Ο Παπαδόπουλος.Ιωάννης (Δάσκαλος) γεννήθηκε στο Μικρόβαλτο Κοζάνης στις 7-1-1943. Γιος του Παπαδόπουλου Κωνσταντίνου και της Πανάγιως Τζιώνα.
Είχε 2 αδερφές, τη Ρήνα (συζ. Θανάση Παπαδημητρίου) και τη Γιάννω (συζ. Δημητρίου Τσιάλτα από τον Ταξιάρχη Γρεβενών)
Παντρεύτηκε την Παπαδοπούλου Θεοπίστη (κόρη του Βάϊου Παπαδόπουλου), επίσης δασκάλα, με την οποία απέκτησαν 3 παιδιά: την Ειρήνη, τον Κωνσταντίνο και τον Χαράλαμπο.
Γεννήθηκε τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και κάποιοι ακόμη τον θυμούνται μωρό στις “καλύβες” -στις τοποθεσίες “Φτέρη” και μετά “Μοναστήρι”(κοντά στο ποτάμι) - όπου είχαν σκορπίσει οι χωριανοί για να κρυφτούν από τους Γερμανούς.
Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Μικροβάλτου με δάσκαλό του τον Ηλία Λαμπρέτσα και συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γυμνάσιο Σερβίων όπου και διέμενε.
Παρακολούθησε την 4η γυμνασίου στο Βαλταδώρειο Γυμνάσιο Κοζάνης ενώ έμενε στο οικοτροφείο των Αγίων Αναργύρων, στη συνέχεια όμως επέστρεψε στο Γυμνάσιο Σερβίων, απ’ όπου και αποφοίτησε το 1961.
Σπούδασε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας και το 1964 κατατάχτηκε στο Στρατό (παρουσιάστηκε στην Κόρινθο). Για έξι μήνες πήγε στη Σχολή Αξιωματικών στην Κρήτη και στη συνέχεια υπηρέτησε το υπόλοιπο της θητείας του στη Δράμα και στο Νευροκόπι Δράμας.
Τον Οκτώβριο του 1966 διορίστηκε ως δάσκαλος στο 4θεσιο Δημ. σχολείο Ολυμπιάδας (επ. Εορδαίας, Κοζάνης) και την επόμενη χρονιά μετατέθηκε στη Σκάφη Κοζάνης, σε μονοθέσιο Δημοτικό σχολείο όπου υπηρέτησε για δύο σχολικά έτη.
Στη συνεχεία μετατέθηκε στο 5θεσιο Δημ. σχολείο Καστανιάς Σερβίων, όπου υπηρέτησε και έζησε για τα επόμενα επτά χρόνια. Το 1972 παντρεύτηκε την Θεοπίστη Παπαδοπούλου και το 1976 μετατέθηκε στο Μικρόβαλτο. Εκεί υπηρέτησε, διατέλεσε και Διευθυντής του Δημοτικού Σχολείου για επτά χρόνια.
Το 1983 μετατέθηκε στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Κοζάνης, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκε το 1999 μετά από 33 χρονιά υπηρεσίας
Από το 1983 διέμενε οικογενεικώς στην Κοζάνη ως το τέλος της ζωής του. Λάτρευε όμως το χωριό του και σε κάθε ευκαιρία αποζητούσε να βρίσκεται εκεί.
Απεβίωσε στις 10 - 6 - 2011.
mikrovalto.gr
--------
Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011
Γιάννης Παπαδόπουλος - Ο αγαπημένος δάσκαλος
του Κωνσταντίνου Γιαννόπουλου, Επίτιμου Προέδρου Εφετών
Τα ξημερώματα της 10ης Ιουνίου 2011 έφυγε από τη ζωή ο αγαπητός δάσκαλος και φίλος Γιάννης Παπαδόπουλος, σε ηλικία 68 ετών. Η είδηση του θανάτου του μου προκάλεσε μεγάλη θλίψη και οδύνη. Ένα προσφιλές πρόσωπο δεν θα είναι πια ανάμεσά μας. Ήταν γνωστό από πολύ καιρό ότι αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας, αλλά ελπίζαμε ότι θα τα ξεπεράσει και ότι δεν θα εγκατέλειπε τον κόσμο τούτο τόσο νωρίς.
Το θλιβερό γεγονός του θανάτου του το έμαθα ενώ ευρισκόμουν στο δρόμο προς την Πάτρα. Ανειλημμένες υποχρεώσεις και το προγραμματισμένο από καιρό ταξίδι δεν μου επέτρεψαν να παραστώ στη κηδεία και να συνοδεύσω τον αγαπητό μου φίλο στην τελευταία του κατοικία.
Εκπλήρωσα την υποχρέωσή μου προς το Γιάννη στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο που τελέστηκε στις 17 Ιουλίου 2011 στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Μικρόβαλτο. Κατάμεστη η εκκλησία. Όλοι οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συγχωριανοί ήταν παρόντες, για να αποτίσουν φόρο τιμής προς τον πρόωρα χαμένο και πολυαγαπημένο δάσκαλο και να εκφράσουν την συμπαράστασή τους στους οικείους του, στην αγαπημένη του σύζυγο και στα παιδιά του.
