Δεν θυμόμουν, ούτε καταλάβαινα γιατί οι δύο γυναίκες επέμεναν τόσο πολύ να πιαστούμε χέρι χέρι με την αδελφή μου και να περπατάμε κοντά στο κτήριο του ελβετικού νοσοκομείου. Αλλά κυρίως κοντά στο φυτώριο και μικρό ανθοπωλείο έξω από τη μαιευτική κλινική. Εκεί εργαζόταν η μαμά μου.
Οι πρασιές τύλιγαν τον περίβολο, τον μήνα Αύγουστο τα λουλούδια ήταν ολάνθιστα και κυρίως εκείνο το ειδικό κατακόκκινο γεράνι, που δεν είναι σαν τα μεσογειακά αφού ο μίσχος του δεν παγώνει τον χειμώνα από το ελβετικό κρύο.
Εκείνο το καλοκαίρι, στις αρχές της δεκαετίας του 70, για μας ήταν συνώνυμο με πολύ παιχνίδι με παιδιά πολλών φυλών του κόσμου που οι γονείς τους εργάζονταν στην πανεπιστημιακή κλινική του νοσοκομείου της Ζυρίχης, το Καντονσπιτάλ , όπως το ξέραμε. Παιδιά από την Ισπανία, την Αγγλία και τη νότια Ιταλία αλλά και ελβετάκια ήταν οι φίλοι μας στα παιχνίδια πάντα γύρω από το νοσοκομείο. Αλλωστε το σπίτι μας βρισκόταν δυό βήματα πιο πάνω , αφού όλοι οι εργαζόμενοί του έμεναν γύρω απ αυτό. Οι γιατροί του με τις οικογένειές τους έμεναν επίσης στο κτήριο του νοσοκομείου σε ειδικά διαμορφωμένες σοφίτες.
Η μέρα εκείνη όμως ήταν διαφορετική. Οι δύο γυναίκες κουβαλώντας μία κινηματογραφική μηχανή, μας ζήτησαν να χωριστούμε από τα άλλα παιδιά και άρχισαν να μας κινηματογραφούν για λίγα λεπτά. Πιανόμασταν χέρι χέρι με την αδελφή μου, μυρίζαμε και αγγίζαμε τα λουλούδια, χαμογελούσαμε στο φακό και πρώτη φορά βλέπαμε τέτοια μεγάλη μηχανή, πέραν της φωτογραφικής του μπαμπά. Οταν τελειώσαμε με την πρώτη μας επαφή με την έβδομη τέχνη, οι δύο γυναίκες μας πλησίασαν. Η μία ήταν η Ελσα, ψυχίατρος, Ελβετίδα με γονείς πρόσφυγες από την Ουγγαρία και νονά μου που αγαπούσα ιδιαίτερα. Η δεύτερη η Φροιλάιν Λόιμπεργκ , προϊσταμένη του πατέρα μου και γεροντοκόρη που δεν αγαπούσα καθόλου. Εκείνη τη μέρα όμως για πρώτη φορά την είχα δει να χαμογελάει. Μας ζήτησαν να μην το αποκαλύψουμε στους γονείς μας γιατί ήταν μία μικρή έκπληξη. Δεν το κάναμε, παρότι με έτρωγε η περιέργεια.
Τα Χριστούγεννα της ίδιας χρονιάς η αδελφή μου κι εγώ είχαμε ήδη επιστρέψει στην Ελλάδα για το σχολείο που άνοιγε τον Σεπτέμβρη και οι γονείς μου είχαν μείνει πίσω να δουλεύουν. Ποτέ δεν καταλάβαινα γιατί εκείνοι έκλαιγαν στο αεροδρόμιο αφού εμείς ήμασταν ενθουσιασμένες που επιστρέφαμε με μία βαλίτσα επιπλέον, γεμάτη με άπειρες σοκολάτες, μπανάνες, παιχνίδια και ρούχα για όλους τους συγγενείς και φίλους μας στην Ελλάδα. Μας ενθουσίαζαν τα αεροπλάνα, τα τραίνα και τα ταξίδια και απολαμβάναμε να πετάμε πάνω από τα βαμβακωτά σύννεφα. Αυτή ήταν η μόνιμη ζωή μας. Και μέχρι σήμερα τα αεροδρόμια και οι σταθμοί των τρένων, μας είναι χώροι πολύ οικείοι, όποιος κι αν είναι ο προορισμός μας.
Οι δύο γυναίκες είχαν αναλάβει τη διοργάνωση του χριστουγεννιάτικου δείπνου για τους εργαζόμενους του νοσοκομείου κι εκείνη τη χρονιά θα ήταν διαφορετικό. Οι εργαζόμενοι θα φορούσαν στολές της χώρας τους και θα χόρευαν χορούς με μουσικές που είχαν εξασφαλίσει από νωρίς οι διοργανωτές. Ισπανοί, Σκωτσέζοι, Ελληνες, Άγγλοι, Ιταλοί, Γερμανοί και Αφρικανοί, σε μια αίθουσα γεμάτη από όλα τα χρώματα του πλανήτη. Φλαμένκο και καλαματιανό, παρέα με γκάιντες και μια ευφορία που τους ένωνε άπαντες σε μια ιδιαίτερη νύχτα. Η οποία όμως περιελάμβανε και μία ειδική προβολή αφιερωμένη σε όλους. Παιδιά διαφορετικών εθνικοτήτων, παρέλαυναν στο λευκό πανί, χαιρετώντας, χαμογελώντας, αγγίζοντας λουλούδια ή ανεβασμένα σε ποδήλατα. Μεταξύ αυτών η αδελφή μου κι εγώ να στέλνουμε την αγάπη μας μέσω μιας κάμερας στους δυό γονείς μας, που έκπληκτοι, έκλαιγαν γοερά για την απουσία μας.
Τα Χριστούγεννα πάντα, είναι αυτά της απουσίας και της θλίψης για εκείνους τους επιβεβλημένους, από τη ζωή, αποχωρισμούς, που από τη μια πλούτιζαν τόσο πολύ την παιδική μας ζωή μέσα από τις συνεχείς εναλλαγές αλλά από την άλλη έφεραν εκείνη τη μετέωρη αίσθηση μιας προαναγγελθείσας απώλειας.
Η νονά μου ζει κάπου στη νότια Γερμανία εδώ και χρόνια, ο μπαμπάς έχει ήδη "φύγει" προ επταετίας και η μαμά μου ποτέ της δεν ξανάμεινε μόνη της τα Χριστούγεννα. Θυμάται όμως πάντα με ευγνωμοσύνη εκείνη την έκπληξη σε κάτι βαρείς , κατάμαυρους και παγωμένους χειμώνες της ξενιτιάς...
Δώρα Μακρή
Μαδρίτη
(makrinaria.blogspot.gr)
Η Δώρα Μακρή γεννήθηκε στη Ζυρίχη της Ελβετίας από γονείς μετανάστες (από το Λιβαδερό Κοζάνης) και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ζει στη Μαδρίτη, πάνω από είκοσι χρόνια και εργάζεται ως ανταποκρίτρια της ΕΡΤ.