Ορφάνεψε... το «ΑΠΟΜΕΡΟ»
Ο Απόστολος Σούλιος δεν είναι παι κοντά μας
του Παναγιώτη Μπασιά
Ο Απόστολος Σούλιος, ο δικός μας άνθρωπος, δεν είναι πια κοντά μας. Μας έφυγε τόσο ξαφνικά, που δεν μπορούμε ακόμα να το πιστέψουμε. Με αίσθημα βαθύτατης θλίψης πληροφορηθήκαμε το απόγευμα της Παρασκευής -πρωτομηνιά Ιουλίου- όλοι οι συγχωριανοί του, συγγενείς και φίλοι, τον ξαφνικό και αδόκητο θάνατο του Απόστολου, ενός νέου ανθρώπου, πατέρα και οικογενειάρχη, ...που καθιστά την απώλειά του ιδιαιτέρως βαριά και οδυνηρή. Άνθρωπος με πολλά μεράκια και αποθέματα δυνάμεων.
Σάββατο, 2 Ιουλίου 2016, κηδέψαμε στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Μεταξά τον Απόστολο. Αυτό που έζησαν οι κάτοικοι του χωριού δεν περιγράφεται: ανεπανάληπτη κοσμοσυρροή από συγχωριανούς και φίλους του Απόστολου. Στο Ναό υπήρξε το αδιαχώρητο και μια Πλατεία κατάμεστη. Αυτό που έβλεπε κανείς, δεν έμοιαζε με Πάσχα, δεν ήταν αντάμωμα των απανταχού Μεταξιωτών, ούτε γάμος και ούτε πανηγύρι, αλλά μια συγκέντρωση ανθρώπων –συγχωριανών και φίλων- για τον τελευταίο αποχαιρετισμό.
Ένα μελισσολόι ανθρώπων ενδόμυχα, με σκυφτό το κεφάλι, σιγοψιθυρίζοντας για το απροσδόκητο κακό, το αναπάντεχο που ήρθε. Και σαν ήρθε η ώρα του ξεπροβοδισμού για τον τόπο της αναπαύσεως, παρακολουθούσε κανείς με δέος ένα δρόμο, από το Ναό μέχρι το Κοιμητήριο, γεμάτο από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Η σκέψη μου γύρισε 50 χρόνια πίσω, τότε που το σχολειό μας αριθμούσε πάνω από 300 μαθητές και σαν πήγαιναν τις Κυριακές για την Εκκλησιά, μια αλυσίδα παιδιών ξετυλίγονταν μπροστά σου.
Αξέχαστε Απόστολε, μέριασε ο βράχος!
Ναι, Απόστολε. Αλήθεια! Μέριασε τελικά ο βράχος και σαν αγέρωχος, όπως πάντα ήσουν στη ζωή σου, περνάς τη μεγάλη γαλήνη της αιωνιότητας μέσα στο καλοκαιριάτικο φως, που ξεπλένει κάθε σκιά, καθώς διαχέεται παντού, που δίνει στα πράγματα μια υπέροχη θεϊκή ζωντάνια, που κάνει τα πάντα γύρω μας διάφανα. Έτσι απλά έσβησες και το τελευταίο κερί της ζωής σου.
Πόσο, στ’ αλήθεια, μοιάζουν φτωχές και ψυχρές οι λέξεις όταν έχουν να περιγράψουν μια τέτοια απώλεια; Όταν ο χωρισμός γίνεται δίστομη ρομφαία, που οριοθετεί τον πόνο και τη θλίψη στα σύνορα αυτού του κόσμου και της αιωνιότητας.
Ο αναπόδραστος θάνατός σου, που μας έχει συγκλονίσει, μας λιγοστεύει όλους μας. Και τούτο, γιατί χάσαμε ένα εξαίρετο άνθρωπο, έναν καλό φίλο, ένα πλατύ χαμόγελο, μια ανοιχτή καρδιά με απέραντη καλοσύνη.
Όσο γράφω, σκέπτομαι τη στιγμή που θα συναντήσεις τον πατέρα σου, τους παππούδες σου, τους θείους σου, όλους τους συγχωριανούς, συγγενείς και φίλους, τους δικούς μας ανθρώπους και θα τα πείτε όλα με αγάπη και λαχτάρα.
Αυτοί που σε χάσαμε, είμαστε εμείς Απόστολε. Ναι, εμείς, που καθώς θα διαβαίνεις τον Αχέροντα μιας άλλης βιωτής, θα σου πούμε ψιθυριστά, για να μην ταράξουμε τη λειτουργία των Αγγέλων, «Πάρε μαζί σου για συντροφιά τα όνειρα και τους πόθους του αγαπημένου σου Μεταξά και κάν’ τα προσευχητική αναφορά στο θρόνο του Θεού.
Αν μπορούσες για μια μόνο στιγμή να δεις, τον πόνο που έχεις σκορπίσει με το θάνατό σου, στους οικείους και, ιδιαίτερα στα λατρευτά παιδιά σου, στην πολυαγαπημένη σύζυγό σου, στη χαροκαμένη μάνα σου, στα αγαπημένα σου αδέρφια, στους θείους και τις θείες σου, στους υπόλοιπους συγγενείς, καθώς και σε όλους τους συγχωριανούς και φίλους, θα καταλάβαινες την υπέροχη και παντοτινή αγάπη με την οποία σε περιβάλλουν, γιατί ήσουν σύζυγος, πατέρας και αδελφός με σπάνιο ήθος, με ανεξίτηλη αγάπη και υποδειγματική αφοσίωση.
Σε αποχαιρετούμε με απέραντη οδύνη στο μεγάλο σου ταξίδι !
Η απουσία σου είναι πολύ μεγάλη για τους δικούς σου, τους οποίους και συλλυπούμαστε βαθύτατα. Το κενό που άφησες είναι δυσαναπλήρωτο.
Αγαπημένε μας Απόστολε, δεν σε αποχωριζόμαστε, γιατί και να θέλουμε, δεν μπορούμε. Μόνο καλό κατευόδιο σου ευχόμαστε. Το Μεταξιώτικο χώμα που σε σκέπασε, ας είναι ελαφρύ και την πληγή, τη μεγάλη πληγή, που η φυγή σου στις ψυχές των οικείων σου άνοιξε, είθε να την επουλώσει ο πανδαμάτωρ χρόνος.
Προσωπικά, αγαπημένε μου Απόστολε και κάποτε μαθητή μου στο Σχολειό, θα σε αποχαιρετήσω με τους στίχους του Κώστα Κρυστάλλη, τραγουδιστή του Βουνού και της Στάνης:
Ώ, Χάρε, Χάρε άσπλαχνε,
που στους θανάτους χαίρεις!
Σκληρέ! Γνωρίζεις πού χτυπάς;
Γνωρίζεις πούθε παίρνεις;
Καλό σου Ταξίδι και η μνήμη σου Αιώνια!
Κοζάνη, 6 Ιουλίου 2016
Παναγιώτης Μπασιάς
(Συνταξιούχος Δάσκαλος)