πλατΜικρ207 1

Ἄσι ἄσι, κι ποῦ νὰ στὰ λέου. Ἕνα βράδ’ τώραϊας, προυτοῦ καμπόσις μέρις, εἶδα ἕνα ἴνουρου. Λέν’  ὅτ’ εἶνι χαζὰ τὰ ἴνουρα, ἀλλὰ ἀποὺ καμνιὰ φουρά, ἅμα θέλν βγαίν’ κι ἀλήτεια. Θαρρῶ ἔτσιας εἶνι κι αὐτόϊας τοὺ θκόμ’. Ἦμαν, λέει, στοὺ χουργιὸ κι ‘γώ.

Λιέου τ’ μάνναμ’, νὰ βγῶ σιαπάν’ κατ’ ‘μπλατέα. Κι αὐτὴν μὶ λάβζι ἀράδα κι μἴλιγι νὰ μὴν πααίνου κι οὔτι νὰ τηρήσου κατ’ ἰκεῖ. Ἀλλὰ κι γὼ γκριζιαλνοῦμαν ἀράδα. Ἔ μά, τ’ λέου. Θέλου νὰ πααίνου. Κι νὰ δῆς, κάτ’ μἔτρουγι ἀποὺ μέσαμ’. Πὼς θὰ σκουντάψου σὶ κάτ’ λουῆς. Μὶ καμπόσις ντρασκλιὲς βγῆκα στοὺ Μισουχώρ’. Λέλεμ’ ἡ καημένουζμ’. Εἶδα κι φρίθκα. Πῆγα ὅμους πρῶτα στ’ μπάμπουμ’ τ’Στέργινα. Μὶ φίλτσι κι μὶ ἀκέρασι ἕνα ρόϊδου.

Ὕστιρα πῆγα σνἸκκλησιὰ στοὺν ἁηΓιώρ’, δίπλα στς μπάμπουζμ’ τοὺ σπίτ’. Ἰκεῖ εἶδα τς παπποῦδις ὅλ’ ἁπ’ κάθουνταν ἀπ’ ὄξου στοὺ χαϊάτ’. Ἄλλ’ ἔστριβαν τσιγάρις κι ἄλλ’ ρουφοῦσαν νταμπάκου, σὰν τοὺν παπποῦμ’ τοὺν Στέργιου.

Ἦταν κι ἀ οἱ δγυὸ οἱ θκοί μας οἱ Τρανοί. Ἡ παπαΝικόλας κι ἡ παπαΧρήσους. Ἦταν ἡ Τζιουνουβάγγιλους, ἡ Τζιουνουζιώγας, ἡ Χαϊνταρουκώτσιους, ἡ Τσιουβάκας, ἡ Θουδουρουϊάνντς, ἡ Καβρουνικόλας, ἡ Μήκας, ἡ Νατσιουγκουντῆς, ἡ Σκαριμπουγκουντῆς, ἡ μπαρμπαΚώτσιους ἡ Γραμματκός, ἡ Γκουριαμουβαγγέλτς, ἡ Ζαραβιγγουζιώγας, ἡ Γκουβρουντιώνας, ἡ Γκουβρουχαρίσ’, ἡ Γκουβρουζιώγας, ἡ Γκισιλούλτς, ἡ Παδημητρουνικόλας, ἡ Παδημητραντώντς, ἡ Γκαλτσουχρήσους, ἡ Γκουβρουνάτσιους.

Χάρκα ἁπ’ εἶδα ὅλ’ τς παλιοὶ τς παπποῦδις μας μαζουμέν’ ἰκεῖ στοὺ μισουχώρ’. Κάνα δγυὸ ἔπιζαν κι τὰ γκιόσια.

Τς εἶδα ὅλ’ κι σιγουμασλατοῦσαν κι οὕλου σκλημουργιοῦνταν κι φαίνουνταν στιναχουρημέν’. Φσοῦσαν κι ξιφσοῦσαν ἀράδα. Ἔδειχναν ὅτ’ κάποια παπίλα βαριὰ τς βασάντζι. Πααίνου κι γὼ ἀποὺ κουντά τς, ἀμπουτὶς μι ἀγαποῦσαν στοὺ χουργιὸ ὅλ’ οἱ παπποῦδις. Φαντάσ’ ἡ Θουδουρουϊάνντς, φόντς ἦμαν πιδὶ ἀκόμα μὶ φώναζι, Νικόλαε, ὅπους λέν’ στὰ μαναστήργια κι οἱ ἰκκλισιαστκοί. Τς χιρέτσα κι τς λέου. Ο ρά, παπποῦδις, τὶ ἔπαθέτι ὅλ’ κι σᾶς γλέπου παρατουρζμέν’, σκιαγμέν’ ἀ κι σικλιτζμέν’; Σὰν τὶ βάσανου ἔχτι κι σᾶς βαραίν’ τόσου, τοὺ ἔρμουτ’;

Τότις μὶ ἀπηλουήθκαν ὅλ’ ἀντάμα μὶ ἕνα στόμα.

