Ρωτάω συχνά τον κόσμο αν αντέχει να τον βρίζουν. Εγώ, δεν το αντέχω. Ούτε τις ύβρεις, ούτε τις προσβολές τις δέχομαι. Γι αυτό συνήθως δεν βρίζω αλλά ούτε και προσβάλω. Υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι "καλύτερα να είσαι γνωστός και να σε βρίζουν, παρά άγνωστος και να μην υπάρχεις".
Δηλαδή μόνο μέσα από την ύβρι "υπάρχει" κάποιος; Ποτέ δεν το κατανόησα αυτό.
Για τον ίδιο λόγο αποφεύγω να προβαίνω σε χαρακτηρισμούς όταν πρόκειται για δημόσια πρόσωπα και ειδικά για πολιτικούς. Κάτι που όμως βλέπω ότι αποτελεί το " ψωμί και το νερό" στο στόμα, κάποιων. Λες και η πολιτική στάση κρίνεται από τα παρατσούκλια ή τα υποτιμητικά επίθετα ορισμένων. Η σαν να μην έχουμε κριτήριο για να αντιληφθούμε ποιος πραγματικά αξίζει και ποιος είναι άσχετος και διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα.
Κάποτε, ως φοιτήτρια, είχα κατηγορήσει με θυμό τους γονείς μου ότι δεν με είχαν προετοιμάσει για την κοινωνία διότι παντού συναντούσα κλέφτες, ψεύτες, αγενείς, χαρακτήρες που ουδεμία σχέση είχαν με το στενό οικογενειακό και συγγενικό μου περιβάλλον. Που ήταν καλοί άνθρωποι και γεμάτοι σεβασμό. Τα θηρία βρισκόταν εκτός σπιτιού μου. Με τον καιρό και επειδή στη δημοσιογραφία τα πράγματα ήταν σκληρά και ανταγωνιστικά φυσικά και θύμωσα και έβρισα αλλά πρωτίστως τον εαυτό μου. Δεν δημιούργησα εχθρούς γιατί προτιμούσα να υποχωρώ. Φυσικά και ποτέ δεν έβγαλα χρήματα ούτε έγινα "διάσημη", ανάγκη που δεν είχα ποτέ, ομολογώ.
Σήμερα, που αυτή η κρίση εβγαλε στη φόρα όλους μας τους εαυτούς εξακολουθώ να μην τα βαζω με κανέναν. Δεν είναι ηλιθιότητα, ούτε καρτερικότητα, ούτε είμαι θύμα απλώς θεωρώ ότι δεν θα προσθέσω τίποτα σε ένα ήδη οξυμένο περιβάλλον. Τίποτα απολύτως. Επιπλέον έμαθα, ότι όταν όλοι τσιρίζουν εγώ να ψυθιρίζω. Να ρίχνω τους τόνους δηλαδή. Και να σκέφτομαι με καθαρό μυαλό για να μπορέσω να βρίσκω λύσεις. Τις φορές που λειτούργησα εν θερμώ, πάντα έβρισκα μπελάδες.
Ο "βρασμός ψυχής" όταν γίνεται μόνιμη κατάσταση, δημιουργεί προβλήματα. Προσωπικά θέλω την ήσυχή μου σκέψη γιατί μόνο έτσι αποδίδω. Νομίζω ότι αρκετούς καημούς έχουμε για να είμαστε "στα όπλα" κάθε δευτερόλεπτο και δι' ασήμαντον αφορμήν.
Είμαι χρήσιμη μόνο στους χρειαζούμενους και δίκαιους πολέμους...
Μαδρίτη
(makrinaria.blogspot.gr)
Από το αυτοβιογραφικό της Δώρας Μακρή
Η Δώρα Μακρή γεννήθηκε στην Ελβετία από έλληνες μετανάστες και σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς να καταλάβει γιατί το έκανε.
Κατάγεται από το Λιβαδερό Κοζάνης.
Έμπλεξε τυχαία με τη δημοσιογραφία για 30 χρόνια, τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες και περιοδικά χωρίς επίσης να καταλάβει γιατί το έκανε…