Ἔμ μιράκια εἶνι αὐτά. Τέτχοιουν κιρὸ ἔφκιαναν γαλατόπτις στοὺ χουργιό μας οἱ γναῖκις. Ἦταν τ’ἉϊΡουσαλιοῦ (τῆς ἁγίας Ἱερουσαλήμ;), π’γουνατοῦσαν (ἄρα ἦταν τῆς Πεντηκοστῆς). Ἔφκιαναν πρῶτα μὶ εἴκουσ’ πέτουρα ψημένα μνιὰ τυρόπτα. Ὕστιρα ἔφκιαναν κι γαλατόπτις.
‘ΝΚυργιακὴ τς πάηναν σνἸκκλησιὰ κι στοὺ τέλους τς μέραζαν σὶ ὅλνους. Τηροῦσαν κὶ λίγου πχοιὰ ἦταν καλλίτιρ’ πίτα.
Ἴλιγι ἡ Κουτουλουζιώγινα σν Κουτουλουνικόλινα, Μό ρα νύφ’, τς νυφαδγιᾶζμ’ τς Μπατσιακουβασίληνας (τ’παπποῦ τ’τρανοῦ τ’Μπατσιακουβασίλ’ 1879) τὰ πέτουρα εἶνι φτνότιρα ἀπ’ τς θκές σας. Κι ἡ ἄλλ’ ‘νἴλιγι. Ναὶ μά, ἀλλὰ ἰμεῖς ἔφκιασάμι τρεῖς πίτις ἀποὺ εἴκουσ’ πέτουρα. Μνιὰ γιὰ τνἸκκλησιά, μνιὰ ἔστειλάμι στς ἄντρεις π’βουσκοῦν τὰ γίδγια κὶ μνιὰ γιὰ τὰ κούτσκα μας ποὺ γλέπν ἀ κὶ νταβίζν κι αὐτὰ ἀράδα νὰ φᾶν πίτα.
Εἶχι δὲν εἶχι κι ἡ μάνναμ’ τς προυἄλλις, ‘μΠαρασκιβὴ τς 12 Ἰουνίου, ἰδώϊας στοὺ Μαναστήρ’, σκούμπουσι τὰ μανίκια τς, ἔδισι βλάχα τοὺ μαντήλ’ κι ἀρχίντσι νὰ δίν’ ἰντουλές. Φέρτι μι ψίχα ἀλέβρ’ ἴσια γιὰ ἕνα χουντρὸ πέτουρου. Λίγου ἅλας. Φέρτι δγυὸ κιλὰ γάλα, ἀπ’ αὐτάϊας ἀπ’ πίνουντι τ’Μιγάλ’ Παρασκιβὴ κι δὲν ἀρτένισι, δγυὸ πουτήργια σιμιδγάλ’ χουντρό, ἕνα βιτάμ, ἱνάμψ’ πουτήρ’ ζάχαρ’, ἀ κι πέντι αὐγά.
Τ’ἀλέβρ’ τὄφκιασι πρῶτα ζμάρ’. Ὕστιρα ἔφκιασι τρία γκουρμόλια. Αὐτάϊα τἄφκιασι τρεῖς πιτοῦλις. Ὕστιρα τς ἄλειψι μὶ βιτάμ ἀμπρὸς κι πίσου. Ὕστιρα τς ἀκόλτσι κιὰ τς τρεῖς κι τς ἔπλασι μὶ τοὺν πλάστ’ ἕνα χουντρούτσκου πέτουρου. Ἀπ’ τοὺ πέτουρου ἀρτιρνοῦσι λίγου, γιὰ νὰ φκιάσ’ λίγουν κόθουρουν. Ἅμα ἱτοιμάσκι τοὺ πέτουρου, ὕστιρα ἀρχινάει κι φκιάν’ ‘νκρέμα, κουρκούτ’ μὶ γάλα ‘νἴλιγαν παλιά, γιατὶ ἔβαναν μόνου ἀλέβρ, ποῦ νἄβρισκναν σιμιδγάλ’. Ἔβαλι νὰ βράσ’ τοὺ γάλα. Ἀνακάτουσι μέσα τοὺ σιμιδγάλ’ μὶ τ’ζάχαρ’ κι τοὺ βιτάμ. Ἰδῶ ἀνακατών’ κι τ’αὐγά, ἀφοῦ χλιώσ’ ἡ κουρκοὺτ’ γιὰ νὰ μὴ ζγκρουβαλιάσν’. Ὅμους κρατάει τς δγυὸ τς κρόκ’ ἀχώργια. Αὐτοὶ τς χτυπάει κι τς βάζ’ ἀπάν’ ἀπάν’ σμπίτα, γιὰ νὰ πχιάσ’ πέτσα, νὰ πάρ’ χρῶμα κρουκί, κι νἆνι ὄμουρφ’. Βάν’ τοὺ πέτουρου στοὺ ταψί, ἀφοῦ ἀλείψ’ τοὺν πάτουτ’ μὶ λίγου βιτάμ, κι ρίχ’ μέσα ‘νκρέμα, κι ‘νἁπλών’ σὶ ὅλου τοὺ φύλλου. Ὕστιρα γυρνάει τοὺ πιρισσιβούμινου φύλλου κι τοὺ φκιάν’ μκρὸν κόθουρουν, κι ἀποὺ πάν’ ρίχ’ τς δγυὸ τς κρόκ, γιὰ νὰ πάρ’ χρῶμα μὶ τοὺ ψήσιμου. Ἅμα ἔχν στοὺ σπίτ’ κούτσκα, τὰ δίν’ τοὺν τέντζιρ’, ὅπ’ γίνκι ἡ κρέμα κι πλιακουτοῦν μέσα μὶ τὰ χλιάργια κι ἀγλύφν ἀκόμα κι τοὺ τσικνουμένου, ἅμα εἶχι ἁρπάξ’ κὶ λίγου.
Ὕστιρα τ’βάν’ στοὺν φούρνου στς 180ο τςβαθμοὶ κι ψένιτι.
Ἅμα ρουδίσ’, τότι τ’βγάν’. Αὐτὸ εἶνι τοὺ σμάδ’. Ἡ γαλατόπτα τρώιτι ζιστή.
Κάθουνταν λουύρ’ λουύρ’ στοὺ τραπέζ’ νέις γναῖκις, χάζιβαν κι ἀπουροῦσαν πῶς κατάφιρνι ν’ἀνοίξ’ τοὺ πέτουρου κι ὅλις τς νοικουκυρίσις τς δλιὲς μὶ τ’σειρὰ μνιὰ μπάμπου μὶ ἰνηνήνταδγυὸ χρόνια!
Ἰὰ νὰ δῆς. Μᾶς ἔβαλι ματουγυάλια μνιὰ μπάμπου ἰνηνταδγυὸ χρόνια! Κάναν κιρὸ ἀπ’ τὰ πινήντα κι ἀπάν’ τς ἴλιγάμι μπάμπις!
Ἄει παπαδγιἈφρουδίτ’
κι ἡ γιός τς ἀρ.νι.μα.
