Οι μέρες του Νοέμβρη του 1973, ήταν συνηθισμένες μέρες. Τίποτα εξαιρετικό. Δευτέρα τάξη δημοτικού. Η Λόλα και η Έλλη στο Αλφαβητάρι του Δημοτικού και τα τεράστια ολοστρόγγυλα γράμματά μου, που τώρα επιστρέφουν και πάλι λόγω πρεσβυωπίας. Δεν θυμάμαι τίποτα. Αν ήμουν με τη γιαγιά στο χωριό ή με τη μαμά και τον μπαμπά στην Ελβετία. Η με τη θεία μου.
Το παιδί των αεροδρομίων και των τραίνων δεν είχε ιδέα ότι η Αθήνα και ειδικά η Πατησίων φλεγόταν. Κανείς δεν επρόκειτο να ασχοληθεί να ενημερώσει ένα παιδί. Ούτε καν θυμάμαι τον μπαμπά κοντά για να κρυφακούσω. Για τα πολιτικά, τότε, μας έδιωχνε...
Το Πολυτεχνείο ήταν και αυτό υπόθεση της Αθήνας. Για τη μακρινή, μακρινότατη Μακεδονία, ήταν υπόθεση ανύπαρκτη. Η μόνη μνήμη είναι οι γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς και τα ωραία σορτσάκια με τα ροζ μπλουζάκια και τις κορδέλες στα μαλλιά, οι δημοτικοί χοροί , όπου πάντα μου έπεφτε ο τσάμικος ως βλαχοπούλα. Η μόνη τραγική στιγμή της "χουντικής ζωής μου" ήταν όταν με την πτώση της μας επέβαλαν να σκίσουμε την σελίδα με το πουλί και τον φαντάρο απ´ όλα τα βιβλία μας, τραύμα βαρύ της παιδικής μνήμης και της καλής μαθήτριας, που πρόσεχε τα βιβλία της. Παρότι το είχα χρωματίσει με λουλουδάκια και καρδούλες για να ομορφύνει, εκείνο πάντα μαύρο έμενε. Βαρύ χρώμα. Η Ελλη και η Λόλα δεν άλλαζαν. Ετσι κι αλλιώς πάντα χρωματιστές ήταν. Και φυσικά η μαμά τους δεν δούλευε, έφτιαχνε το φαί στο σπίτι. Ενώ η δική μου, εργαζόταν. Και μετά κάθονταν όλοι μαζί και με τη γιαγιά στο τραπέζι.
Εμένα κανείς δεν μου μίλησε για το Πολυτεχνείο, παρά μόνο στην εφηβεία πια. Κι ύστερα στην Αθήνα έμαθα τα πάντα για τις μέρες εκείνες για τους νεκρούς, τους τραυματίες, για την εξέγερση. Κι ύστερα έκανα φίλους πολλούς της εποχής εκείνης. Και τα κατανοήσα όλα. Κι αποφάσισα εν τη αφελεία μου να ζηλεύω, εφ’ όρου ζωής, όσους έζησαν εκείνες τις μέρες. Γιατί η δική μας γενιά, στης δημοκρατίας τα χρόνια, ήταν πολύ βαρετή. Άγευστη και άοσμη. Με έστελνε ν' αναζητώ τους πολύ μεγαλύτερούς μου για να τους κάνω φίλους μου και να ακούω τις διηγήσεις τους. Γιατί στη Δευτέρα δημοτικού όλοι αυτοί ήταν "μαλλιάδες" και μουστακαλήδες. Και πάντα θυμωμένοι. Προτιμούσα τις κούκλες μου. Κανείς δεν μου είπε για τάνκ, για φοιτητές, για σφαίρες, για βασανιστήρια.
Εμένα κανείς δεν μου μίλησε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου...Και σήμερα ζηλεύω.
Δώρα Μακρή
Μαδρίτη
Η Δώρα Μακρή γεννήθηκε στη Ζυρίχη της Ελβετίας από γονείς μετανάστες (από το Λιβαδερό Κοζάνης) και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Δημόσια Διοίκηση στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ζει στη Μαδρίτη, πάνω από είκοσι χρόνια και εργάζεται ως ανταποκρίτρια της ΕΡΤ.