ΣΤΟΝ πρῶτο καιρὸ τῆς ἀρχιερατείας του, Ἰούλιος 1967 κ.ἑ., ὁ π. Αὐγουστῖνος βρῆκε ἑβδομηντατρία κενὰ ἐφημεριακῶν θέσεων, (περιοδικὸ ΣΑΛΠΙΓΞ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ τ.1968 σελὶς 5). Τότε ἦταν καὶ ἡ ἐπαρχία τῆς Ἀλμωπίας στὴν Μητρόπολί μας.
Ἔκανε ἔκκλησι, γιὰ νὰ προσέλθουν στὴν ἱερωσύνη. Μέσα στοὺς προσελθόντες ἦταν καὶ ὁ ἀγαπητός μας π.Χαράλαμπος Τοπαλίδης, δάσκαλος τότε στὸ χωριό του Σιδερά. Τὸν χειροτόνησε διάκονο στὶς 23.4.1970 στὸν ἹΝἉγίου Στεφάνου Πτολεμαΐδος. Φοιτῶν στὴ Σχολὴ τῆς Τήνου τοῦ στέλνει ὁ π.Αὐγουστῖνος γράμμα νὰ ἰδῆ τὴν Ἀναρράχη, κι ἂν τοῦ ἀρέση, νὰ τὸν διορίση. Μόλις εἶχε ἀποβιώσει ὁ π.Λαυρέντιος Παππουλίδης, ἐλθὼν ἀπὸ Ἀργυρούπολι τοῦ Πόντου. Ὁ π.Χαράλαμπος στέλνει γράμμα στὴν πρεσβυτέρα του Χαρίκλεια νὰ μεταβῆ ἀπὸ Σιδερὰ στὴν Ἀναρράχη καὶ νὰ ἰδῆ τὸ χωριό, σὰν πῶς εἶναι. Ὅμως ἡ πρεσβυτέρα Χαρίκλεια σκέφθηκε μὲ ἀνοιχτὴ τὴν Ἁγία Γραφή. -Τί ἀπάντησε ὁ Ἀβραάμ, ὅταν τοῦ εἶπε ὁ Θεός, «ἔξελθε ἐκ τῆς συγγενείας σου καὶ ἐκ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου καὶ δεῦρο εἰς γῆν ἣν ἄν σοι δείξω». Δὲν ἀπάντησε τίποτε. Μόνον ἐξῆλθε. Ἔτσι ἦρθαν στὴν Ἀναρράχη καὶ ἄρχισε ἐδῶ τὸ μεγάλο χωράφι καὶ ἁλώνι του ὁ π.Χαράλαμπος. Ἐσοδεία Κυρίου. Ἀπ’ τὸ πρωΐ ὡς τὸ βράδυ. Καὶ σχολεῖο, καὶ μιὰ οἰκογένεια δεκαμελής…!!!
Περὶ τὰ τέλη της εἶχε, κοντὰ σὲ ὅ,τι εἶχε, καὶ τὴν γερόντισσα μάννα του. Τὴν περιποιοῦνταν μόνος του. Δὲν ἄφηνε κανένα ἄλλον. Ἐκοιμήθη ἡ μάννα του πλήρης ἡμερῶν τὸ 1989. Πρὶν ἀπὸ τὸ 1986, στὰ χρόνια καλῶν κυβερνητικῶν ἀλλαγῶν ἔπρεπε νὰ γίνη καὶ μία ἀλλαγὴ στὴν Ἀναρράχη. Τὸ ζητοῦσε ὁ καιρός(;). Ἦταν τὰ ἀμφισβητούμενα τῶν τοπικῶν μαχῶν στὸ πρόσφατο παρελθόν... Ἄλλοι τἄλεγαν «γιορτὲς μίσους» καὶ ἄλλοι …. Ὁ π.Χαράλαμπος ἔλεγε νὰ σβύσουν ὅλα αὐτὰ πλέον κι ὁ κόσμος νὰ μονιάση! Ἔλεγε σὲ ὅλους «εἶμαι πατέρας ὅλων τῶν παρατάξεων. Ποιὸν νὰ ξεχωρίσω;». Μάλιστα δέ, ὅπως ἔλεγε πάλι ὁ ἴδιος, «Ἔψαχνα νὰ βρῶ, τὶ ἔπραξε ἐκεῖνον τὸν καιρό, ὁ π.Αὐγουστῖνος. Καὶ συνάντησα ἕναν καὶ μοῦ εἶπε, ὅτι Στὴν μάχη τοῦ Βαθύλακκου μεταξὺ τοῦ ΕΛΑΣ καὶ τοῦ Στρατοῦ εἶδαν ἕναν παπᾶ μὲ λευκὴ σημαία μέσα στὰ διασταυρούμενα πυρά. Ἦταν, μοῦ εἶπε, ὁ Καντιώτης!»
