθηκαν καὶ ὅσοι μᾶς ἔφυγαν νέοι; Ὁ δάσκαλος Χρ. Τζημούρτας, ὁ Κώστας, ὁ Ἀχιλλέας, ὁ Χαράλαμπος, ὁ Νικόλας, ὁ Γιῶργος, ὁ Χαράλαμπος, ὁ Χαρίλαος, ὁ ἀδερφός μου ὁ Βασίλης κι ὁ Πᾶνος, ὁ Ἀγησίλαος, ὁ Βαγγέλης κι ὁ ἄλλος Βαγγέλης, ὁ αἱμόρραντος καὶ πολύκλαυστος παπαἈχιλλέας μου, ποὺ τὸν ξεπροβοδίσαμε σὰν σήμερα τὸ 2001, ὁ Σωτήρης καὶ ὁ Σπῦρος οἱ συμμαθηταί μας;
Δάσκαλε, στὸ σημεῖο αὐτὸ γράφω καὶ δακρύζω μαζί. Πόσες ψυχές! Τὸ ἐν οὐρανοῖς Μικρόβαλτο.
Τὰ παιδιά τους τὰ ἐγγόνια καὶ τὰ ἀδέρφια τους ἤμασταν ὅλοι ἐκεῖ. Δὲν σ' ἀφήσαμε μόνο. Ἤμασταν στὸν ἍηΝικόλα καὶ στὸν ἍηΓιώργη μὲ τὴν οἰκογένειά σου.
Ἐμεῖς ὅλοι ἀπὸ ἐδῶ εὐχόμαστε νὰ χαίρεσαι μαζί τους αἰωνίως μέχρι νὰ συναντηθοῦμε...
πεφιλημένε Δάσκαλε,
μὲ πολλὴν ἀγάπη καὶ σεβασμὸ
ὁ μαθητής σου