Ἀ ρα πιδίμ’ Νικουλάκ’, σκέφτουμέστι ὅλ’ κι λέμι, σιαποῦ θὰ τραγδοῦμι κι θὰ χουρεύουμι τοὺν ἁηΒασίλ στοὺ κινούργιου τοὺ Μισουχώρ’ ἁπ’ μᾶς φκιάν’ τώρα; Ἔφκιανάμι ὅλα μας τὰ χρόνια ἕναν τρανὸ χουρὸ κι χόριβάμι ὅλ’, μκροὶ τρανοί. Ἦταν ἡ καπιτάνιους μὶ τὰ κυπριὰ κι τὰ κουδούνια, οἱ φουστανιλιάϊδις μὶ τς ξυλουμαχαίρις κι τὰ κιντμένα φίδγια μὶ χαντρούλια, οἱ γκουρμπιταί, κι τόσα πιδγιά. Χόριβαν κι οἱ γναῖκις τὰ Φῶτα, τς Λαζαρίνις, ‘μΠασκαλιὰ κι ἄλλις φουρὲς στοὺ χρόνου. Πῶς θὰ ἔρχιτι στ’ χαρὰ ἡ γαμπρὸς κι ἡ νύφ’ κι μαζί τς κι ὅλου τοὺ χουργιό; Τόσους κουσμάκς δὲ θὰ ἀμπουδγιοῦντι;

Πῶς θὰ πιρνοῦν οἱ γίδις μας κάθι προυὶ κι τοὺ βράδ’ π’ θἄρχουντι ἀπ’ σιακάτ’ ἀπ’ τ’ βουσκή ἀπ’ τ’Τσάγκαρ’ κι τ’Γκούβα;

Ἀποὺ ποῦ θὰ πιρνοῦν τὰ βόδγια μας τοὺ προυΐ π’ τὰ μαζών’ ἡ γιλαδάρς ἀ κι τοὺ βράδ’ π’ θἄρχουντι πάλι στοὺ χουργιό; Ὕστιρας πάλι αὐτάϊας τὰ τσιμέντα δὲν θὰ γιουμώζν βουνιὲς ἀπ’ τὰ γιλάδγια κι ἀπ’ τὰ μπλάργια κι τὰ γουμάργια ἅμα πιρνοῦν ἀποὺ ἰδώϊας;

Ποῦ θὰ σταματοῦν τ’ αὐτουκίνητα τς ἡ Γκουβρουγιώργους κι ἡ Καραθουμᾶς κι νὰ πλοῦν ζαρζαβάτχια; Ἢ πάλι ἡ Γιάνντς μὶ τοὺ λιουφουρείουτ’ κάθι προυΐ; Ἢ ἡ Κώστας τ’Μήκα μὶ τοὺ ταξίτ’; Ἢ ἰκεῖνα τὰ παλιάμαξα τὰ μαρμαράθκα; Σιαποῦ θὰ στέκουντι αὐτά;

Πῶς θὰ πιρνοῦμι ἰδῶϊας ἀνάμισα ἀπ’ αὐτάϊας τὰ στινούργια μὶ τὰ πράματα φουρτουμένα ξύλα ἢ τσάκνα; Θὰ χουροῦν τὰ μπλάργια κι τὰ γουμάργια μας ἢ θὰ σκουντάφτν ἀράδα κι θὰ τσακίζν τὰ πουδάργια τα;

Πῶς θὰ τὰ πιρνοῦμι πάλι φουρτουμένα μὶ τὰ γαλίκια κουπρὲς γιὰ τοὺ χουράφ’ ἢ ἄχυρου γιὰ τν ἀχυρῶνα μας, ἅμα θἄχουμι τ’ἁλώνια;

Ἰδῶϊας σν πλατέα ἰσεῖς τὰ δασκαλούλια μαζεύουσάσταν κι ἔπιζέτι χιουνουπόλιμου κι ἀποὺ καμνιὰ φουρὰ κι πιτρουπόλιμου. Ἅμ’ τώρα πῶς θὰ τὰ φκιάντι αὐτά; Ἀλλὰ τώρα λέν δὲν ἔχ’ κι πιδγιὰ τοὺ χουργιό…

Μόρα, κουριμὸς νὰ γένουνταν ὅλα κι λύκους νὰ τὰ φάη, ἀλλὰ ἄφσαν κι αὐτέσισιὰ τς ξιπατουμένις τς κουλόνις σὰ στχειὰ κι σὰν τοὺν Μπούρνου ἰδῶϊας στ’ μέσ’. Τἀλάχιστουν, ἁπ’ ἴλιγι κι ἡ Γκαλτσουνάτσιους, νὰ τς παραμιρνοῦσαν σὰν παρακεῖθι κι νὰ μὴν τς ἔχουμι σὰ σκιάχτρα κι σὰν τ’ γάτα κι τοὺ παγούρ’ τ’ ρακὶ ἰδῶϊας στ’μέσ’.

