ΕΙΝΑΙ σκληρὸ γεγονὸς ὁ ἐμφύλιος πόλεμος. Ὅπου συμβαίνει προκαλεῖ βαριὲς συμφορές. Ἂν καὶ τελικὰ ὅλοι οἱ πόλεμοι τῆς γῆς εἶναι ἐμφύλιοι. Ἀφοῦ οἱ ὑπερφίαλοι καὶ διαβολόμυαλοι πλανητάρχες βομβαρδίζοντας μὲ τὶς «ἔξυπνες» βόμβες τους σκοτώνουν ἀνθρώπους.
Ὅταν ὅμως ὁ ἐμφύλιος πόλεμος ἐκτυλίσσεται μέσα στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο, τότε ἔχουμε δυσκολώτερη κατάστασι. Κι ἂν μὲν εἶναι στὸ σῶμα ἡ ἐπανάστασι, τότε ἔχουμε τὸν δυσίατο καρκίνο. Ἂν δὲ εἶναι στὴν ψυχή, τότε χρειάζεται πολὺς πνευματικὸς ἀγώνας, γιὰ νὰ ἐπέλθη ἰσορροπία στὸν μέσα ἄνθρωπο;
Αὐτὴν τὴν τραγικὴ εἰκόνα τοῦ πνευματικοῦ ἐμφύλιου πολέμου βλέπει ὁ ὅσιος Νεῖλος σὲ κάποιον Ἀριστοκλῆ καὶ τὸν συμβουλεύει τὰ δέοντα μὲ πέντε σειρὲς ἐπιστολή. «Μοιάζεις, λέει, σὰν νὰ ἐπαναστατῆ ὁ ἑαυτός σου ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ σου. Ἀφοῦ λές καλὰ λόγια, ἀλλὰ πράττης κακὰ ἔργα. Εἶσαι λυσσασμένος σὰν τὰ σκυλιά. Γαυγίζεις ἐναντίον ὅλων ἀσταμάτητα καὶ χωρὶς ντροπή. Τώρα πλέον παῦσε νὰ μάχωνται τὰ ἔργα σου, τὴν σεμνὴ ἰδιότητά σου, ὡς χριστιανοῦ».
ἐπιστολὴ Β’ 50η ΜignePG 79,221C
21.11.2018ἀρ.νι.μα.