ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ πλέον τὰ κείμενα τῶν προφητῶν μὲ σαράντα πέντε ἀναφορὲς ποικίλου περιεχομένου. Ἀπ’ αὐτὲς θὰ ἐπιλέξουμε ἐνδεικτικὰ λίγες ξεχωριστὲς περιπτώσεις.
Στὸν Ὠσηὲ 7,16 κατηγορεῖ ἐξ ὀνόματος τοῦ Θεοῦ τοὺς ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ.
Ἀντὶ νὰ ἔλθουν, λέγει, σὲ μένα, αὐτοὶ πῆγαν ζητώντας βοήθεια πότε στοὺς Ἀσσυρίους καὶ πότε στοὺς Αἰγυπτίους. Σκέφτηκαν πονηρὰ ἐναντίον μου. Διελύθησαν ἐντελῶς. Ἀπὸ τὴν ἀγωνία τους ἔγιναν σὰν ἐλαττωματικὸ τόξο. Θὰ τοὺς σφάξουν ὅλους «δι’ ἀπαιδευσίαν γλώσσης», ἐπειδὴ ἡ γλῶσσα τους ἦταν ἀπαίδευτη στὶς διπλωματίες τους μὲ τοὺς Ἀσσυρίους.
Στὸν Ζαχαρία 14,12 παρατίθεται ζωηροτάτη περιγραφὴ τιμωρίας τῶν ἐχθρῶν καὶ βλασφήμων τοῦ Θεοῦ. «Ἰδοὺ ἔρχονται ἡμέραι Κυρίου ... Αὐτὴ θὰ εἶναι ἡ πτῶσι ὅσων ἐξεστράτευσαν ἐναντίον τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀπὸ τὴ λέπρα θὰ λυώσουν οἱ σάρκες τους, ὅπως θὰ στέκονται ὄρθιοι, θὰ χυθοῦν τὰ μάτια τους ἀπὸ τὶς κόγχες καὶ θὰ λυώση ἡ γλῶσσα τους μέσα στὸ στόμα τους». Τὰ χαιρέκακα μάτια τους καὶ ἡ βλάσφημη γλῶσσα τους θὰ τιμωρηθοῦν μὲ πρωτότυπες τιμωρίες. Τὰ μὲν μάτια τους θὰ ξεχυθοῦν ἀπὸ τὶς κόγχες τους καὶ ἡ γλῶσσα τους θὰ λυώση μέσα στὸ στόμα τους.
ΣΤΟΝ προφήτη Ἡσαΐα ἔχουμε 11 παραθέματα. Μεγαλειώδης εἶναι ἡ προφητεία τῆς ἡμέρας Κυρίου. Τότε ἕνα ἀπὸ αὐτὰ θὰ εἶναι καὶ «ἡ τρανὴ γλῶσσα τῶν μογιλάλων» (35,6). Στὶς μέρες ποὺ θὰ ἔλθη ὁ Κύριος γλῶσσες βουβῶν-μουγγῶν ἀνθρώπων θὰ μιλήσουν πεντακάθαρα, εὐκρινέστατα.
Λίγο πρὶν τελειώση ὁ προφήτης Ἡσαΐας στὸ 66,18-19, λέγει, ὅτι ἐρχόμενος ὁ Κύριος, θὰ συγκεντρώση ὅλα τὰ ἔθνη καὶ ὅλες τὶς γλῶσσες, καὶ θὰ ἔλθουν νὰ ἰδοῦν τὴν δόξα του. Στὴν συνέχεια λέγει ὅτι ἀνάμεσα σαὐτοὺς ποὺ θὰ στείλη «σεσωσμένους»-Ἀποστόλους θὰ εἶναι καὶ ἡ Ἑλλάδα!
Ο ΙΕΡΕΜΙΑΣ ἔχει ὀχτὼ παραθέσεις γιὰ τὴν γλῶσσα. Στὸ 9,3 λέγει ὅτι «ὅλοι ἐξ αἰτίας τῆς εἰδωλολατρίας μοιχῶνται καὶ ἔγιναν σύνοδος ἀθετούντων-παραβατῶν, ἡ δὲ γλῶσσα τους εἶναι τεντωμένη σὰν τὸ τόξο ποὺ τοξεύει, γιὰ νὰ προκαλέση μόνο κακό». Στὸ 9,5 καὶ 8 «ἡ γλῶσσα τους σπούδασε νὰ λέγη μόνο ψέματα» καὶ «εἶναι βολίδα ποὺ μιλώντας τοξεύει καὶ πληγώνει μὲ τὰ δόλια λόγια».
Στὸ 18,18 γίνεται συνωμοσία ἐναντίον τοῦ προφήτη καὶ συνεννοοῦνται «νὰ τὸν πατάξουν ἐν γλώσσῃ», δηλαδὴ νὰ τὸν καταγγείλουν στὸν βασιλιᾶ καὶ νὰ τὸν καταδικάση σὲ θάνατο.
Στὸ 23,31-32 λέγει ὅτι θὰ τιμωρηθοῦν οἱ ψευδοπροφῆτες ποὺ ἔκλεβαν τὶς πραγματικὲς προφητεῖες, πὼς τάχα εἶχαν ἀποκάλυψι Θεοῦ, καὶ ἡ γλῶσσα τους ἔλεγε λόγια κούφια ἢ τὰ ὄνειρά τους.
