Για τη μάνα έχουν γραφεί και γράφονται διαρκώς πολλά και μοναδικά στο είδος τους τραγούδια, ποιήματα και λόγια.
Α, μωρέ μάνα μου γλυκιά
να’χε πλάτος αρκετά η αγκαλιά μου,
μέσα της για να φυλάξω
όλα αυτά που μού’ δωκες
μ’ αγάπη καρδιωμένη,
τα όνειρα και τις αρχές
και τα πολλά, τ’ ασύγκριτα τα χάδια
και τα αμάραντα φιλιά,
στο μέτωπο, στα μάτια,
που τα θυμάμαι σπάνια,
μα πάντα τα’ χω μέσα
στης μνήμης μου και στης ψυχής,
τις πιο γλυκιές κυψέλες.
………
Το πόσο μωρ’ μάνα σ’ αγαπώ,
Ούτε κι εγώ το ξέρω!
Ήρθε για άλλη μια φορά η ώρα, να αποδώσουμε τον ετήσιο φόρο τιμής στα πιο μυστηριώδη, θαυμάσια και παντοδύναμα πλάσματα, στις μητέρες.
Η «μάνα» σαν έννοια στην Ελλάδα, κατείχε ανέκαθεν μια υψηλή θέση στα ιδεώδη της ελληνικής κοινωνίας : η μητέρα συμπαραστάτης στους αγώνες των παιδιών της, της οικογένειάς της, της πατρίδας της. Σύμβολο συχνά της αυτοθυσίας και της καρτερίας, η «ελληνίδα μάνα» έχει περάσει από την πεζή πραγματικότητα, σε μια υψηλότερη σφαίρα ιδανικών.
Ο καθένας από εμάς είχε ή έχει μια μητέρα. Η μητέρα μας είχε μια μητέρα και η μητέρα της μητέρας μας είχε μια μητέρα. Δικαιολογημένα λοιπόν, η γιορτή της μητέρας ξεκινά από την Αρχαία Ελλάδα.
Στην Αρχαία Ελλάδα, ήταν γιορτή της άνοιξης, όπου λατρεύονταν η Γαία, η μητέρα Γη, μητέρα όλων των θεών και ανθρώπων.
Αργότερα, τη θέση της πήρε η κόρη της, η Ρέα, η σύζυγος του Κρόνου, μητέρα του Δία και θεά της γονιμότητας.
Γιορτή της μητέρας λοιπόν. Γιορτή της παντοτινής και αγνής αγάπης, της αφοσίωσης, της στοργής και της θυσίας.
Γιορτάζοντας τη μητέρα, τιμούμε το ανθρώπινο γένος. Εκφράζουμε κατά τον καλύτερο τρόπο την ευγνωμοσύνη μας για τη ζωή που χαρίζει, τις θυσίες που κάνει και για όλα αυτά που συμβολίζει.
Η ζωή μας είναι γεμάτη από δυσκολίες, εμπόδια, αποτυχίες, ατυχήματα αλλά και καλές κι όμορφες στιγμές. Σε κάθε μία από αυτές, χωρίς να το θέλουμε, αυτή ακριβώς της λέξη Μάνα, έρχεται στο στόμα μας. Αυτή στις χαρές, αυτή και στις λύπες.
Αν, λοιπόν, έχουμε κάτι ιερό και ωραίο στη ζωή μας είναι η μάνα. Όλα τα στάδια της ζωής μας έχουν μέσα το όνομα της μάνας, σαν φυλαχτό.
Αρκεί μονάχα να σκεφτούμε ποια είναι η πρώτη λέξη που ψιθυρίζουμε και όταν γεράσουμε πάλι τη μάνα ζητάμε σαν να είμαστε μικρά παιδιά.
Η λέξη «μάνα» είναι η πρώτη και η τελευταία που βγαίνει από τα χείλη μας. Μ’ αυτή γεννιόμαστε, μ’ αυτή θα πεθάνουμε.
Γι’ αυτό σου λέω μάνα μου,
μάνα, ακριβομάνα,
και στο κατώφλι σα σταθώ,
δώρο θε να σου φέρω,
το ίδιο σου το φυλαχτό,
κατάσαρκα που φόραγα
και στην ψυχή μου το’ χα,
τ’ όνομα που σου λέω, μοναχά,
έτσι θα χαιρετήσω:
«Μάνα»
Γιορτή της Μητέρας!
Μια ευκαιρία να εκφράσουμε στη γυναίκα, που μας έδωσε τη ζωή και μας φρόντισε, την αγάπη και το σεβασμό μας.