Μεταφέρω κάποτε στὸν π.Χαράλαμπο δύο παράπονα τοῦ π.Αὐγουστίνου. Ὅτι ἄναψε ἕνα σπίρτο στὴν Ἀναρράχη καὶ δεύτερο δὲν θέλει νὰ χτίση Ναό. Τὰ δύο αὐτὰ τὰ μετέφερα στὸν π.Χαράλαμπο καὶ μοῦ ἀπάντησε. «Στὴν Ἀναρράχη δὲν ἄναψα, ἀλλὰ προσπάθησα νὰ σβύσω τὸ σπίρτο. Καὶ γιὰ τὸ δεύτερο εἶπε, θέλω νὰ χτιστοῦν Ναοὶ στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν καὶ ὕστερα νὰ χτιστῆ καινούργιος ἉηΓιώργης». Τότε ἡ παπαδιὰ Χαρίκλεια ἔγραψε ἕνα πολὺ καλὸ γράμμα στὸν ἐπίσκοπο γιὰ ὅλα αὐτά. Μάλιστα δὲ σὲ Σύναξι πρεσβυτερῶν ὁ π.Αὐγουστῖνος ἀνεζήτησε τὴν παπαδιὰ τοῦ π.Χαράλαμπου ὡς «τὴν σοφὴ καὶ λογία πρεσβυτέρα». Ὅλα αὐτὰ ὅμως δημιούργησαν κάποια ψυχρότητα στὶς σχέσεις τους. Σαὐτὴν τὴν περίοδο κάποια Κυριακὴ ὁ π.Αὐγουστῖνος λειτούργησε σὲ παρακείμενη ἐνορία καὶ καθ’ ὁδὸν πρὸς Φλώρινα πέρασε ἀπὸ τὴν Ἀναρράχη, γιὰ νὰ ἐπισκεφθῆ τὴν ἀσθενοῦσα γερόντισσα μάννα τοῦ π.Χαράλαμπου. Στὸ σαλόνι μᾶς πρόσφερε ἡ παπαδιὰ ἄλλον γλυκὸ κι ἄλλον καφέ. Ὁ π.Αὐγουστῖνος ζήτησε ἕνα ποτήρι νερό. Σηκώθηκε ὄρθιος καὶ εἶπε, «π.Χαράλαμπε, σοῦ ζητῶ συγγνώμη, ποὺ σὲ στενοχώρησα!!!».
Αὐτὴ ἦταν ἡ στιγμὴ ἑνὸς μεγάλου πατέρα πρὸς ἕνα παιδί του!!!
Στὶς 23.6.1986, Δευτέρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ π.Αὐγουστῖνος ἐθεμελίωσε καὶ τὸν περίλαμπρο ναὸ τῆς Ἀναρράχης, στολίδι τῆς περιοχῆς, γιὰ τὸν ὁποῖο ἐκοπίασε πολὺ ὁ π.Χαράλαμπος καὶ οἱ Ἀναρραχιῶτες ὅλοι!!!
Τώρα ἀντάμωσαν κι οἱ δυό τους ἐκεῖ στὰ μεγαλειώδη αἰώνια καὶ μαζὶ πλέον χαίρονται τοὺς ἀγαθοὺς καρποὺς τῆς διακονίας των στὴν Ἐκκλησία.
Νὰ ἔχουμε τὴν εὐχή τους.
23.12.2024 ἀρνιμα