agpor. 2Πγα νά τον δω σάν γιατρός. Μετά τήν καρδιολογική ξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρακάλεσε νά μήν φύγω. Κάθισα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεβάτι του. λαμπε πό χαρά τό πρόσωπό του.

Μέ ρώτησε:

-Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει «Θανάτου ορτάζομεν νέκρωσιν…»;

-Ναί γέροντα, τό ξέρω.

-Πές το.

ρχισα γρήγορα-γρήγορα. «Θανάτου ορτάζομεν νέκρωσιν, δου τήν καθαίρεσιν, λλης βιοτής, τς αωνίου, παρχήν καί σκιρτντες μνομεν τόν ατιο, τόν μόνον ελογητόν τν πατέρων Θεόν καί περένδοξον».

-Τό κατάλαβες;

-σφαλς τό κατάλαβα. Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ρμηνεία του. κανε μία πότομη κίνηση το χεριο του καί μο επε:

-Τίποτε δέν κατάλαβες βρέ Γιωργάκη! σύ τό επες σάν βιαστικός ψάλτης… κου τί φοβερά πράγματα λέει ατό τό τροπάριο. Χριστός μέ τήν νάστασή Του δέν μς πέρασε πέναντι πό να ποτάμι, πό να ργμα γής, πό μία διώρυγα, πό μία λίμνη πό τήν ρυθρά θάλασσα. Μς πέρασε πέναντι πό να χάος, πό μία βυσσο, πού ταν δύνατο νά τήν περάσει νθρωπος μόνος. Αἰῶνες περίμενε ατό τό πέρασμα, ατό τό Πάσχα. Χριστός μς πέρασε πό… τόν θάνατο, στή Ζωή. Γι’ ατό σήμερα «Θανάτου ορτάζομεν νέκρωσιν, δου τήν καθαίρεσιν». Χάθηκε θάνατος. Τό κατάλαβες; Σήμερα γιορτάζουμε τήν «παρχή» τς «λλης βιοτς, τς αωνίου» ζως κοντά Του.

Μίλαγε μέ νθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε. Σιώπησε λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:

-Τώρα δέν πάρχει χάος, θάνατος καί νέκρωση, δης. Τώρα λα χαρά, χάρις καί νάσταση το Χριστο μας.

ναστήθηκε μαζί Του νθρώπινη φύση. Τώρα μπορομε καί μες νά ναστηθομε, νά ζήσουμε αώνια κοντά Του… Τί ετυχία νάσταση! «Καί σκιρτντες μνομεν τόν ατιον». χεις δε τά κατσικάκια τώρα τήν νοιξη νά χοροπηδον πάνω στό γρασίδι, νά τρνε λίγο πό τή μάνα τους καί νά χοροπηδον ξανά; Ατό εναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα.

τσι πρεπε κι μες νά χοροπηδομε πό χαρά νείπωτη γιά τήν νάσταση το Κυρίου καί τήν δική μας. Διέκοψε πάλι τό λόγο του. νέπνεα μία εφρόσυνη τμόσφαιρα.

-«Μπορ νά σού δώσω μία συμβουλή;» συνέχισε. «Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ποτυχία σου νά συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στόν αυτό σου καί νά λές ργά-ργά ατό τό τροπάριο. Θά βλέπεις τι τό μεγαλύτερο πράγμα στή ζωή σου -καί στή ζωή το κόσμου λου- γινε. νάσταση το Χριστο, σωτηρία μας. Καί θά συνειδητοποιες τι ναποδιά πού σου συμβαίνει εναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει τή διάθεσή σου».

Μο’ σφίξε τό χέρι λέγοντας:

-Σού εχομαι νά «σκιρτς» πό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό χάος πό τό ποο μς πέρασε ναστάς Κύριος, « μόνος ελογητός τν Πατέρων»… Ψάλε τώρα καί τό «Χριστός νέστη».