Με το Γιάννη είχαμε την ίδια αφετηρία και μας συνέδεαν οι ίδιοι αγώνες από την παιδική μας ηλικία Ήμασταν συμμαθητές στο δημοτικό σχολείο Μικροβάλτου και είχαμε δάσκαλο τον αείμνηστο Ηλία Λαμπρέτσα. Συνεχίσαμε τις σπουδές στο γυμνάσιο Σερβίων τη δύσκολη εποχή της δεκαετίας του 1950 με τους Στάθη Καβουρίδη και Αντώνη Σταθόπουλο. Μετά το γυμνάσιο χωρίσαμε και ακολουθήσαμε ο καθένας το δρόμο του.
Ο Γιάννης πέτυχε στην Παιδαγωγική Ακαδημία Φλώρινας, στην οποία φοίτησε δύο χρόνια. Μετά τις σπουδές του υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία ως έφεδρος αξιωματικός. Στη συνέχεια διορίστηκε δάσκαλος και υπηρέτησε την εκπαίδευση με ζήλο και πάθος μέχρι τη συνταξιοδότησή του. Σε όσα σχολεία δίδαξε, άφησε τη σφραγίδα του με το ήθος του και το παράδειγμά του. Ήταν ο καλός παιδαγωγός και ο αγαπημένος δάσκαλος των μαθητών. Ήταν σεμνός, ταπεινός και υπεύθυνος άνθρωπος. Διακρινόταν για το ήθος, την αξιοπρέπεια και την εντιμότητα. Υπήρξε πρότυπο δασκάλου και ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Με τη διδασκαλία του και το έργο του συνέβαλε ουσιαστικά στην προαγωγή και προκοπή των μαθητών του.
Όσοι είχαμε την τιμή να τον συναναστραφούμε, γνωρίσαμε την πλευρά του ανθρώπου με τη συγκροτημένη σκέψη και τον αδαμάντινο χαρακτήρα. Αυτό που ξεχώριζε τον δάσκαλο Γιάννη ήταν το υψηλό ήθος του ως επιστήμονα και ανθρώπου. Η πραότητα του χαρακτήρα του και η ηρεμία της σκέψης του ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά του. Μειλίχιος, καλοσυνάτος, άκακος, προσηνής, βαθιά ανθρώπινος με όλους. Η συνεισφορά του στην εκπαιδευτική κοινότητα είναι αδιαμφισβήτητη. Το πλήθος των μαθητών του και οι εκδηλώσεις αγάπης προς τα πρόσωπό του αποδεικνύουν το μέγεθος της προσφοράς του στην εκπαίδευση.
Καλό σου ταξίδι Γιάννη. Θα σε θυμόμαστε πάντα.-
-----
Για τον αείμνηστο δάσκαλό μας
του Κώστα Αθ. Τζιούτζιου
10 Ιουνίου 2011. 8 το πρωί. Χτυπάει το τηλέφωνό μου. Στη γραμμή ο αδερφός μου. Ήταν στο χωριό. Πέθανε ο Δάσκαλος μου είπε. Κατάλαβα αμέσως ποιόν εννοούσε. Τον Δάσκαλό μας. Τον Γιάννη Παπαδόπουλο. Ήταν άρρωστος ο Δάσκαλος…
Οι αναμνήσεις αμέτρητες!
Τα παιδιά που είχαμε την τιμή και τη χαρά να βρεθούμε στην ίδια αίθουσα μαζί σας, πολλά. Όλοι σήμερα επιτυχημένοι στις δουλειές τους. Τα πρώτα βήματα για τη ζωή τα πήραμε από σας. Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μπαίνει στην τάξη και προσπαθεί απλά και μόνο να μεταγγίσει γνώσεις στους μαθητές! Δάσκαλος είναι αυτός που καταφέρνει να είναι δίπλα στον μαθητή, προστάτης και φρουρός του. Αυτό είχατε πετύχει εσείς στο μέγιστο βαθμό που μπορούσατε.
Η συμπάθεια, η αγάπη, ο σεβασμός και η εμπιστοσύνη όλων μας ήταν, είναι και θα είναι κτήμα σας. Θα σας συνοδεύει αιώνια στο νέο σας σπίτι.
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας δάσκαλε, παιδαγωγέ, άνθρωπε!
Η ανάμνησή σας θα παραμείνει ζωντανή για πάντα στη μνήμη όλων μας!
Η μορφή σας, το γέλιο σας, η φωνή σας δε θα πάψουν να υπάρχουν στις καρδιές μας. Σας ευχαριστούμε για όλα…
Ας αναπαυτεί η ψυχή σας και είμαστε βέβαιοι πως θα συνεχίζετε να κάνετε αυτό που κάνατε πάντα ακόμα κι από εκεί ψηλά που βρίσκεστε… να μας προσέχετε!
Αντίο…
Με πολλή αγάπη, ένας από τους μαθητές σας.…»
.
ΥΓ Γράφω στον πληθυντικό γιατί πιστεύω ότι εκφράζω εκτός από προσωπικές απόψεις, το σύνολο των μαθητών που πέρασαν από τα χέρια του Δασκάλου μας.