Τὶ νὰ σὶ ποῦμι, ἀ ρὰ Νικουλάκ’. Ὀ ρὰ σιούρτσι τοὺ μνυαλό μας κι σκαπέτσι ἡ ὕπνους. Δὲ μᾶς χουράει ἡ τόπους κι δὲν μᾶς ἀκουλνάει ντὶπ ὕπνους γλέπουντας αὐτάϊας τὰ μύθχια, ἀπ’ φκιάντι τώραϊας στοὺ Μισουχώρ’.

Ἂει νὰ μάθς κι νὰ ξέρς κι σὺ κι ὅλ’. Ἦταν κα τοὺ 1952. Ἰτότις εἰχάμι πρόϊδιρουν τοὺν Γκουβρουγιώργου. Ἰάτους, ἰδῶ εἴντους κι αὐτός. Στς 7 Σιπτιμβρίου 1952 ἀπουφάσισι ἡ Κοινότη μας νὰ φκιάσ’ ἰδῶϊας σν τουπουθισία Μισουχώρ’, ἔτσιας τοὔλιγάμι, Κοινουτικὴ πλατέα. Ἦταν ἕνα νοικουκυργιό π’ δὲν τοὔχαμι στοὺ χουργιό μας. Ἀ ρά, σιαποῦ θὰ ἀναδέχνουμάσταν ‘ν καημέν’ τ’ βασίλτσα τ’ Φειρδιρίκ’ ἅμα θἄρχουνταν; Ἁπ’ λές, γίνκι ἀπουλυτρίουσ’ σὶ καμνιὰ ἱξακόσια τιτραγουνκὰ μέτρα ἀπάν’ κάτ’ στ’ ἁλώνια ἁποὺ εἶχαν αὐτοῦϊας. Οἱ συνουρίτις ἦταν Στέργιους Πιτσιλόπουλους 99τ.μ. Βασίλτς τ’ Μακρυϊάνν’ 99τ.μ. Γ. Σταθόπουλους 204τ.μ. Βαγγιλὴ κι Κατιρίν’ Παπαδόπουλ’ ἀποὺ 99τ.μ. Ἔτσιας γίνκι ἡ πλατέα στοὺ χουργιό μας.

Κάναν κιρὸ εἴχάμι λάσπις, εἰχάμι βουνιὲς κι γκαγκαράτζις ἀπ’ τὰ ζουντανὰ ἁπ’ πιρνοῦσαν κι αὐτὰ ἀποὺ ἰδῶϊας. Δὲν εἰχάμι αὐτὰ τὰ λυκουτσιμέντα, τς κουλόνις κι ὅλα τὰ μουρέλα ἀπ’ φκιάν’ τώρα.

Ἔχ Παναΐαμ’ καλή. Ἂς τοὺ δοῦμι κι αὐτὸ κι σὰν τὶ ἄλλου ἔχν νὰ δοῦν τὰ μάτχια μας… Μακάρ’ νὰ εἶνι κι ὅλα καλά. Ἄσι κι τὰ ἴνουρα. Ἄσι νὰ γκρινιάζν κι νὰ σκλημουργιοῦντι οἱ παπποῦδις ἰκεῖ στοὺ Μισουχώρ’ τ’ Μικροβάλτου. Παπποῦδις εἶνι. Μὴ τς δίντι κι τόσου σημασία…

Λέτι νἄρθ’ κιρὸς κι νὰ φκιάν’ στς πλατέεις σήριγγις, ὅπους αὐτοῦ σιακάτ’ σν Ἰγνατία πααίνουντας γιὰ τ’Σαλουνίκ’; Λέλεμ’ ἡ καημένουζμας!

Ὕστιρα ἀποὺ15 μῆνις

ἀφόντας ἔφυγι ἡ μάνναμ’

ἀρνιμα.

Τ’ἉηΛιᾶ μας 2022, κι χρόνια πουλλὰ Χουργιανοί!

Πόσα μπλάργια κι γουμάργια ἀνέβηναν κάναν κιρὸ ἀπάν’ στοὺν ἉηΛιᾶ!

Μὴ χαζὰ ρά, μὴ χαζὰ ρά. Ὑγεία, ρά, κι ὅλα τἄλλα εἶνι ἀποὺ χαζὰ μέχρι μψόχαζα.

πλατΜικρ207 1

πλατΜικρ207 2