Πααίνουντας κα’ τοὺν Ἅγιου Στέφανου ἰδώϊας στὰ Καϊλιάργια γιὰ τ’ γιουρτήτ’ σήμιρα 27.12.2018 ἀρώτσα τ’ μάνναμ’, «Ἀ ρα μάννα, τὶ μάρκα νυφικὸ εἶχις στ’ χαράσ’;» Κι αὐτὴν μἀπάντσι μνιὰ ἱστουρία οὑλόκληρ’.
«Ἰά, νὰ σὶ πῶ. Εἶχα ἕνα κόκκιανου φόριμα. Μὶ τοὖχι ράψ’ ἡ Θανάσου, ἀγγουνὴ τς μπάμπους τς Κυρατσοῦς 1890 ἀ κι θυγατέρα τ’ Νικόλα τ’ Κιραυνοῦ 1913 κι τς Κουσταντινιᾶς 1915 (ἀδιρφὴ τς Τζικουβαγγέλινας κι τ’ Σταθουβασίλ’).
Ἡ Θανάσου ἦταν μκρότιρ’ ἀπ’τιμένα κάναδγυὸ χρόνια. Ἤμασταν στοὺ σκουλειὸ μαζί. Θυμοῦμι π’ δὲν τν ἔπιζαν τἄλλα τὰ πιδγιά. Γιατιαὐτὸ κι γὼ νἔπιρνα σμ πλάτημ’ γκαλιαγκότσια. Ἔτσιας χαίρουνταν κι αὐτὴν κι μι ἀγαποῦσι σὰν κουρτσάκ’. Ὕστιρα ἀπ’ τοὺ σκουλειὸ ἡ Θανάσου πῆγι στὰ Σέρβγια ἀ κι μάθισκνι μουδίστρα στ’ Μαρίκα τ’ Μαραμῆ. Ἰπειδὴς ὅμους ἦταν φτουχουκόρτσου, μιτὰ ἀπ’ τἀνταρτκὰ καταλαβαίντι, γιατιαὐτὸ κι δὲν τν ἔπιρναν παράδις. Ἦταν ἰτότι μὶ τς τρανὲς τς λουμοῦρις, γιὰ νὰ προυκόψν τὰ θηρία τς Ἰβρώπς.
Μνιὰ φουρὰ εἶδα τ’ Θανάσου νὰ ἔχ’ στοὺ νώμου τς τοὺν μκρὸ τοὺν ἀδιρφό τς τοὺν Στέργιου 1946 κι πάηνι ξυπόλτ’ κάτ’ σν ἀργασταριά. Ἡ κιρὸς ἦταν παχνιστὴς κι μὶ κρύου γιρό. Στιναχουρέφκα. Λέου τ’ μάνναμ’. «Ἀ ρὰ μάννα, εἶδα τ’ Θανάσου κι εἶχι τοὺν Στέργιου σμπλάτ’ κι πάηνι ξυπόλτ’ κάτ’ σν ἀργασταριά. Κρῖμα εἶνι». Κι ἡ μάνναμ’ μεἶπι. «Πᾶρι ἕνα ζβγάρ’ σκούνια ἀπ’ τοὺ σιντούκ’ κι δῶσι στοὺ κουρτσούλ’». Ἡ μάνναμ’ ἰτότις εἶχι πουλλὰ μαλλίσια σκούνια, ἀμπουτὶ ἦταν μαμὴ κι τδώρζαν ὕστιρα ἀπ’ τ’ γέννα τέτχοια ἢ κάνα μαύρου φακιόλ’.
