Στοὺ χουργιὸ ἅμα καμνιὰ εἶχι 4-5 κουρίτσια κι εἶχι ἀργήσ’ νὰ ἀπουχτήσ’ κι ἕνα πιδί, κι τοὖχει ὄψιμου σὰν τὰ σουγκάργια, ἴλιγι ἀράδα, «Μόϊ, ρουξαμπήδις ὅλις. Τηρᾶτι καλά. Τὰ μάτχια σας δικατέσσιρα κι τοὺ πιδί.
Κάτστι καλά, κι μὴν πάθ’ τοὺ πιδὶ τίπουτας, φουκαργιάριζμ’, δὲ σᾶς σών’ τίπουτας κι δὲ σᾶς χουράει ὄχ’ τοὺ χουργιό, ἀλλὰ κυνηγοῦντας θὰ φτάστι κάτ’ στοὺ Γιλαδόσταλου κι ἀποὺ κεῖ στν Κουμμέν’ τ’ράχ’ κι στοὺ πουτάμ’. Μόνου μὴν πάθ’ τίπουτας τοὺ πιδί. Ἕναν τοὺν ἔχουμι. Ἀποὺ ἰσᾶς ἔχουμι καλαμπαλίκ’».
Τοὺ ἴδγιου γένουνταν πάλι ἅμα καμνιὰ μπάμπου εἶχι 4-5 ἀγγουνὲς κι μόνου ἕναν ἀγγουνό. Κι αὐτὴν πάλι τς ἴλιγι κι τς θρήνιαζι ἀράδα στοὺ μάλλουμα. «Μόϊ γαλιάντρις. Μόνου νὰ γιλᾶτι κι νὰ κακαρίζιστι ξέρτι. Τηράτι καλά. Τοὺ μνυαλό σας κι τὰ μάτχια σας κι τοὺ πιδί. Προυσέξτι καλά, ἰρμάδιζμ’, ἀμπουτὶ δὲ μὶ ξέρτι ἀπ’ ‘νἀνάπουδ’. Μὴν τυχὸν κι πάθ’ τίπουτα τοὺ πιδί».
-Τὶ γένντσιτι, ρά, πιδὶ ἢ κουρίτσ’; Ἔτσιας ρουτοῦσαν στοὺ χουργιό, ἅμα γιννοῦσι καμνιὰ γναῖκα. Κι ἅμα γιννοῦσαν πιδί, ἴλιγαν κι μὶ λίγου νταηλίκ’, Ἀ ρά, πιδὶ γένντσαμι. Ἅμα γιννοῦσαν κουρίτσ’, ἴλιγαν, «Ἄει τοὺ φουκαρά, πάλι κουρίτσ’ γένντσι». Ὅμους δὲ μιλοῦσαν μούγκι οἱ ἄντρ’ ἔτσιας, ἀλλὰ κι οἱ ἴδγις οἱ γναῖκις. Κι αὐτὲς ἅμα τς ἄκουγις, ἴλιγαν, «Ἔχου ἕνα πιδὶ κι τέσσιρα κουρίτσια…».
Αὐτάϊας μᾶς τἄλιγαν μὶ τ’μάνναμ’ ἰψὲ τοὺ βραδάκ’ ἰδώϊας στοὺ Μαναστήρ’ τὰ κουρίτσια τ’παπαΧιλλέα. «Φουκαρίνιζμ’, τοὺ πιδὶ κι τὰ μάτχια σας» τς λέει ἀράδα ἡ μπάμπου τα ἡ Μαρία, ἡ ἀξαδέρφημ’ τ’μπάρμπαμ’ τ’Πουστόλ’. Πρῶτα νὰ φλάξτι τοὺ πιδὶ κι ὕστιρα τὰ μάτχια σας. Τοὺ πιδὶ ἀξιάζ’ παραπάν’ ἀπ’ τὰ μάτχια σας».
Ἰὰ νὰ δῆς φιμινιζμός... Μὴ χαζὰ ρά. Μὴ χαζὰ ρά.
Κυριακὴ 17.1.2020, ἀρχίντσι νὰ σώνιτι κι τούτου.
Στ’γιουρτὴτ’Ἀντουνάκ’παπαδγιὰ Ἀφρουδίτ’
κι ἡ γιός στς ἀρ.νι.μα.