Λίγα λουλούδια, ένα χαμόγελο, ένα φιλί και ένα απλό «ευχαριστώ», μπορεί να είναι λίγα για να χωρέσουν την ευγνωμοσύνη μας, για όλα όσα μας προσφέρει.
Στη χώρα μας γιορτάσθηκε για πρώτη φορά η Γιορτή της Μητέρας στις 2 Φεβρουαρίου του 1929. Τοποθετήθηκε την ημέρα αυτή, θέλοντας να συνδυάσει τη Γιορτή της Μητέρας με τη χριστιανική γιορτή της Υπαπαντής. Τελικά, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 η γιορτή μεταφέρθηκε από τις 2 Φεβρουαρίου στη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Μάνα!
Πρώτη μου λέξη στη ζωή
Στερνή μου πριν να φύγω!...
Η αποστολή της είναι υψηλή και μεγάλη η τιμή και βαθύτατος ο σεβασμός που της οφείλουμε. Τ’ αξίζει…. Και τα δικαιούται επάξια….
Η έννοια της θυσίας είναι γι’ αυτή, πρώτιστο καθήκον, χρέος υψηλό.
Εκείνη πάλι η καρδιά της! Είναι ζυμωμένη μόνο μ’ αγάπη.
Κι όταν κλαίει… τα δάκρυά της γίνονται σπαραγμός ψυχής.
Αν πάλι λείψει, το σπίτι ερημώνεται.
«Τρεις φορές τρέφει η μητέρα το παιδί της» λέγει παραστατικά ο Ρουσσώ «…με το αίμα της, το γάλα της και τις αρετές της».
«Ό,τι είμαι και ό,τι ελπίζω να γίνω, το οφείλω στη μητέρα μου» είπε ο Λίνκολν.
………
«Αυτό παιδί μου είναι το φεγγάρι
κι εκείνος είναι ο ουρανός.
τούτα τα λένε λουλουδάκια
και το χρυσό τον ήλιο, φως».
………
Εκείνο είναι ποταμάκι,
τούτο ψαράκι στο νερό,
τραβήξου τώρα να μην πέσεις,
ακούς, παιδάκι μου, καλό;
………
Μη βιάζεσαι μικρό μου, εσύ.
Τα δέντρα, τα πουλιά, τη φύση
κι όσα δεν ξέρει η ψυχή…».
Όλα εγώ θα σου τα μάθω!
Η καρδιά της μάνας
………
Τρέχει ο γιος, τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει και ο γιος κατάχαμα με δαύτη.
………
Κυλάει ο γιος και η καρδιά κυλάει
Και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει :
-Εχτύπησες, αγόρι μου, και κλάιει.
………
Τόση είναι η δύναμη της αγάπης της μάνας.
Η μάνα, όπου Γης, λειτουργεί το ίδιο αυθόρμητα, δίνεται το ίδιο ολόψυχα, χαίρεται και σπαράζει, μάχεται και διεκδικεί με τον ίδιο σχεδόν τρόπο.
Η μάνα μένει και θα μείνει Μάνα και είναι μόνο μία.
Οι ικεσίες της λυγούν καρδιές. Τα δάκρυά της λιώνουν τους πάγους. Οι ευχές της γίνονται οδηγός και στυλοβάτης και οι κατάρες της ενοχή και άγχος μιας ζωής.
Μάνα,
Σε βλέπω ν’ αποχαιρετάς το παιδί σου στην ξενιτιά.
Σε βλέπω να υφαίνεις στον αργαλειό, να γνέθεις, να πλένεις και να κεντάς τα προικιά της κόρης και τραγουδά η ψυχή σου όλη.
Μάνα του κόσμου, αισθάνομαι πολύ φτωχός και πολύ ασήμαντος μπροστά στο μεγαλείο σου, για να υμνήσω την ψυχή σου, τη συγγνώμη σου, την αυτοθυσία σου, την άδολη και υπέρμετρη αγάπης ου.
Λατρευτή μάνα του κόσμου και δική μου.
Σ’ αυτόν τον κόσμο το μεγάλο
σαν την μανούλα δεν είν’ άλλο!...
…………
Με κάθε φύσημα μικρό, που φέρνει η δροσερή νοτιά, σου στέλνω, μάνα μου, φιλί γεμάτο δάκρυ και καρδιά.
Με κάθε αχτίνα αστεριού, θέλω να’ ρθω σιμά σου, να γονατίσω μια στιγμή και μια να σε φιλήσω και ύστερα ας έφευγα, ας γύριζα οπίσω!.....
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
Κοζάνη, 11-05-2017
(Συνταξιούχος Δάσκαλος)