«Αποχαιρετισμός» στο γιατρό Νίκο Πιστόλα από το Μεταξά
του Παναγιώτη Μπασιά
Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε στο Μεταξά η είδηση του θανάτου του Νίκου Πιστόλα (ιατρού). Ιδιαίτερη μάλιστα συγκίνηση προκάλεσε το γεγονός ότι η σορός του θα ερχόταν από το Αίγιο που κατοικούσε χρόνια, στο Μεταξά, τη γενέτειρά του, που λάτρευε, όσο τίποτα. Στην κηδεία του που έγινε στις 3 Ιανουαρίου 2016, ήταν όλο το χωριό.
Ο Νίκος Πιστόλας έφυγε αθόρυβα και διακριτικά, όπως αθόρυβα και διακριτικά έζησε σε όλη του τη ζωή. Ήταν η προσωποποίηση της καλοσύνης, της ανθρωπιάς, προσφέροντας τις ιατρικές του υπηρεσίες, γενναιόδωρα, σε όσους είχαν την ανάγκη του.
Ο εκλιπών γεννήθηκε στο Μεταξά το 1950 κι αφού τελείωσε το Δημοτικό του χωριού του κι αργότερα το Γυμνάσιο Σερβίων, σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εκεί γνώρισε και τη σύζυγό του, Αγγέλα, με την οποία απέκτησε ένα γιο.
Μετά τις σπουδές του και την ολοκλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων υπηρέτησε ως αγροτικός ιατρός σε χωριά της Ελασσόνας. Στη συνέχεια με την προτροπή φίλου του εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Αίγιο, όπου άσκησε το ιατρικό λειτούργημα του δερματολόγου. Κι έχουν να λένε, όσοι τον γνώριζαν, για την αξία του και την ανιδιοτελή προσφορά του. Πάντα αντιμετώπιζε τους αρρώστους με καλοσύνη και το χαμόγελο στα χείλη.
Ο Νίκος Πιστόλας σπούδασε με στερήσεις. Από τα μαθητικά του ακόμα χρόνια, όταν έκλειναν τα σχολεία, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και τα καλοκαίρια, αυτός περνούσε τον ελεύθερο χρόνο κοντά στο κοπάδι του πατέρα του, βοηθώντας τον σε κάθε δουλειά που αυτός είχε ανάγκη. Μόνιμη συντροφιά του ένας τρουβάς με λίγο ψωμί κι ένα σακούλι με τα βιβλία του, που δεν αποχωριζόταν ποτέ. Ήταν παιδί του βιβλίου και της μελέτης. Το φροντιστήριο για τα παιδιά του Μεταξά τότες ήταν άγνωστο. Και να ήθελε κανένα να πάει, δεν περίσσευαν χρήματα, αφού εκείνο τον καιρό η φτώχεια δεν έλειπε από κανένα σπίτι.
Ο Νίκος Πιστόλας ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Σαν χαρακτήρας ήταν απλός, καταδεκτικός, πρόσχαρος, ακέραιος. Για τούτο και ήταν σε όλους αγαπητός. Τρεις ήταν οι αγάπες του: η οικογένειά του και η δουλειά του, που ασκούσε με περισσή ευσυνειδησία και το χωριό του, για το οποίο έχει γράψει το ποίημα, που παραθέτω παρακάτω*. Με το ποίημά του αυτό καλωσόρισε τα μέλη του Συλλόγου Μεταξιωτών Κοζάνης, στο Αίγιο, όταν πραγματοποίησαν εκεί εκδρομή, στις 12 Ιουνίου 2006.
Συγχωριανέ μας, Νίκο, θα σε θυμόμαστε πάντα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα του Μεταξά που σε σκεπάζει.
Αιώνια η μνήμη σου!
Κοζάνη, Ιανουάριος 2016
Συνταξιούχος Δάσκαλος
* Το ποιητικό καλωσόρισμα στα μέλη του Συλλόγου Μεταξιωτών στο Αίγιο στις 12.6.2006, από τον Νίκο Πιστόλα
ΛΟΓΙΑ ΧΑΡΑΣ
Για να τιμήσω φίλοι μου
το χθεσινό το βράδυ,
εκάθησα νυχτέρεψα
μέσα εις το σκοτάδι
κι έκανα μια σατιρική
και πιπεράτη σάλτσα
μα, συγχωρέστε φίλοι μου
του ποιητή τα φάλτσα.
Χάρηκα που στο Αίγιο
σε ένα περιγιάλι,
μ’ όμορφο γλέντι δείξατε
του Μεταξά τα κάλλη
κι ένα κομμάτι άλλαξε
εχθές εις το Μωριά
χρώμα Μακεδονίτικο
επήρε και θωριά.
Γι αυτά δε φταίει ο δάσκαλος
δε φταίμε όλοι οι άλλοι,
μα φταίει το Μεταξιώτικο
που έχουμε κεφάλι.
Που πήρε αέρα απ’ τη Ντουβρά
κι ήπιε νερό απ’ το Ρήγα.
Κάνει τα γέλια πιο πολλά,
τα κλάματα πιο λίγα.
Γι’ αυτό φίλοι μου εκδρομείς
φίλοι και πατριώτες
ποτέ μας δεν αλλάζουμε,
μένουμε ΜΕΤΑΞΙΩΤΕΣ.