Πως έπεσαν δυνατοί;
Με ἀπορία καὶ ἔκπληξι, μὲ πόνο καὶ σχετικὴ ἀπόγνωσι ὁ Δαυΐδ λέει τὸν παραπάνω λόγο τρεῖς φορές. «Πῶς ἔπεσαν δυνατοί;» (Β΄ Βασιλειῶν 2,19·25 καὶ 27). Σὰν νὰ κουβεντιάζη μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ λέη, «Μὰ εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατο καὶ ἀπίθανο. Δὲν εἶναι δυνατόν. Γίνεται νὰ πέσουν ἀκόμα καὶ οἱ δυνατοί;»
Ἡ δὲ συνέχεια τοῦ λόγου του εἶναι ἔπαινος γιὰ τὰ πρόσωπα τοῦ Ἰωνάθαν καὶ τοῦ Σαούλ. «Ἦσαν ἀγαπημένοι καὶ ὡραῖοι. Ἦσαν πάντα ἑνωμένοι. Ἦσαν εὐπρεπεῖς στὴ ζωή τους. Ἀκόμα καὶ στὸν θάνατο ἔμειναν ἑνωμένοι. Πετοῦσαν ἐλαφρότερα ἀκόμα καὶ ἀπὸ τοὺς ἀετούς. Ἦσαν πιὸ δυνατοὶ καὶ ἀπὸ τὰ λιοντάρια…Πονῶ γιὰ σένα, ἀδελφέ μου Ἰωνάθαν. Σὲ βλέπω ὡραῖο, σὰν τὴν ἄνοιξι!» (23-26).
Ὁ προφήτης Ζαχαρίας 11,2 κάμνει τὴν ἑξῆς σύγκρισι. «Ὀλολυξάτω πίτυς, διότι πέπτωκε κέδρος». «Ἂς θρηνήση τὸ πεῦκο, διότι ἔπεσε ὁ κέδρος». Δηλαδή, ἀφοῦ ἔπεσε ὁ κέδρος, ποὺ εἶναι ἕνα πολὺ δυνατὸ δένδρο, τότε πρέπει νὰ ξεκινήση τὸ θρῆνο τὸ πεῦκο, διότι ἡ πίτυς-πεύκη εἶναι δένδρο, τὸ ὁποῖο ἅπαξ καὶ κοπεῖ δὲν ξαναβλαστάνει. (Ἡ παροιμία λέγει, καταστρέφεσθαι ὡς πίτυς, δηλαδὴ καταστρέφεται ἐντελῶς). Ἢ καλλίτερα, ἀφοῦ ἔπεσε ἕνα δυνατὸ δένδρο, εἶναι φρόνημο νὰ προσέχη πολὺ ἕνα ψευτόδεντρο, διότι ὅπου νἆναι μπορεῖ νἄρθη καὶ ἡ σειρά του νὰ πέση.
Ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος λέγει, «Ὥστε ὁ δοκῶν ἑστάναι, βλεπέτω μὴ πέση» (Α΄ Κορινθίους 10,12). Δηλαδή, αὐτὸς ποὺ τὴ στιγμὴ αὐτὴ νομίζει, ὅτι εἶναι ὄρθιος, ἂς προσέχη, διότι μπορεῖ νἄρθη καὶ ἡ σειρά του νὰ πέση.
ΛΕΓΕΙ στὸ Γεροντικό, ὅτι ἄκουσε ὁ ἀββᾶς Ἀντώνιος γιὰ ἕναν νέο μοναχό, ὅτι ἔκανε θαῦμα. Αὐτὸς εἶδε κάποιους γέροντες νὰ εἶναι κουρασμένοι ἀπὸ τὴν ὁδοιπορία καὶ πρόσταξε τοὺς ὀνάγρους νὰ τοὺς μεταφέρουν μέχρι τὸν Ἀντώνιο. Οἱ γέροντες τὸ ἀνέφεραν στὸν Ἀντώνιο καὶ αὐτὸς εἶπε. Μοῦ φαίνεται, ὅτι αὐτὸς ὁ μοναχὸς μοιάζει μὲ πλοῖο φορτωμένο μὲ πολλὰ ἀγαθά, ἀλλὰ δὲν ξέρω ἂν θὰ φθάση στὸ λιμάνι.
Μετὰ ἀπὸ λίγον καιρὸ εἶδαν ξαφνικὰ τὸν Ἀντώνιο νὰ κλαίη, νὰ μαλλιοτραβιέται καὶ νὰ θρηνῆ. Τὸν ρώτησαν τότε οἱ μαθηταί του, ἀββᾶ γιατὶ κλαίεις; Καὶ ὁ Γέρων τοὺς ἀπάντησε. «Ἕνας μεγάλος στῦλος τῆς Ἐκκλησίας ἔπεσε αὐτὴν τὴν στιγμή». Τοὺς ἔλεγε γιὰ ἐκεῖνον τὸν νέο μοναχό, ποὺ εἶχε κάνει τὸ θαῦμα μὲ τοὺς ὀνάγρους… (Γεροντικὸ ΕΠΕ 1,50).
Ὅμως ὑπάρχη ἐλπίδα! Ἔχει ὁ Θεὸς μετάνοια γιὰ τοὺς δυνατούς, ἂν πέσουν, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἀδύνατους στήριγμα, ὥστε νὰ μὴν πέσουν.
ἀρ.νι.μα. Κυριακὴ 10.1.2016