Ἢ κατιβαίνουντας ἢ ἀνιβαίνουντας ἦταν ἴδγιους ἡ δρόμους. Σιακάτ’ ἦταν κατήφουρους. Ἅμα γκουντρουγκλοῦσις ἀπ’ ‘νκουρφή, ἔφτανις ντὶπ κάτ’ στ’ βρύσ’. Ἅμα τν ἀνέβηνις, οὐχταλιοῦσαν δικαϊφτὰ φουρὲς μέχρι νἄφτανις στοὺ Ζαραβιγκάθκου τ’ἁλών’.
Κι ὅταν ἀνέβηνις, ἦσαν κι φουρτουμένους μὶ φτσέλια, γκίμνια κὶ μποῦκλις. Σὰν τὰ γουμάργια φουρτώνουνταν κι ὅσ’ πάηναν νὰ κουβαλήσν νιρό ἀπ’ ‘νἈργασταριά.
Ἰπειδὴς ὅμους ὅλ’ ἡ κατηφόρα εἶχι ἀσπρόχουμα κι ἅμα νουτοῦσι μὶ τς βρουχὲς κι τὰ χιόνια γίνουνταν σαπούν’ κι γλιστροῦσι, χρειάσκι νὰ τοὺν φκιάσν ποῦ κι ποῦ γκαλντιρίμ, γιὰ νὰ μπουροῦν νὰ κρατχιοῦντι τὰ λάστιχα τς. Γιατιαὐτὸ ἔπριπι νὰ καλλιγώσν αὐτὴν ν’κατηφόρα μὶ πέτρις.
Ἔβαλαν, λιέει ἡ μάνναμ’, ἕνα γουμάρ’ ἀμπρουστά, κι ὅπους πάηνι αὐτό, ἔτσιας χάραζαν κι τ’γραμμὴ π’θἄχη τοὺ γκαλντιρίμ’ ὡς κάτ’ ‘νἈργασταριά. Τὰ γουμάργια κι τὰ μπλάργια ἀνιβαίν’ μνιὰ ἀνηφόρα, ἢ κατιβαίν’ μνιὰ κατηφόρα τοὺ ἴδγιου. Πααίν’ καγγιλτστά (π’τοὺ λέν ζίκ-ζάκ). Ἔτσιας παίρν ἀνάσα. Δὲν πααίν κατιφθεῖαν ἴσια κάτ’ σνκατηφόρα κι οὔτι ἴσια ἀπάν’ σνἀνηφόρα. Ἂν πάηναν ἴσια κάτ’ θὰ τἄρχουνταν τοὺ σαμάρ’ σταὐτχιάτα κι θὰ ρήμαζαν τ’λιμαργιά τα. Κι ἅμα ἦταν φουρτουμένα, θὰ γκουντρουγκλοῦσαν σνκατηφόρα. Ἂν πάλι πάηναν ἴσια ἀπάν’ θὰ τςἔρχουνταν τοὺ φουρτχιὸ στὰ καπούλια κι θὰ ξισκιοῦνταν τὰ πουδάργια τα.
Ἰά. Αὐτάϊας ἔφκιαναν τοὺ κιρὸ ἰκείνου οἱ παπποῦδιζμας, ἀ κὶ χουρὶς διαδίκτυου, χουρὶς Ἱνουμέν’ Ἰβρώπ’ κι οὔτι Σιαπάν’ κι Σιακάτ’ Μακιδουνία κι Ἔργκαν Ὤμνυς…. Οὔτι τςἔδουσαν κάνα Νώμπηλ γκαλντιριμνιοῦ.
Γιὰ φαντάσ’, πῶς τὰ κατάφιρναν κι μνιὰ χαρά!
Θιὸς σχουρέστς.
παπαδγιὰ Ἀφρουδίτ’
γράψιμου ἡ γιός τς
Πέφτ’14φλιβάρ’2109 ἀρ.νι.μα.
