Της ζωής...
της Όλγας Ντέλλα
Νιώθει κανείς την ανάγκη να ευχαριστήσει όλους αυτούς τους απλούς ανθρώπους, εθελοντές κανονικούς, που δωρίζουν κάτι πολύτιμο σε όλους εμάς, τους γονείς των παιδιών με αναπηρία: το χρόνο τους, το μεράκι τους, την αγάπη τους. Νιώθει την ανάγκη να τους αγκαλιάσει έναν-έναν.
Εθελοντές δίπλα από το "Σύλλογο των γονέων, κηδεμόνων και φίλων των ατόμων με αναπηρία της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας" που παλεύουν μαζί για τα αυτονόητα.
Φέτος μας γέμισαν δώρα εν όψει της γιορτής της μητέρας. Το ίδιο συνέβη και με το Ειδικό σχολείο Πτολεμαϊδας. Λουλούδια, δυόσμος, βασιλικός, μικρές κατασκευές και μια ολόκληρη γιορτή στο Σύλλογο για όλες εμάς. Νιώσαμε αιφνιδίως ότι υπάρχουμε. Γύρω μας αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι, οι εθελοντές, ο ακούραστος πρόεδρος, οι δάσκαλοι πριν λίγες μέρες στο σχολείο, ο ακούραστος στον ίδιο βαθμό διευθυντής. Όλοι τους με τρόπο συγκινητικό να εργάζονται πέρα από κάθε φαντασία. Να φροντίζουν. Και τα παιδιά και εμάς.
Τους ευγνωμονώ και τους ευχαριστώ. Έναν- έναν. Κάθε φορά που τους ανταμώνω, είτε στο Κέντρο φροντίδας, όπου τα παιδιά μας υπάρχουν σε μια συντροφιά αγαπητική, είτε στο Ειδικό σχολείο της πόλης μας, νιώθω τυχερή που ζω αυτή την απίστευτη συγκυρία, να συμβαίνουν πράγματα υπέροχα, με τα ελάχιστα της αγάπης, που είναι και τα μόνα αληθινά. Πράγματα αδιανόητα για είκοσι χρόνια πριν -και πολλά λέω. Ελπίζω και προσεύχομαι, πράγματα που θα περπατούν στις κορυφογραμμές της αγάπης. Που θα ανθίζουν σε πείσμα της απραξίας.
Πέραν τούτων μια μικρή στιγμή, από κείνες τις θαυμαστές στιγμές που ακινητοποιούν το χρόνο, ένα μικρό παιδί και ένα μικρό λουλούδι, μια στάλα, πέρα από ανθοπωλεία ή έτοιμες συγκινήσεις, που καλές είναι και αυτές, όμως τούτη η στάλα, είναι μια στάλα ευτυχίας, που τη δίνεις ψίχουλο-ψίχουλο αντίδωρο σε όλες αυτές, τις ίδιες με εσένα μάνες: "Μαμά, είναι δικό σου".