ΣΤΟΥΣ Θρήνους Ἱερεμίου 4,4 ὁ προφήτης θρηνεῖ γιὰ τὰ παιδιά, τὰ ὁποῖα θηλάζουν, καὶ ἐπειδὴ οἱ μητέρες τους δὲν θὰ ἔχουν γάλα, «γιαὐτὸ ἀπὸ τὴν δίψα καὶ τὴν πεῖνα θὰ ξηραθῆ ἡ γλῶσσα τῶν μικρῶν καὶ θὰ κολλήση στὸν φάρυγγα».
ΣΤΗΝ Ἐπιστολὴ Ἱερεμίου στ.7, κοντὰ στὰ ὅσα λέγει γιὰ τὰ εἴδωλα τῆς Βαβυλῶνος, γιὰ νὰ φυλαχθοῦν οἱ αἰχμάλωτοι ἀπὸ αὐτά, τοὺς λέγει ὅτι αὐτὰ μοιάζουν μὲ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ εἶναι ἄψυχα. Μάλιστα δὲ «ἡ γλῶσσα τους εἶναι κατεξυσμένη ὑπὸ τέκτονος». Δηλαδὴ εἶναι χρυσᾶ καὶ ἀργυρᾶ, εἶναι καὶ στολισμένα σὰν τὴν φιλόκοσμο παρθένο, ἀλλὰ τὴν νεκρὴ γλῶσσα τους τὴν λάξευσε στὸ ἄψυχο μάρμαρο ἡ σμίλη μὲ τὸ χέρι τοῦ ἀρχιτέκτονος.
ΣΤΟΝ Ἰεζεκιὴλ 3,26-27 λέγει ὁ Θεὸς στὸν προφήτη, «θὰ δέσω τὴν γλῶσσα σου, ὥστε νὰ μὴν μιλᾶς πλέον καὶ νὰ μὴν τοὺς ἐλέγχης, ὅπως μέχρι σήμερα, διότι ὅλοι αὐτοὶ εἶναι οἶκος παραπικραίνων καὶ γιαὐτὸ εἶναι ἀνάξιοι νὰ ἀκούσουν τὸν λόγο. Ὅταν πάλι θὰ μιλήσω σὲ σένα, τότε θὰ ξανανοίξω τὸ στόμα σου καὶ θὰ τοὺς πῆς. «Νά, τὶ λέγει ὁ Κύριος. Ὅποιος ἀκούσει, ἂς ἀκούση, κι ὅποιος ἀπειθήσει, ἂς ἀπειθήση, διότι εἶσθε ὅλοι γενιὰ ποὺ μὲ ἐξοργίζετε πολύ».
ΠΑΡΑΘΕΣΑΜΕ στὰ ἀνωτέρω (σὲ ἕξι συνέχειες γιὰ νὰ εἶναι εὐκολομάσητο) τὴν διδασκαλία τῆς Καινῆς καὶ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης γιὰ τὴν γλῶσσα. Μόνο στὴν Παλαιὰ ἔχουμε 163 ἀναφορές. Εἶναι τὸ εὐλογημένο ὄργανο δημοσιεύσεως τοῦ ἐσωτερικοῦ περιεχομένου τοῦ ἀνθρώπου. Ἀσφαλῶς δὲ ὅ,τι ὑλικὸ ἔχει στὴν ἀποθήκη καὶ στὸ θησαυροφυλάκιό του τὸ ἐσωτερικό μας αὐτὸ θὰ βγῆ καὶ πρὸς τὰ ἔξω. Ἄρα ἡ γλῶσσα καὶ ὁ προφορικὸς λόγος μας λειτουργεῖ ὡς καθρέφτης, ὁ ὁποῖος κάμνει φανερὸ τὸν ἔσω ἄνθρωπο.
Ὁ Ἰούδας μὲ τὴ γλῶσσα του ἀνακοίνωσε στοὺς Ἀρχιερεῖς τὸ δαιμόνιο τῆς φιλοχρηματίας (Ματθαίου 26,15), ποὺ εἶχε εἰσέλθη μέσα του. Ὁ Πέτρος πρῶτα ἀρνήθηκε, «οὐκ οἶδα τὸν ἄνθρωπο» (Ματθαίου 26,72), καὶ ὕστερα ἀφοῦ ἔκλαυσε πικρῶς (Ματθαίου 26,75) ὁμολογεῖ, «Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε» (Ἰω 21,17). Ὁ Θωμᾶς πρῶτα ἀνακοίνωσε τὴν ἀμφιβολία του περὶ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ (Ἰωάννου 20,25) καὶ στὴν συνέχεια ὁμολόγησε τὴν ὑπέροχη ὁμολογία του, «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου» (Ἰωάννου 21,28).
Αὐτὴν τὴν δημοσίευσι-ὁμολογία τῆς πίστεως μὲ τὴν γλῶσσα ἀναφέρει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγοντας, «καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν» (Ρωμαίους 10,10).
Κατακλείοντας τοῦτον τὸν περὶ γλώσσης λόγο, ποὺ εἶναι ἕνα ἐράνισμα τῶν θεοπνεύστων λόγων τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἂς εὐχηθοῦμε ἡ γλῶσσα μας, ἀλλὰ καὶ τοῦ κάθε χριστιανοῦ ἀδελφοῦ ἢ νὰ εἶναι ἢ νὰ γίνη κιθάρα καὶ λύρα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὥστε νὰ ἀναπέμπεται δοξολογία καὶ εὐχαριστία καὶ δέησι πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεό μας καὶ ὅποιος ἄλλος λόγος παρακλητικὸς καὶ ἐποικοδομητικὸς πρὸς τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς. Ἀμήν.
2.4.2020 ἐν μέσῳ κορωνοϊοῦ
ἔχει ὁ Θεός!
ἀρ.νι.μα.