Ἔτσιας, ἀπ’ λέτι, ἡ Θανάσου μἔρραψι κόκκιανου φόριμα κι χουρὶς παράδις. Ἀργότιρα ἄλλις ἔρραβαν λιανουμέταξου ὕφασμα. Ἡ θκόζμ’ ἡ Χρήσους φουροῦσι ἕνα σκτίσιου κι ντὶπ κακουσκτίσιου κουστούμ’ π’ τοὖχαν ράψ’ ἡ Κουτουλουνικόλας μι τοὺν Κουτουλουχαρίσ’. Ἡ χαρά μας γίνκι στοὺ μψουκαμμένου ἀπ’ τς Γιρμανοὶ στοὺ Μιχαλάθκου τοὺ σπίτ’. Ἦταν ἡ θκόζμας ἡ παπαΝικόλας κι ἡ ἀξάδιρφους τ’ ἡ παπαΧαράλαμπους ἡ Ματούλας ἀπ’ τς Λαζαράδις. Ἡ μάννα τ’ παπαΝικόλα, ἡ Ντιλίτσινα, ἦταν αἷμα Ματουλάδκου ἀπ’ τ’ Βουγγόπιτρα, ὅπους κι ἡ Κουστάντιους, δισπότς Σιρβίουν κι Κουζάντς. Μᾶς ἔβαλαν κι ἀποὺ ἕνα δαχλίδ’ τς δραχμῆς, ἔφαγάμι ἀπὸ μνιὰ μψούρα φασούλια κι ρύζ’ κι ἔσουσάμι.
Στοὺ τέλους π’ μᾶς εὔχουνταν οἱ θκοί μας, ἡ παπποῦς ἡ Ζιώγας, π’ τοὺν ἴλιγάμι κι γὼ κι ἡ Χρήσους ὡς τοὺ τέλους πατέρα, ἴλιγι σι ὅλ’ κι ἔκλιγι «αὐτὴν εἶνι θκήμ’ νύφ»’, ἀμπουτὶ ἦμαν ἀρραβουνιασμέν’ πρῶτα μὶ τοὺν Θουμᾶ, ἀπ’ τοὺν σκότουσι ἀπάν’ ἀπ’ τοὺ δέντρου ἰλεύθιρους σκουπιφτής τ’ ἁηΣπυρίδουνα 1948 στοὺ Βουλγαρέλ’ στἌγραφα. Ἰτότις ἦμαν σν Κουζάν’ κι ἔμνεισκα στοὺ σπίτ’ τ’ φαρμακουποιοῦ τ’ Γκίμπα. Ἦρθι γράμμα στοὺν ἀδιρφόμ’ τοὺν Νικόλα ἀπ’ τ’ Λάρσα. Αὐτὸς ὅμους δὲν τοὺ δγιάβασι ὅλου. Ὕστιρα τοὺ πῆρα ἰγὼ κι τοὺ δγιάβασα ὅλου κι τς λέου, «Ἔει, ἰδώϊας γράφ’ ἡ Πουστόλτς, ὅτ’ σκότουσαν τοὺν Θουμᾶ». Ἰγὼ ἦμαν στιναχουρημέν’ κι μἔστειλι ἡ Ἀννίκα ἡ Γκίμπινα σν ἀγουρά. Ἰκεῖ βρῆκα τοὺν παπαΝικόλα. Τοὺν φίλτσα τοὺ χέρ’ κι τοὺν εἶπα, «ἀφέντ’, ἦρθι γράμμα κι γράφ’ γιὰ τοὺν Θουμᾶ αὐτὸ κι αὐτόϊας». Μὶ λέει ἡ παπαΝικόλας, «μόρ’ κουρίτσιμ’, σῦρι νὰ μὶ φέρς αὐτὸ τοὺ γράμμα, κι νὰ τοὺ δγιαβάσου μὶ τὰ μάτχιαμ’». Πῆγα, τοὔφιρα κι τοὺ δγιάβασι. Στιναχουρέφκι κι αὐτὸς γιὰ τοὺν ἀμψιότ’. Ὕστιρα ὅλ’ ἀποὺ γύρου εἶπαν νὰ παντριφτῶ μὶ τοὺν Χρήσου, ἀλλὰ ἡ παπποῦς ἡ Ζιώγας μνιὰ ζουὴ μὶ ἀγαποῦσι πουλὺ κι μὶ θιουροῦσι θκήτ’ νύφ. Ὅπχοια χάρ’ κι νὰ τοὺν ζήτηξα μὶ ‘ν ἔφκιασι τἀκουσιοῦ.
Σὶ λίγου, ἂν προυλάβου, ἀφίνου τὰ 91 κι μπαίνου στὰ 92.
Μάνναμ’, Δόξα Τουν γιὰ ὅλα!!!
ἀρ.νι.μα
τἁηΣτεφάνου 2018 βράδγιασι.
Φωτογραφία αρχείου