Τ’μάννα τ’πατέραμ’ νἴλιγαν Βασίλου κι ἦταν ἀπ’ τ’Μιταξᾶ, ἀπ’ τοὺ γένους τ’Γουλιοῦ. Ἀπ’ τιαφνοὺς ἦταν κι ἡ Γουλιὸς ἡ Γιώρς στοὺ χουργιό μας ἀπ’ παντρέφκι μὶ τ’ Θυμία τ’ Τσιουτσιουλουϊάνν’ κι εἶχαν τοὺν Νικόλα. Μὶ τοὺν Γουλιὸ τοὺν Γιώρ’ ἀξαδιρφιζουμάσταν. Κι ἡ Θιουδόσ’ ἀπ’ εἶχι στ’ Μιταξᾶ ΤΑΞΙ, ἄγουν’ γραμμή, κι αὐτὸς ἦταν παραδιρφὸς τ’ Γιώρ’ ἀπ’ ἄλλ’ μάννα, ἔρχουνταν πότι πότι στοὺ χουργιὸ κι σουϊάζουμάσταν σὰν ξαδέρφχια.
Κάναν κιρὸ μὶ μνιὰ βαριὰ πεῖνα ἦρθι ἀπ’ τ’Μιταξᾶ ἕνας ἀξάδιρφους τ’πατέραμ’. Ὡς ἕναν κιρὸ ἀδουκιοῦμαν κι τὰ οὐνόματα τς. Τώραϊας ἀπ’ γέρασα κι γὼ τὰ ξιαστόχσα. Ἦρθι, ἀπ’ λέτι, κι εἶχι κουντάτ’ κι τὰ μκράτ’ τὰ πιδγιά. Ἰπειδὴς εἶχι βαριὰ πεῖνα, ἡ πατέραμ’ εἶπι τοὺν ἀξάδιρφουτ’. «Ἀξάδιρφι, ἰσὺ φέγα κι τράβα στοὺ χουργιό. Ὅμους ἄσι ἰδώϊας σὶ μᾶς τὰ κούτσκασ’. Ἰμεῖς ἔχουμι ψουμί, γιὰ νὰ τρῶν τὰ πιδγιά». Ἔτσιας κι αὐτὸς τἄφσι στοὺν πατέραμ’, γιὰ νὰ πουρέψν κι αὐτὰ τὰ ἔρμα κι τὰ ξιάλμυρα.
Ἅμα πέρασι κάμπουσους κιρός, ξαναἦρθι ἡ ἀξάδιρφους τ’πατέραμ’ κι σύμμασι τὰ πιδγιάτ’, ὅπους ἔχρειαζι. Ἅμα τὰ πιδγιὰ πῆγαν στοὺ χουργιό τα, πῆραν στοὺ χέρ’ ἕνα μαυρουτήγανου ἀπ’ ἔφκιαναν μ’παπάρα κι χλιαρνοῦσαν ὅλ’ κι πλιακουτοῦσαν ἀποὺ τρουύρ’ ἀ κι ἀρχίντσαν νὰ τραγδοῦν, «Ἄχ τηγάν’, τηγανούλ’, πῶς σιἄφσαμι τόσουν κιρό μαναχό;»
Ἰά. Εἴδιτι τὶ ἠλικτρουνικὸ πιγνίδ’ εἶχαν ἰτότις τὰ μκρά;
Ἔτσιας μὶ μουλόγσι ἡ μάνναμ’ σήμιρα τοὺ προυΐ 2.1.2019. Εἴδιτι; Ἀρχίντσι νὰ σώνιτι κιαὐτό. Πχοιὸς ξέρ’ σὰν τὶ μαυρουτήγανα θὰ μᾶς φέρ’ κι τοὺ μαύρου ‘19 τώραϊα τς μπρός….
Ὅμους ἔχ’ ἡ Θιός.
ἀρ.νι.μα.